Netgedichten

netgedicht (nr. 40.971):

d'ommekeer

't was toen de uil zijn woorden braakte
in domme wijsheid of niet

dat de schaduw niet meer wijken wilde,
zij haar verdriet als vleugels vouwde
met het kind naar binnen

zo niemand zag hoe klein
ze was, hoe niets meer
nog hetzelfde was

- grote ogen liegen dus ook -

en alles verloren van zuivere glans

Schrijver: Wee Lass, 7 oktober 2011

Geplaatst in de categorie: psychologie

ommekeer

uil

2.0 met 10 stemmen

336

Er zijn 11 reacties op deze inzending:

Naam:: jan haak
Datum:: 10 oktober 2011
Email:: janhaakzonnet.nl; Met weinig woorden veel gezegd.

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 8 oktober 2011; Schitterend.

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 8 oktober 2011
Email:: kerima.ellouisegmail.com; prachtig!

Naam:: Marije Hendrikx
Datum:: 8 oktober 2011
Email:: maryama37hotmail.com; zoals een kind zijn kind verliest... mooi ...

Naam:: Jacob
Datum:: 8 oktober 2011; Wat een prachtig, suggestief gedicht. Ik heb het uitgeprint en zal het nog met veel aandacht herlezen om het volledig recht te kunnen doen.

Naam:: Monique Methorst
Datum:: 8 oktober 2011
Email:: moimoniquelive.nl; Topgedicht

Naam:: annabel
Datum:: 7 oktober 2011
Email:: annekestziggo.nl; Mooi!

Naam:: Hanny
Datum:: 7 oktober 2011
Email:: hanny.vanalphenquicknet.nl; Heel mooi hoe het kind in haar beschermd wordt door de vleugels -het verdriet- toe te vouwen.
Fraai en ontroerend gedicht.

Naam:: geeraardt
Datum:: 7 oktober 2011; mooi poëtisch dit...

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 7 oktober 2011
Email:: voorjaarsvlinderhotmail.com; Schitterend gedicht.

Naam:: Irmlinda de Vries
Datum:: 7 oktober 2011
Email:: irmart140xs4all.nl; Prachtig en boeiend gedicht!

Geef je reactie op deze inzending: