Alle inzendingen van W. Verhoeven

Jij bent jij en ik ben ik dat is de dualiteit beiden zijn wij vrij jij kent mij en ik ken jou zo ontstaat een eenheid wij blijven beiden vrij jij wordt mij en ik word jou in vrije moraliteit jij en ik worden dan wij wij worden is een keus in onze echte vrijheid en heus niet periculeus…

In woorden als water omwentelt de waarheid de slordige prater zijn niet weten tot feit de werkelijkheid wordt gewelddadig verdraaid zijn waarheid een fort zo vol leugens gezaaid Zijn woorden zijn daden die ons openbaren ze zijn zwaar beladen vervormen het ware hij belijdt zijn moraal en ethiek van de tijd in een droevig verhaal…

Water stroomt alles omlaag, spoelt het bergafwaarts naar de zee. ‘t Snijdt door landen als een zaag en neemt diens sedimenten mee. In de tijd gestolde resten mengen zich in dit geklater in de loop het allerbeste met het vallend hemelwater. Het valt, versnelt en stroomt dan traag en zoekt klotsend zijn bestemming, meanderend door…

Fout? Fout in de oorlog, fout in de vrede, goed in de oorlog, goed in de vrede. Goed, fout, fout, goed? Het is een kwestie van perspectief: de terrorist is voor de vijand de grote held. De staatsheld wordt na lange tijd als historische fout van zijn sokkel gehaald, waarna hij omsmelt voor een andere held. Hij straalde…

Winter sonnet De maan beschijnt de stollende stilte, laat grillig groeiende kristallen in kilte zich overgeven aan die krakende kracht, laat slapen de slang in de lange nacht. De winterse wind dwingt, dringt diep en verkilt in stilte het kronkelend kristal tot vriezende vormen in zijn ijzige val, dit glazig gestold en gestilde poliep.…

Een donkere trein rijdt ratelend over wissels door de diepe nacht en volgt vervolgens het lange spoor een man reist alleen in een coupé er is niemand die hem verwacht waarom dan reist hij toch door een koffer torst hij met zich mee gevuld met versteende tranen hij werpt blikken uit het raam hij ziet slechts een zwart gewelf met daarin…

Herinnering aan een lente Bladerend door mijn hoofd zie ik jouw gespiegeld beeld dat mij zonnezacht verdooft en mijn gemoed warm bespeelt omdat zo lang geleden jij mijn klasgenootje was twinkelend klinkt een wijsje uit dat verre verleden voor het leukste liefste meisje van een merel op het dak bij het allerlaatste reisje zat je naast…

Ik denk aan jou ik droom van jou ik draag jou in mijn ziel de wind om mijn hoofd fluistert zacht en belooft ik wil jou het mooiste geven mijn liefste mij lief mijn leven hopelijk krijg ik geen berouw want ik voel nu een gloed ik lijk wel een debiel ik draag jou in mijn ziel en deel met jou mijn bloed…

In vrijheid brengt de journalist het nieuws in beelden en in woorden in vrijheid zaait de dichter ideeën over het nieuws als specialist in talige akkoorden de lezer oogst die taalrijkdom handelend in vrijheid want niemand schrijft hem voor om die ideeën te vermoorden je kunt ze in taal vatten door ze gevat te verwoorden voor vrijheid…

Als hij komt onaangekondigd ongelegen onvermijdelijk neemt hij je mee als je gaat onvoorbereid onverwacht onomkeerbaar ga je mee van onzijn naar onzijn in een flits van viraal bestaan…

Oh als ze maar niet boos worden op de mensen die daar slapen onder de brug in hun kartonnen bed oh, als ze maar niet boos worden op de mensen die daar rijden over de brug in hun dure wagen de zon gaat elke dag op en onder immers voor ieder arm en rijk oh als ze maar niet boos worden op de kinderen op dat eiland in hun veel te volle…

Opwekking In het licht van de ondergaande zon zitten nog slechts kraaien, zwart als de nacht zich te laven aan de resten op wacht. Wat leven moet brengen in vruchtenpitten ligt op de kale grond, verdort en sterft. Een bliksemstraal in de verte kerft het avondlicht in delen, nadat een wolk, zich bevrijdend van deze dodelijke dolk, de zon…

Jij bent gewoon zoals je bent niet bijzonder niet speciaal maar gewoon het beste goed goed is goed genoeg voor mij perfect bestaat niet jij bent eigenlijk perfect voor mij…

Kampvuur Hij was die jongen met die gitaar die zingend de sfeer zou verhogen. Hij beroerde ieders gevoelige snaar tot de avond voorbij was gevlogen. Zittend bij het dansende vuur speelde hij romantisch repertoire en vertolkte tot het laatste uur de passie van hem voor haar. Hij was die jongen die ooit alleen, als de anderen waren…

