Netgedichten

netgedicht (nr. 21.422):

Hans

Er zijn van die dagen
dan roep ik mijzelf
bij naam
om mezelf te vermannen

Zo riep ik naar jou,
want ik zag, dat je weggleed
in zwijgen en
niet in de stilte, die goed doet
die neerdaalt
zo langzaam
overgaat in de veilige nacht

Het was niet je droom
tussen slapen en waken
die soms ook voor mij
de beelden
van heden
en vroeger verfraait

Nee, het was door dat zwijgen
het ijzige niets,
dat zo almachtig verlamt
en de harten verwijdert
waardoor de liefde
verzandt
tot een vluchtige blik

Gelukkig, je bent
toch weer terug met je dromen
en geeft mij de kans
om met woorden
te ontsnappen
aan deze rauwe
en chaotische

dag