Alle inzendingen van Zywa

Het stelde niets voor, weet ik achteraf, dankzij -- mijn verslag ervan.…

Voor het niet meer lukt om de kieren van ramen en deuren af te dichten tegen verraad, moeten we andere risico's nemen om onze dromen te behouden Tot het niet meer lukt om met handen en heupen onze onmacht met elkaar in liefdesliedjes weg te dansen en mee te zingen met het geluk en het verlangen Dan samen met ogen en lippen te dansen…

De hond leert anders te blaffen, hij beoefent -- iets nieuws: de zangkunst.…

Verliefde mensen zijn niet op hun best wanneer -- het eropaan komt.…

Is liefde een nieuw, scherend soort omhoogvliegen -- zonder zwaartekracht?…

Elkaar aanraken, vasthouden, voorzichtig doen -- wat we bedoelen.…

Pas op, de wegen lopen rond, mijd ze dus als -- je een uitweg zoekt.…

Een slaperig dorp met afgesloten deuren -- Blaffende honden.…

In de ochtendwind tinkelen mijn gedachten -- als een carillon.…

Het besef hoe groot het heelal is, maakt de mens -- zowel klein als groot.…

Wat was en wat komt kun je vaag zien, maar het nu -- is steeds onzichtbaar.…

Het hoorde wel zo, dat ik verdrietig leek, maar -- ik vond er niets aan.…

Laat mij toch dansen, op de straat, op de muziek -- waarvan ik graag droom.…

Ga nooit bij mij weg, en als je het ooit toch doet -- laat me jou vinden.…

Midden op de weg ligt een steen, er ligt een steen -- midden op de weg.…

Om iets echt te zien moet je met al je aandacht -- er net naast kijken.…

Ik denk aan vroeger en ik herinner me nog -- veel meer dan ik wist.…

Blijf maar een kind, dan kun je prinsheerlijk slapen -- in vreemde armen.…

Met mensen intiem willen zijn: moeten delen -- in hun geheimen.…

Wat een mooie stem! Zou hij misschien dagelijks -- honing gorgelen?…

We dragen hem weg, het gaat moeizaam, hij is zwaar -- met zijn fantoombeen.…

Veel wijsheid, als oogst van heel mijn lange leven? Ik weet wel beter.…

We racen omlaag, zo te horen verliezen -- we nu de uitlaat.…

Wonen er wezens in de wolken? Wie is daar -- aan het rommelen?…

Het aantal bruggen is oneven, hoe zet ik -- dan een route uit?…

Naar mijn armen rent de blijdschap van haar ogen -- rechtstreeks mijn hart in.…

Alle luikjes opengezet voelen wat er gaande is in de schemering in mij niet fantaseren voelen wat er gaande is daar buiten een afscheid hun armen om elkaar en heel de laan lang zijn mijn benen moe van de trimmer die lacht naar de gelukkige…

Onder het nachtfilter lig ik wakker in winterslaap de bloesems op mijn huid schemergrijs, gelukkig denk ik dat, kan ik nog iets denken, meer zit er niet in en de jeuk blijft me plagen in mijn hoofd, daar waar ik niet bij kan Ik kan alleen wachten tot het is opgelost en ik weer zin heb in taart, gelukkig kan ik die zelf bakken…

De storm gromt en fluit door spleten in de spouwmuur -- als een huisorgel.…

De winterbomen: geen duiven, geen goudvinken -- Verlaten nesten.…