Alle inzendingen van aimee

je zit voorover in je stoel op wielen hangt zwaar naar voren in je slaap de nek valknakt haast los van boven de rug daaronder als van een bultenaar het grijze haar nog deftig in de krul de handen rustend de polsen zwaar zo zit je lijdzaam al de uren vol en telt heel stil de grijze dagen rond wacht dapper met geduld op ons en rijgen zich de…

de crocus in bloei belooft in geur en in kleur het wordt weer lente! de zee glooit en gloeit wij zwemmen en zweven op golven van geluk... de nevel in wit bedekt het land in eenvoud het is zo mooi stil de winter trekt aan sneeuwt een strakke trui van ijs binnen is het warm.…

de tijd beweegt als stroop plakt mij vast aan stilstaan ik ploeg door kleverige dagen en mijn gedachten draaien kolken maar brengen niets meer dichterbij de tijd gaat weg en zwijgt noemt geen naam of plaats aanzien moet ik volgens hem stilstaan met mijn armen open zegt, hierzijn brengt je dichterbij de tijd laat mij te wankel achter ik…

ik wil wel langzaam achteruit leven en de tijd van gisteren vorige maand of liever nog van vorige jaren herbeleven ik omhels de voorouders het verloren kind van mijn vader de engelen in hun ware licht zo langzaam wil ik wel gaan maar tijd loopt zelf ik moet maar zien.…

ik wil wel snel vooruit leven en de tijd van morgen volgende maand of liever nog van volgend jaar betreden ik hef mijn hoofd duw mijn nek naar voren kijk vooruit voorbij de haast zo snel wil ik wel gaan maar tijd loopt zelf ik moet maar zien.…

eens zal ik mijn oor te luister leggen op het harde staal me rusten de vogels zullen roepen de takken buigen, wuiven ik luister naar de verte het zingen dichterbij het landschap traag in stilstand zwijgt grijs in matte nevel het zingen zingt van warmte vol van rust en kalmte ik klink mijn angst aan bielzen en hou me verder stil.…

wij spreken zonder woorden en ik versta je goed je stem is oorverdovend je ogen oogverblindend maar ik ben doof en blind en voel alleen je zinderende zinnen jij spreekt zonder woorden en duwt me zondermeer omver.…

dat wat komen moet is onvermijdelijk er zitten geen plooien waar ze horen de stof is glad en strak het zwart duwt zonder vrezen de leemte ruw naar voren dof gemis beklopt mij wee van binnen mijn hand omsluit het strak en wit maar dat wat komen moet is onvermijdelijk we hebben niets omklemd en weten niet waarom de tijd van daar was rozerood…

liefde is als scheikunde ik ken het wel maar snap het niet liefde is als scheikunde jij kent het wel en snapt het ook.…

je draait je langzaam om naar mij en kijkt me langer aan dan kan je klinkt mij aan je echte oog en laat geen uitweg voor me vrij je spert het oog een trage deur en kleurt het blauw lichtgevend blauw je roert je niet je houdt heel stil en vangt me binnenin je diepste kleur je laat niet los je kleeft je aan en trekt mij vast in jou omhoog…

de klank van je taal de rust van je arm de druk van je mond de kracht van je hand de blos op mijn wang.…

je schuift de stoelen naast elkaar gaat zitten en praat de uren vol ik luister haal geen adem en merk niet het graven van wie je bent naar mij blauwe bloempjes werk je stoer en zonder schroom naar binnen je bezet zo zwanger het luchtruim dat ik het niet kan dragen en zwaar moet leunen in de nacht alles wil ik wel geven om de stoelen weer…

je hoeft niets te zeggen je huid ligt dichtbij je veert me zacht je raakt me aan ik hoef niets te voelen ik adem jouw hand ik roer je mond ik mond in jou.…

mijn stap gaat voor duwt blauwe mijmergolven over drempels van hard steen in dampen van zomer hoog rondom het licht wolkt golvend stijgt lang ik volg traag in zacht glijden en stille aarzeling vooruit ik huiver warmte om me heen zie mij zoek mij kijk mij aan volg in lome trage beweging de watervaste dunne lijn naar mij aarzel en verstil…

zoals altijd weet ik niet waar ik aan begin zoals altijd ben jij er wanneer ik er ben zoals altijd zie ik jou maar jij mij niet zoals altijd hoort het niet twee vrouwen in één gedachte maar toch weet dat ik op een dag zoals altijd wakker wordt naast de vrouw waar ik nu al van hou…