d'ommekeer

't was toen de uil zijn woorden braakte
in domme wijsheid of niet

dat de schaduw niet meer wijken wilde,
zij haar verdriet als vleugels vouwde
met het kind naar binnen

zo niemand zag hoe klein
ze was, hoe niets meer
nog hetzelfde was

- grote ogen liegen dus ook -

en alles verloren van zuivere glans

ommekeer uil

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 10 stemmen 459