Alle inzendingen van Wil Melker

waar zijn ze gebleven de bloemetjes van het spijt me de betraande ogen en het oprechte berouw vaak na lange twisten en onnheuse behandelingen die pijn deden in het negeren van diepe emoties de uitgestoken hand die niet werd gezien en later nog het verwijt van het scherpe mes in de rug het moet afgelopen zijn met deze problemen…

ik heb het terug gaan in de tijd met pijn en moeite geleerd het heden zit als een harnas rond het lijf en hier en daar nog ingegroeid om daarvan los te komen moest ik gaan dromen en het corrigeren alles weer opnieuw proberen maar nu zonder stress en bijwerkingen het aardse heeft veel levensbindingen van mindere kwaliteit die…

ik had je bijna al twee jaar niet gezien en je kwam je met een nog soepele pas onverwacht binnen er viel een korte stilte in herkenning voor plaatsing in de databank die feilloos de aanwas van spier registreerden en het parmantig staartje hipte op en neer in het terug ritme van niet weggeweest de aanpassing verliep naadloos…

ik telde de kilometers proefde de sfeer van de vele gepasseerde landschappen wist me steeds dichter bij jou ook in het delen van ervaringen zoals een koor dat repeteerde in een verlaten kerk het spelend orgel zonder organist we daalden en stegen op onbekende wegen in een zacht heuvelland die zich rond een kerk groepeerden…

laten wij het toch eens weer doen een takje groen wat rode bessen planten in mosgroen wij hebben ergens nog zilveren slingers die vaak langs onze vingers zijn gegaan en die we daarna hebben vergeten geen aandacht en plaats voor vrede op aard wel chaos en opgroeiende jeugd met andere ideeën en vooral wensen maar het kan niet…

zo af en toe zet ik de wereld totaal op zijn kop wil ik iets anders of iets nieuws het een ziel geven zo dat het ook echt kan leven in een dimensie van hiernaast waarvan de deuren op twee kamers uitkomen met een andere sfeer inhoud en levensvisie en dan zou ik meteen ook jou willen zien en ontmoeten om dingen die…

nog zijn de glazen halfvol en geheven glinsteren ze kleine bijna tranende ogen dit is pas leven spatten bubbels hun spetterend bestaan na vele malen in prosit omhoog en snel omlaag te zijn gegaan de voornemens zijn weer goed en met een wankele toch wat onvaste voet tussen de deur neemt wind hun dank en laatste groet licht…

ik heb jouw naam gelegd in eindeloze schoonheid nu rust jij op mijn warme hand schittert jouw naam uit facetten gebroken licht die de hemel aanroepen om ook te mogen delen in de diamante en briljante geschiedenis van alle edelstenen ik had de letters op mijn hand wist hun waarde in woord verband beoordeelde ze in glinster…

ik voelde dat de al zacht warme zon je wang schampte die licht kleurde daar waar jij gisteren de ijzig harde hagelstenen pal tegen kreeg we lachten om de actiefoto's die we maakten een hollandse meid en tegenwoordig op bijna alles en nog wat uitstekend en alert voorbereid foto's nemen werd een echt probleem zeker met…

de kindersterretjes zijn snel vlotte meiden geworden die precies weten hoe zij zich in de maatschappij waarin zij bekend zijn geworden moeten handhaven alleen is er helaas nog een ander model dat inzicht en aanpassing vereist van normen en waarden die zij niet in de opvoeding hebben meegekregen net als stijlvol leven een veelvoud…

we reisden veel vlogen naar verre bestemmingen en ervaarden dat de warme leefomgeving zachter werd als de zon vaak zijn licht liet zien haar energie haalden de scherpe kantjes uit het bestaan zelfs bij de mens was deze metamorfose zichtbaar in het omgaan met elkaar de openlijke flirt zoals gangbaar in het westen werd daar…

ik was net even in de heksenpan waar bewegen in het op en neergaan het enige motorische hoogstandje blijkt te zijn in de door alcohol bedorven lucht waar zij met spastische trekkingen en steeds dezelfde grimaslach hersenloos de dag verdoen op het eigen maatgevoel in het tot modder vertrapte ooit groene gras hebben zij al hun…

ik zag haar gezicht en profiel in de spiegelruit dacht dat zij a- live naar binnen zou stappen waar ik van de wereld in de ban van haar heftig geemotioneerde blik de ogentaal aan het ontcijferen was die was gemarkeerd met een buitengewone hoeveelheid expressie in kleur en haar gezicht etste een bizarre schoonheid…

mag ik U een oneindige wandeling aanbieden langs de ontelbare kleuren waarmee wit licht is samengesteld op een pad waarvoor wij alle tijd van de wereld nemen om ons doel het begin en einde van de cirkel van dood en leven te bereiken gelukkig kunnen wij nooit verdwalen want wij zijn deel van deze wereld en willen onze verbinding…

als altijd vingen wij elkaar op aan de kleine kootjes hakend met licht verheven stem gaan praten en de stappen te nadrukkelijk ferm neergezet aan de gevaarlijke kant van de weg jij had de accenten van mijn woorden net even anders gelegd in herhaling dan komt er een kei op de weg die ons zeker de kop gaat kosten nog…