Aan verdrietig zaad ontsproten zijn deze woordelijke loten en ontvouwden droeve bloemen om gevoelens te benoemen. Letters als messen in een scherpe tekst kunnen ten diepste gewetens kwetsen, door ideologen tot waanzin behekst als voorgangers die gewetenloos zwetsen. Bloemen verbloemen het verdriet en de pijn. Een jonge bloem gesneden…

Wie durft? Als je verdwaalt in je hoofd, als jezelf niet meer gelooft, als je elke dag opnieuw begint, als je niets nieuws meer verzint, wie ben je dan nog? Wie durft? Als je gedachten blijven dolen in onpeilbare, diepe holen vergeefs zoekend naar een doel, vergeefs zoekend naar gevoel, wie ben je dan nog? Wie durft? Wie was je…

Wie of wat is toch een held? Die verricht een daad die telt, groots en zonder zelfzucht. Die slaat niet op de vlucht als angst het hart verlamt, maar moed in hem ontvlamt. Een held hijsen we op het schild, door bewonderaars hoog getild. Maar wie zijn toch die kleine lieden die dagelijks in hun vakgebieden zonder zeuren zware, saaie taken…

Als je ooit zult gaan, dan zal ik mij zorgzaam om je schouder slaan, koesterend jouw lichaam. Als je ooit moet gaan. Ik zal jou een monument van woorden weven dat daarna elk moment als een stille deken warmte zal geven. Als je ooit moet gaan. Dit stille standbeeld zal zijn als herinnering aan wat je hebt gedeeld, geweven…

In het bos staat een boom te sterven met in zijn bast al de diepe kerven van eeuwen weer en wind weerstaan. Hoewel bloesemen niet meer zal gaan, zijn gebladerd nog de vele takken. Misschien moet iemand komen hakken aan zijn knoestige en vermolmde stam die ooit menig mens beschutte tegen het zengen van de zonnevlam, of ooit met stalen palen…

Ik wil met jou op de hoogste kruin van het achterland de dag bloedend zien sterven in de zee. De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste…

dieper dan diep in pijn en verdriet zo intens voor een mens een hart bonkt een raam lonkt open is hopen hoger dan hoog zweef erheen ontstijg en stijg omhoog de pijn en verdriet verdwijnen maar niet als vlinder dartelend verder dan ver naar het buiten bij het sluiten van deze dag in het rood van de horizon ontvouwt…

De gedachte dat jij aan mij denkt, denk ik aan jou. De gedachte dat ik aan jou denk, denk je aan mij. Als ik aan jou denk en jij aan mij, dan denken we elkaars gedachten. Zo zijn we altijd samen.…

Tevredenheid is het kunnen dragen van je last succes zit in het durven maken van een fout en geluk is het accepteren van verdriet immers alles is zoals het altijd is iets anders wordt het niet niet anders dan alles aanvaarden…

Ik denk gedachten met alle krachten die ik, zodra ik uitgedacht ben, sluit, zodat het gesloten gedachten zijn. Ik denk met alle kracht, geef vorm aan wat ik dacht in woorden en zinnen waarmee ik kan beginnen de taal om harde zaken werkelijk te maken. Uit woorden wordt een wereld. Wensen worden waarheid. Ik sluit op tijd…

Het ziekste zwarte zijn spiegelt zijn witte pijn van niet zijn, zwart wit, wit zwart. Zijn niet zijn is niet zijn zijn, niet zwart zijn, niet wit zijn, maar niet zijn. Geen grijs, geen wit, geen zwart, geen zijn, slechts pijn.…

misschien komt hij wel spoedig maar voor dood ben ik niet bang wel word ik zo weemoedig want de weg erheen is lang…

hij praat maar alles is al gezegd er is niemand noch die luistert wat hij in taal heeft neergelegd wordt inzichtelijk verduisterd hij doet maar alles is al gedaan zijn handelen is om niet hij zou beter weg kunnen gaan hij zingt vergeefs zijn lied hij danst zij swingt niet mee een choreografie voor een steeds voor het grote nee wanneer…

Hoe kon het dat uit iets maar bijna niets want zo klein en onooglijk zoiets mooi en fijn kon ontstaan hoe kan het dat uit iets zo klein zo teer zo kwetsbaar na zoveel jaar zoiets mooi en lief is gegroeid hoe is het mogelijk dat wij twee in oneindigheid iets hebben gedaan wat zo warm bloeit wonderlijk…

Een dichter opent de deur naar inzichten in taal en geeft in grafemen kleur aan gevoelige contacten die hij verbaal belicht hij sluit contracten in fonetische beelden vol wijs weids inzicht en welluidende weelde af de dichter verwoordt verleden en heden in klinkende klanken van Sanskriet tot straattaal sluit hij begripvol en…

Bekoorlijk beeldend deelt de poëet zijn vroede visie op het leven zichzelf ontwikkelend tot profeet met een edel eervol streven waardoor de waarheid wordt gekliefd in onverteerbaar wrange woorden hij maakt zich daarmee niet geliefd bij wie zijn boodschappen aanhoorden niet alle poëten is ‘t gegeven na ‘t werpen in de zilte zee om zoals…