blauw

je schuift de stoelen naast elkaar
gaat zitten en praat de uren vol
ik luister haal geen adem
en merk niet het graven
van wie je bent naar mij

blauwe bloempjes werk je stoer
en zonder schroom naar binnen
je bezet zo zwanger het luchtruim
dat ik het niet kan dragen
en zwaar moet leunen in de nacht

alles wil ik wel geven om
de stoelen weer te passen
mijn lichaam, al wat ik bezit
waar ik ging en wie ik ben
zonder aarzeling achterlaten

bij je wil ik zijn dichter dan bij
in de morgen bij het eerste opslaan
van oogleden en roeren van het lid
je wassen, spijzen, licht beroeren
en me voegen naar elke beweging

van jou.

Schrijver: Aimee van Maas, 3 november 2012

aimeevanmaasxs4all.nl

liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 278