Netgedichten

netgedicht (nr. 79.560):

treinreis

Een donkere trein rijdt ratelend
over wissels door de diepe nacht
en volgt vervolgens het lange spoor
een man reist alleen in een coupé
er is niemand die hem verwacht
waarom dan reist hij toch door
een koffer torst hij met zich mee
gevuld met versteende tranen
hij werpt blikken uit het raam
hij ziet slechts een zwart gewelf
met daarin een vage schim
een traan glinstert als een ster
troebeler worden zijn ogen
zijn reisdoel is nu nog zo ver
dat zal wel weer opdrogen
hij spiegelt zich zo is het beeld
die schim is hij immers zelf
zijn reis gaat naar heel ver weg
waar iedereen echt samen speelt
intussen rijdt ratelend die trein
en wisselt soms van spoor
alleen zittend in die coupé
reist die man maar door
naar het einde van de lijn
aan het eind van het spoor