zacht rolde de bal zijn richting uit inlopen of gewoon blijven staan en met een schijnbeweging in de aandacht van de toeschouwer blijven en hen de kans en tijd geven om iets te doen dat redelijke gevolgen heeft voor het verdere spel hij zag hoe het publiek al ging verzitten toen hij in beweging kwam een aanloop nam en de…

nog zijn zij bescheiden hangen niet vooraan maar waar de grote verdwijnen is er voor de kleine weer een nieuwe plaats ook het groen is duurzaam geworden de naalden blijven langer leven zo stekkert hij twee weken langer in de jong groen aanstand wel rinkelen de klokjes glinsteren ballen en slingers tussen vrij dansend…

je vriendinnen zaten met stralende ogen geanimeerd te babbelen over liefdesdingen wachtend op de vonkjes die maar niet wilden overspringen jij bloeide stilte met warme uitstraling in dit joyeuze gezelschap waarvan de groene bloei van de jeugd al even voorbij was en nu in volkleurige nabloei was van rijkere exemplaren voor…

de seconden gaan weer tikken rondom spijtige en blijde blikken introversie vlaagt en klaagt in prikkels over het afgelopen jaar toch glanzen er ook ogen die het afgelopen jaar goed hebben gewogen in belangrijke beslissingen en daar nu de rijpe vruchten van plukken nog zijn de mouwen opgestroopt is de wilskracht niet geknapt…

nog steeds springt de blonde lok voor je ogen als je gezicht naar mij gebogen is dan twinkelen donkere ogen het spannend licht dat zich in vingers en handen bevindt zacht fluisteren we de woorden die horen bij onze pas geleerde liefdestaal in gebaar alleen het oefenen heeft ons te vaak beentje gelicht want wij dachten nog…

geruisloos daalde de immense stilte op de wereld neer decibel voor decibel verdween en nam de laatste echo mee naar het waarheen liet zich raden in eeuwig dalen ver weg van het wanhopig gegil en geschreeuw om communicatie armen klagen de hemel aan met beschuldigende vingers roepen zijn naam maar de atmosfeer palmt de geluiden…

het zonlicht schuurde ongenadig langs een optisch bijna volmaakte huid zelfs het kleinste kratertje wierp zijn slagschaduw ver vooruit het was alsof de maan onder de diepploeg was gegaan en het oppervlak alleen uit kaarsrechte lijnen en scherpe kruisingen bestond daar waar erosie de kleuren licht had gehouden kon men het beste…

ondanks je standvastigheid was er in je houding iets breekbaars gekomen je lach was zachter geworden net als de vroeger voor zich zelf sprekende uitdrukking op je gezicht die maakte in contact een warme verbinding dat een surplus aan innemendheid gaf in een direct toegang tot je diepste geheimen die schatkamerden in je grote…

ik heb de beschavingen in beeld gehouwen gevoeld en gezien griekse romeinse en etruskische lijnen neuzen ogen en monden die in schoonheid hun hemel vonden en lichaamsdelen die het oog deden strelen zij waren trots op hun fysiek verschijnen maar wel in balans niet in de huidige te veel geproportioneerde uitdagende curves naast…

ik heb de beschavingen in beeld gehouwen gevoeld en gezien griekse romeinse en etruskische lijnen neuzen ogen en monden die in schoonheid hun hemel vonden en lichaamsdelen die het oog deden strelen zij waren trots op hun fysiek verschijnen maar wel in balans niet in de huidige te veel geproportioneerde uitdagende curves naast…

het donkerde meer dan me lief was in de klamme kou met flarden mist tussen de bomen ze raakten mij met lange vingers van de grond kroop het vocht lanzaam op en vergezelde mij zo ook de anderen die mij al eerder hadden verlaten maar die altijd rond deze dagen hier waren om even aandacht te vragen ookal waren zij ons al jaren voorgegaan…

ik heb nog niet zo lang geleden het eerste ruimtegruis in de oogopslag van mensen gezien als stukjes aandacht merkwaardig zonder enige verbondenheid met moeder aarde in buitenissige kleuren en adembenemende vorm en outfit nog waren het incidentele ontmoetingen maar hun aantal werd snel groter in modiaal constateren bijzonderheden…

ik waan mij met het trapje hoger weer verder in het exploreren van mijn vergezicht dat zonder te bewegen naderbij is gekomen op de ladder van mijn eys- opener dromen ik wist de aarde rond maar dichtbij gekomen doet de nieuwe verte optisch aan vervlakking het eind- resultaat van mijn waarneming die weer naar een hoger…

zacht zong de zaal het donkerblauwe lied van welwillendheid bewogen armen met open handen omhoog in de ultieme vraag om voldoende response om het steeds verder afglijdend leven weer voor de mens kans op bestaan te geven nog waren er klimaat depots waar mensen het buitenleven konden afgeven in de hoop dat zorg en liefde…

het sprookje ging haar vooruit in sluier traan en satijn met hun schitterend zachte kleuren de jonge huid transparant adorerend waarbij raken al een beleven was en stilte juist de monden voeding gaf aan de spanning van haar fraai gebeeldhouwde aanwezigheid die deze momenten in warme nieuws- en muziek vibraties…