Alle inzendingen van annabel

vanaf de waterkant zien we de trage schepen hoewel in vaste baan bewegend voluit in eigen gang daarboven wolken die in snelle vaart een landschap keer op keer van kleur laten verschieten verbaasd over de vlugge vlucht van een bezorgde zwaluw toeschietend voor het hongerige jong staan wij opnieuw in stilte, met besef dat schoonheid…

alles is gezegd nu raap ik nog jouw woorden zoeter en rijper zijn ze dan bij de eerste pluk maar ongeschikt voor nog een winter…

mijn opa was een machinist de zee trok hem en hij vertrok na ieder volgend kind zijn vele dochters wachtten op zijn gunst was er één uitverkoren? de liefste kreeg als blijk van ongedeelde aandacht uit Genua een kaart veel jaren later trof mijn moeder tot haar geluk een lieve man die thuisbleef en haar adoreerde hij trok de cirkel…

voor even was jij weer dicht op mijn huid je leek mijn hart zacht te bewegen zo zacht, het kloppen van een trage tijd dwars door het redeneren het rimpelloze spreken in dromen die weer snel verloren gaan als ik mijn hoofd omhaal…

wat heb ik moeite met de menselijke maat want wat wil die mij nu nog zeggen geen meetlat om er naast te leggen wat heb ik moeite met de menselijke maat weinig moeite heb ik met mijn lengte voor een vrouw een reguliere maat geen moeite met die menselijke maat maar mijn gewicht is net boven het gemiddelde qua maat niet dat ik daar…

heel even schiet het door mijn hoofd zij komt toch niet voor hetzelfde.... nadat de naald er bij mij ingaat is zij ook snel aan de beurt de bolling van haar buik verraadt nieuw leven hoewel zij zelf nog amper vijfentwintig heel onbevangen laat zij weten: dit wordt nu al haar derde kind de andere twee nog niet eens peuter ik herinner…

schrijf me vanavond niet over de ondergaande zon alleen ontluisterd wil ik je nog lezen ontnuchterd blikken naar de overkant door weer een kille regen gesust met woorden als voltooid verleden ontmaskerd lees ik je als vreemdeling…

o, ik heb zo'n aardigheid aardigheid, aardigheid o, ik heb zo'n aardigheid aardigheid aan jou heb je ook zo'n aardigheid aardigheid, aardigheid heb je ook zo'n aardigheid aardigheid aan jou ? aardig is je olijkheid olijkheid, vrolijkheid heb je ook zo'n vrolijkheid geinigheid om jou?…

met een zucht komt morgenstilte binnen volmaakt ontwaken met het zachte strelen van de lucht door het open raam hoor ik opnieuw de verre vlucht maar ook de duif die roept terug naar het tevreden heden…

gemis kruipt langzaam weer omhoog hoe het lijf opnieuw zich liever niet ziet in de spiegel de trots heeft nog die deuk zou het hart ook groter zijn geworden?…

mijn vriend de tijd is mild hij slaat zijn ogen op als ik dat wil loopt met mij door de dag in mijn vertraagde tempo klagen daarover doet hij niet hij wacht geduldig als ik hem herinner aan of treuzel bij verloren uren gegeven als ze zijn hij telt voor mij de dagen één voor één legt zich tenslotte neer bij het onbekende maar blijft…

het lag vast aan de wijn zo los we leken onverbeterlijk de zon grootmoedigheid van eros hoe dan ook vandaag gun ik een ieder een ballade met een blos…

ze komen weer, de vakantieverhalen over een hof van Eden en hoe gelukkig ze waren die dagen verlicht door een zon die ik in het water wil zien schijnen mijn jaloerse blikken verhullen vanachter een tijdloze zonnebril…

ieder begin gaat naar het einde zeg jij me, kijk maar naar de draad wanneer dan, vraag ik was het voor 't eerst dat wij de wind ontdekten zo hij komt en als hij gaat of anders 't vangen van de zonnestralen wolken op afstand daarna het zingen van de regen al wat ik los zou moeten laten bestaat bij gratie van wat ik nu nog bij me houd…

meer is er niet een weg, een bruggetje en dan het fluisteren van de bomen misschien het blaffen van een hond herinnering als ver gezelschap van oud-geliefden op afstand lopen zij het niet meer in…

