Alle inzendingen van Wim Scherpenisse

toen we ontwaakten voor dag en dauw in het deprimerende hotel mocht je niks meer eten dus ontbeet ik ook niet toen we de draaideur door gingen en de lift in stapten dacht ik terug aan het zwarte monster dat we op de echo zagen toen de afdelingsdeuren openzwaaiden en ze je wezen welk bed wilde ik je in een deken wikkelen je optillen en met…

op een zomerdag lopend langs uitbundig bloeiend gras in het glasheldere noord-hollandse licht denk ik aan jou de onverwachte weelde het grote geschenk dat ik zomaar kreeg maar ook aan alle kamers van de herinnering sommige voorgoed afgesloten versteend in de tijd andere leeg zonder degenen die er horen te wonen als adresboeken waar…

ik heb het woord bewaard ik kan het niet gebruiken want het was alleen van ons af en toe dient het zich aan maar ik kan het niet uitspreken het vergt te veel uitleg soms is er onverwacht iemand die van niets weet en het zomaar zegt…

ik ben uit een mouw geschud neergedwarreld op een andere plek dan ze eigenlijk bedoelden en daar blijven liggen ik kreeg een step en een poesje om me zoet te houden en ik moest leren rekenen en stil zijn tijdens het nieuws ik werkte overal omheen maar trok soms toch aandacht dan paste ik mijn tactiek aan en zo verstreek de tijd hun…

mijn tweelingbroer die nooit tot leven kwam was goed in wiskunde mijn hele jeugd woonde hij op de stoffige zolder ik dacht vaak aan hem hij vloog zich te pletter tegen gewapend glas daarna werd het stil gelukkig hadden we boeken uit de bibliotheek die ik hem voorlas poezen die ons kalmeerden met zachte warmte en rustige ademhaling…

dat je wakker schrikt de zin probeert af te maken die je als laatste droomde dat je altijd dacht dat het volstond je tuin te verzorgen te genieten van je vrouw blij te zijn met je kind er te zijn als het nodig was te helpen waar je kon dat er onheilspellende geluiden klinken aan de andere kant van het tuinhek dat je kind in de politiek zit…

ben jij dat dr wim in je ziekenhuisbed met twintig knoppen waarin je toch je draai nooit vindt denk je aan je kinderbedje waarin je een kruik kreeg als het koud was of aan je schoolvriendje elke dag alles en toch zo spoorloos aan het kantoor waar je werkte en dacht dat het altijd zo zou blijven aan vakanties met je eerste vrouw je tweede…

ik droomde van een huis met heel veel lichte kamers waar vrienden welkom waren van verre reizen met een vrouw die sterre moest heten een vraagbaak was ik voor onze kinderen en (vooruit) kleinkinderen maar ik heb altijd geweten dat ik het moest doen met wat er was wat er restte wat ik kreeg (niet nam) dat ik leefde in geleende tijd…

na de overtocht op de nieuwe oever keek ik zoekend om me heen ze waren weer aan boord gegaan en weggevaren zonder iets te zeggen er was weinig te zien en ik begon maar te lopen wensend dat ik een stok had op de boot hadden ze uitgelegd wat ze tot nu toe hadden ontdekt en dat het onderzoek nog in volle gang was ook hadden ze gezegd…

vol hoop en dromen vertrok ik westwaarts om mezelf opnieuw uit te vinden mijn oorsprong te zoeken de dood voor te blijven en de nachtman die alles verduistert ik vond de onherhaalbaarheid de lineaire tijd de ontoereikendheid van woorden de ware aard van liefde en natuurlijk de dood en de nachtman…

je hebt hier vanmorgen koffie gedronken ik hoop dat je weer veilig thuis bent misschien wil je een paar vragen beantwoorden het zal je niet veel tijd kosten vond je de koffie fantastisch lekker gaat wel neutraal tamelijk vies erg vies of weet niet was de conversatie interessant of een beetje of mwah niet erg totaal niet of geen mening was…

laten we weer jong worden klimmen op een duin spelen in een zandkuil laten we ontdekken wat voorbij de heuvels ligt als was het de eerste keer laten we naar zee lopen naar schuimkoppen in een vliegende storm laten we zoeken naar een plek waar het veilig voelt en weer bedeesd worden verlegen strelen gordijnen in zomerwind…

ik heb hem gevonden pa de muur om tegenaan te lopen je had gelijk maar vergeef me het verlangen was te groot de illusie te realistisch ik besefte niet waarom je deed wat je deed zei wat je zei nam je pijn niet waar alleen je woorden die ik bespotte want het waren oude frasen belegen zegswijzen die me kwetsten en afstootten ik ontstak…

ik wil deze zei de vrouw en ik dacht het gaat over de kooi naast mij want ik heb in drijfzand vastgezeten en voor dood in grachten gedreven ik heb in huizen gewoond waar ik niets te zoeken had over eenzame paadjes geslopen gesnuffeld langs kanalen gezworven over pleinen en gebalanceerd in hoge goten ik ben bespot en weggejaagd en eens heb…