Alle inzendingen van annabel

Laat het stil worden vanavond nu de lome lucht drukt op mijn hart zoals de dreigende avond toen de dood al naast je zat om je te halen Laat het net zo stil blijven als toen na het steunend ademhalen en de laatste zucht plotselinge rust als van dat ene moment wanneer de weeën stoppen en de bevrijdende geboorte inzet De dood openbaart…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

Thuiskomen is jezelf overgeven en je dan compleet voelen de liefde bedrijven en heel worden warmte en beschutting je vader en moeder je wezen en je zijn hier in mijn huis duurt de leegte de pijn die zeurt over een kille plek Maak dat het zomert en maak me heel blijf tot het licht wordt en spreek mijn taal zing een nieuw lied…

Als ik weg ga uit dit leven, liefste dan leg ik mijn hand in die van jou Je moet nu weten dat ik alleen dan me kan overgeven aan het onvoorspelbare Op weg naar de eeuwigheid zal ik zo zeker weten dat wij van elkaar geleerd hebben met overgave lief te hebben…

O zoete zondagmorgen wanneer de dag nog even onderduikt de vogels aarzelen met zingen de zon nog even weer verdwijnt Twee harten die in warme gloed opnieuw het zachte lijf gevonden de zo vertrouwde geur van slaap verdrijven voor de zoete min Zo opgaan in verrukt weer zien en dan genietend zuchten van kussen en elkaar beminnen er is…

Ondertussen is mijn piano zo gevoelig voor stemmingen dat ik niet meer kan verbergen wanneer in mijn hart de gevoelige snaar is geraakt…

Dom driest duifje dat al dagen dwaalt door drentse dreven in diezige nevel en duister gezang, langs dromen niet af te dwingen, waarmee de doem niet is te verdrijven, die als een dief in het dalende duister, post bij het braakliggend hart dat dorst als een dier na dorre dagen Ik maak vandaag voor jou en mijzelf, nog aarzelend,…

Er zijn van die dagen dan roep ik mijzelf bij naam om mezelf te vermannen Zo riep ik naar jou, want ik zag, dat je weggleed in zwijgen en niet in de stilte, die goed doet die neerdaalt zo langzaam overgaat in de veilige nacht Het was niet je droom tussen slapen en waken die soms ook voor mij de beelden van heden en vroeger verfraait…

Lees mij, sprak ik vragend En hij daalde af in mijn ogen, dwaalde tastend over mijn huid met zijn vurige tong proefde hij het zoet dronk het van mijn lippen en ademde het vuur van mijn hartstocht maar de gesluierde taal die verscholen op verborgen plekken in mijn hart en in mijn hoofd bereid was om het licht te zien verstond…

Klein wichtje met je ogen dicht je zou er bij willen zijn maar je bent er nog niet Nu je zo slaapt kan ik nog dromen van wat je morgen worden moet..... Nog maar even niet Later maar mooi meisje dat zoveel wezen moet…

Ontdaan van meer en losgelaten bladderverf gaat deze reis naar binnen: iconen op mijn pad Langs langvervlogen beelden nu zelden zonnig ingekleurd langs steile rots vol diamant van bitterzoete dromen In harmonie en dissonant van oude liefdesliederen als wonden aan het oppervlak de huid nog vurig van het branden Zo loeiend is de zomerzon…

De eenzame vogel in mijn hand rust al dagen uit met gesloten ogen, angst om te vliegen Kijk, op wisselende hoogte maken tien zwaluwen een prachtige vlucht, ze maken zomer En boven het water gaan de meeuwen paarsgewijs op zoek naar lokkend zand en golvende verten Tijd om mijn blik te verleggen van zachte zekerheid en glanzende trouw…

Lopend langs de boekenkast dringt het nu pas echt tot me door: alles is gelezen door hem en door mij Een heel leven boeken en muziek Niemand op deze wereld die mij zo na was…

Zij ontkent sinds kort niet meer de drang naar het verkennen en naar een ruime horizon Waagt nu weer een zoektocht naar verloren momenten en een schaduw van geluk De wind ruist de stemmen weg die haar terugroepen naar voorbije oorden Zó moet zij de teller verzetten en het verstand op nul het zicht op oneindig Naar de hoogte van de…

Opgaand in het landschap en in het ritme van de muziek zetten we in vloeiende cadans onze voetstappen in vruchtbare grond We wisselen gedachten uit elkaar behoedend voor al te grote sprongen Vanuit het oude vergezicht stijgt de mist langzaam op en in de warmte van de zon boven het kronkelend pad wordt het voor ons helder vinden we…

De muurbloem rukt gestadig op in mijn tuin met wilde rozen In betere tijden ooit de opzet, nu grijp ik in in geur en kleur Ik tooi mijzelf met lente en kom vóór de zomer al tot bloei en roep de tuinman…

