Alle inzendingen van Wee Lass

een heimweeblauwe hemel en straten die adembenemende kou in zilveren glitters verglanzen de wolkjes aan de lucht zijn niet voor de zon doch zinnen die lachen, wollige wasems van winters plezier schouw schittersneeuw en witte waters waarop geliefden vol vertrouwen in geluk zich wagen op het gladde ijs maar het venster lijst 't plaatje…

toen dwaasheid bedacht zich zegeningen te tellen en de laatste verboog om tot liefde te komen wist ik weer dat dwang niet keerde naar geluk alleen omdat ik touwtjes strakker in controle trok alles glipte me uit handen, viel stuk in herhaling en ik dwaalde verder weg dan eerder ooit, verder van mijzelf maar ook van jou die…

't was toen de uil zijn woorden braakte in domme wijsheid of niet dat de schaduw niet meer wijken wilde, zij haar verdriet als vleugels vouwde met het kind naar binnen zo niemand zag hoe klein ze was, hoe niets meer nog hetzelfde was - grote ogen liegen dus ook - en alles verloren van zuivere glans…

het was geen rozentuin vogels wel zij schetterden in kleur en vlogen op tegen haar waarheid in 't helle licht van die woorden sloot ze de deur aan de andere kant krulde de kat…

het was de stoel die meteen al tegenstond, veel te blij in rood en zitten deed hij ook niet echt op het puntje, breekbaar bijna, balanceerden gedachten die zij strak naar buiten keek terwijl de muren zich wachtten en 'n klok haar in de gaten hield, er zelfs even bij stil stond zo zwegen ze alle tijd verleden en slikte ook daar de wanhoop…

er hing iets in de lucht het moest wel feest zijn, blij misschien zelfs kleurige slingers tot daar de zon haar schaduw wierp jij mij woorden speelde die ik niet vangen kon ik wist het niet, hoe kon ik weten toen was er enkel zwijgen nog en een verlangen naar leven naar mogen zijn voor mij geen polonaise meer want zulk een dans…

regen tikt de dagen weg, kleurt buurman's gras nog groener terwijl het mijne - van beton - weer zwarter rozen glanst veel mooier, dat dan wel maar op de ramen die beslaan schrijf ik letters die zich huilen waardoor mijn kijk op watdanook niet al te helder is en ik bedenk, 't kansloos zicht op enig blauw in hun zinnen loos bestaan en dat…

sneeuwklokje opent laat zich leiden door de wind luidt lentebal in…

nacht plaagt haar zinnen prikkelende fluistering wakkert schrijflust aan [Gedichtendag 2011]…

pimpeltjes feesten hangen aan zwierende bol wereld op zijn kop…

ooit zal ik jou begrijpen en wat ik verkeerd heb gedaan dan vind ik rozen gevouwen in dromen en dat het alleen zo immers moest gaan om van liefde naar lente te komen o, ik heb heimwee naar later…

de dagen aangelengd met licht zijn zoveel minder bitter en zo zoet 't zomer zonnezicht ik ademdiep verrukt mijn teugjes van geluk bottel flessengroen voor later…

toen jij was overleden zei ze dat al was je jong 'het een bedoeling heeft' nu ben je langer dood dan je hebt geleefd en nog begrijp ik niet waar zij het over had…

in een diep verlangen naar het leven ving ik met mijn ogen dicht de vlinders die jij zond krulden vingers fluisterwoordjes en heel even voelde ik dat ik je werkelijk verstond tot mijn handen open braken daar de stilte zweeg, ontstemd 'k had in angst ze kwijt te raken alles vleugel lam geklemd…

twee-eenheid zo pril dat zij zelf nog niet weten alleen het vergeten wat zij willen zeggen zou 't uit kunnen leggen maar dat houdt zich liefdevol ademloos stil…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

verstomd zij weet ze heeft te veel gezegd haar hart de zinnen bloot gelegd toch in de stilte die haar zwijgt zij weet dat wat ze heeft gezegd 't was niet genoeg…

parel lachjes schenk ik jou mijn diepte om te wonen en mijn lichaam zuiver lief je stille tranen vaag ik weg je pijn als ik de golf mag zijn die jou over komt…

de populieren langs de dijk staan kromgebogen alsof hun kruin veel zorgen geeft terwijl, immers de wind steeds in de rug, de hele rij toch niets te klagen heeft…

vroeger speelde ik het leven maar de ernst haalde me in nu het donker blijft omhullen ben ik veilig binnenin daar wee moedig soms gedreven in gedicht ik open mij…

stilte líjkt als dood zijn gat geslagen heeft maar 't is niet waar de leegte schreeuwt en luister toch het vol gemoed nooit meer goed 't komt nooit meer goed…

niet geplant is natuurlijk zij als wild flower gegroeid niet gezaaid in vaste grond is waar de wind haar waait zij bloeit nooit gepland, als wild flower bedoeld…

in wat nooit verteld wordt bijt de rauwe pijn in wat niet gevoeld mag schreit verlangen in wat juist men denkt te weten is het wezenlijk niet zijn Voor J.…

je zwijgt de hartstocht in je ogen doch mijn lief je lichaamstaal laat zich verstaan geef over toch aan de verleiding neem mij lief diep in jou op zo in mij te gaan…

had ik de kracht je gevangen te houden je zinnen te binden had ik die macht ik zou 'm misbruiken je zo overwinnen en mij verliezen in altijd weer vinden van jou…

verward, wanneer ik blad'ren veeg en herfst mij even geurt terwijl de zon nog zomer schijnt zó, dat het hemel blauw gevoel zich wolkt en in weemoedigheid verdwijnt…

zo mijn ogen jouw ogen zoeken en stil vinden wij samen onze wereld binnengaan woorden zinloos, overbodig zijn wij alles zeggen zonder spreken maar verstaan…

een wat donker bruin vermoeden waait het blad van de kastanje ritselend haar aan dat de zomer allengs stilt en zich onontkoombaar in de herfst moet laten gaan…

het raam van haar gebroken hoop keek zo helder als glas het craquelé verfijnd doch scherp gemeen liet zien dat er voor haar barstens weinig nog te dromen was Wee Lass (april 2009)…