terug bij de bron komen onze zomernachten opnieuw aan het licht overdag als uitgesteld verlangen naar wat hartstocht zonder duister einde is overnacht over de brug naar daar waar vogels beminnen…

wie was het nou toch die ermee begon dit aanloopje om tot een goed antwoord te komen was het die leuke vrouw van de partij voor de dieren? ik word bij interviews, debatten er superkritisch door beste politici en ander volk deze twee woorden klinken zo verongelijkt en in het defensief ik zou iets anders willen horen bij voorbeeld: …

het leek, zei je met zoveel woorden alsof ik in het landschap opgegaan zou zijn verbaasd als je nu bent over het frisse groen je hoorde mij met zoveel woorden maar luisterde slechts naar een toekomstlied terwijl ik van dichtbij de mooiste melodie liet horen het leven bij mijn dag is niet meer dan verwachten dat na het rozen water geven…

oude beelden zijn als vergeten jassen voor sommige keer ik terug mijn woorden zoeken naar de geur of meer nog het tasten naar een waardevolle rondgeslepen steen om opnieuw te verhalen hoe onvergetelijk hij was…

zo vast ik denk, dat je me bij je houdt des te losser moet ik laten en telkens als je verder bent wil ik je dicht tegen me aan het achterlaten kent geen aanloop we weten niets over de tijd toch zou ik zo graag weten als ik je niet meer noemen kan hoe zeker is dan nog je stap…

vandaag is het zo'n dag dan is het mij te moede een tijdgenoot is uit de tijd het bange en de twijfel ontneemt je, zij het even, de dagelijkse moed…

't is voor knappe koppen niet zo moeilijk, zeg je, de plek te vinden in je brein waar het heimwee ligt na analyse van je tranen kunnen ze vast en zeker het verlangen situeren en de verliefdheid het verdriet onwijs natuurlijk ik voel nog steeds 't gebroken hart, de vlinders gevoel vertaalt zich 't allermeest in mijn vergeten lijf…

hoe ver gaat nog de reis als hier de zoute zeelucht net als overal de vissersboot doet dansen mijn nacht zich op vergeten dromen drijven laat hoe dichtbij is het licht dat lijkt van ver te komen over het plein daar waar de vrome menigte de dag ervoor en nu mijn schaduw nog de zegen krijgt hoe vrij lijkt hier het ademen het leven in…

voor tranen zij stromen tenslotte als opgegeven verzet aan het eind van een verloren feest hoe ver voeren zij nog terug in een verkwist verleden opgestuwd stroomopwaarts laat de druk zich het beste voelen…

mijn woorden dragen geen troost aan laat staan liefde alleen de nabijheid het samen slapen doet verdriet verglijden als zucht voor de nacht gelukkig de gast die slechts op doorreis nietszeggende woorden met het badwater wegspoelt als zondagskind gekust ontwaakt…

tussen de vogels zocht ik hem een vreemde in nabijheid ik speurde lente in zijn roep herkenning in zijn ogen als was het reiken naar eenzelfde hoogte of blindelings op zoek naar vaste grond maar hij zou zingen op de randen van de nacht en daarna bij me komen zitten vandaag zag ik ons zij aan zij in een volmaakte vlucht nog nooit…

aangewaaid, zo lijken ze de pinksterbloemen voor één week nauwelijks geaard komen ze naar boven betoveren ze het prille groen keren terug in mijn verlangen maar thuisgekomen hangt een hunker in mijn bloed die dieper wortelt dan het voorjaar…

hoe zuiver was je lentelied teder van toon en vastberaden in de liefde zoals mijn vroege vogel zong je stokte tegen zomertijd alsof de schoonheid van je lief je al je adem nam te kwetsbaar over zo veel liefde later met diepe klank, doorleefd de pieken en het dal het late bloeien in de herfst voorbij het verre schamen maar winter kwam…

doe je schoenen maar uit ik ga met je door het ijs maar kom eerst bij me zitten zo dicht, dat er geen streep twijfel meer is over ons bestaan of loze woorden hou me alleen maar vast dan zal ik je bijschijnen tot aan de bodem van de nacht waar wij zeker weten dat het weer morgen mag worden…

liefde geurt naar overgave wanneer mijn kleinkind met haar vingers tekent over mijn gezicht jij bent de liefste aardser dan aarde rook de liefde toen ik door het stof het eindige met jou kon zien en wij dat aan elkaar beleefden…