Het wordt erger met de jaren in plaats van dat het slijt dat verlammende gevoel van geconcentreerde onmacht De siddering in mijn lijf herken ik van iedere herdenking De ingedikte tranen van verstopt verdriet 4 mei 2008…

De dichter (vrouw of man dat is maar om het even) zet de wereld naar haar hand, gaat uit van dit gegeven om de lezers te betoveren dicht zij een schilderij waarmee zij hen wil boeien, meevoeren aan haar zij tot in haar eigen wereld die zoveel kleuren heeft ontroerend, maar ook heftig is en waar ze liefde leeft het dreigen van een storm…

In het oude Wenen waar de Belvedère in de zon de grandeur uitstraalt van vervlogen tijden, daar kom ik onverwachts dit gedicht binnen Door de monumentale hal met eeuwenoude pilaren langs donker-marmeren trappen leidt het als vanzelf naar hoge zalen waar meesters van de schilderkunst nog tonen hoe de voorlopers van de Jugendstil de Romantiek…

O ja, al had ik potten verf dat maakte mij geen schilder Al had ik 't beste instrument, de stem die ik zou willen dan nog zou ik geen kunstenaar zijn Mijn gedichten schieten ook tekort en toch, ik kan niet zonder want bij iedere poging lukt het steeds mijzelf de kunst van leven aan te praten…

als de dichter diep in haar hart kijkt naar wat haar beweegt dan is de ontluistering niet zo groot dat zij het niet waagt om het steeds weer uit te schreeuwen…

Had ik niet het lied dan had ik niet het ritme en niet de eindeloze deining van de tekst in mijn hoofd De melodie neemt me mee op golven van klanken Hij draagt zo de woorden op verre vleugels van gevoel Een lied van de wind Lied van onze dromen Een lied van de angst en voor altijd de spijt Lied van gaan en van komen van toch weer…

Het overkomt me weer opnieuw Ik zei het honderd malen "De liefde doet er niet meer toe" Maar waarom toch nog dat herhalen? Met loftrompet in alle toonaarden sluipt hij weer naderbij en komt het harder aan bij mij als was ik er allergisch voor geworden Dan kom ik weer op de vanouds bekende plek en is er niet te vluchten Het verlangen…

Laten we gaan struinen in het veen onze weg zoeken tussen veengras en modder op verende turfpaden steun aan de wallekant en aan elkaar Laten we nat van de regen tot de enkels wegzakken in een zompig land bij een schraler wordende zon in de stilte van de namiddag met alle poriën open en je zintuigen op scherp niets anders ervaren dan…

Bij deze mijlpaal stond ik stil en werd de weg gewezen naar waar ik was Zilveren momenten om vast te houden en in het verschiet gouden bergen om naar te reiken vriendschap en warmte akkoorden en melodie glimlachend zonlicht en genezing na pijn zo veel om te delen en samen vol te maken zo veel om bij stil te staan maar zonder jou…

Spelend met taal bouw ik aan mijn gevoel dan maak ik een wereld die ik het beste ken Wil iemand bij me stilstaan dan voel ik me een kind dat buiten spelen mag nog even zonder tijd Is het dan vreemd dat ik dit gedicht zie als een cadeau voor jou en mij gemaakt?…

Als in de bastonen de kerkklokken heel in de verte klinken blijft mijn hoofd daarbij hangen en dwalen gedachten ver af Maar als ik in de rechterhand de melodie volg dan zit ik zonder geliefde in de avondzon Wegdromen en vasthouden Oude en nieuwe beelden Soms moeilijk te combineren Schubert wist hoe het moest…

Verscholen, weet ik, weggedoken ligt in onszelf ons breekbaar hart Soms zo dichtbij en aan de oppervlakte maar immer van binnen, eenzaam hart In een omhelzing is de klop te horen het oor vlakbij, maar voelbaar ook de pijn Het geheim achter onze lieve woorden is de troost die ze moeten zijn, maar ook een weten en heel zeker dat de dood,…

in mijn rugzak zitten ervaringen met een grauwsluier en feiten met zonnebrand; aan de zwarte kant van spijt schemert nog wat verdriet maar...in de verte lonkt de "lat-" op een wellicht niet al te grote afstand mijn profiel staat stevig overeind op de site van welzijn en geluk alleen..hoe vind ik jou, man die bij mij past die samen met…

Het zat diep weggestopt, maar 'k kan het nu benoemen en dus is klaarheid over wat ik sinds jou mis Bij ieder seintje in mijn lijf dat me weer doet herinneren merk ik: 't is het nabije, dat na jou nu zo op afstand is Eén foto met, toevallig, jouw gezicht en ik kan als het ware met mijn lippen voelen waar grijs en zwart in elkaar overvloeien…