Netgedichten

netgedicht (nr. 83.177):

gewapend glas

mijn tweelingbroer
die nooit tot leven kwam
was goed in wiskunde

mijn hele jeugd woonde hij
op de stoffige zolder
ik dacht vaak aan hem

hij vloog zich te pletter
tegen gewapend glas
daarna werd het stil

gelukkig hadden we
boeken uit de bibliotheek
die ik hem voorlas

poezen die ons kalmeerden
met zachte warmte
en rustige ademhaling

we gingen verder
ieder ons weegs
soms kwam hij 's nachts

dan legde hij me dingen uit
rekentrucjes en bewijzen
die ik 's ochtends niet meer wist

we probeerden beiden
ieder van een kant
onze ouders te bereiken

we snapten niet
waarom het nooit lukte
vanwaar dat gewapende glas

trots en opgetogen
na elke nieuwe ontdekking
knalden we ertegenaan