Alle inzendingen van annabel

zij vroeg hem aarzelend om haar gedicht te lezen hij las haar woorden tastte naar de bron verloor zich in haar ogen en haar mond, haar huid ontdekte zelfs verdriet driftig dronk hij van haar lippen liet hij haar woorden zwijgen in zijn stille stem haar zucht verdwijnen in de zijne de hartstocht vluchtte weg haar uitgelezen woorden…

je vinden lukt in stilte als mijn geheugen onderduikt in zachte mijmerij of in de nevel die in flarden schimmen brengt van jou en mij…

ik hoed me voor de druk van buiten en voor een zware last geef ik mijzelf niet thuis het reiken naar het hoogste ga ik toch niet halen het stijgen en het dalen, ook de rek die is er uit het vermannen gaat me slechter af als vrouwtje stond ik vroeger al paraat als stijfkop ga ik nu door 't leven mijn poot gerecht maar zwak van graat…

meer zal het niet zijn dan aarzelende nabijheid maar hoe dan ook meer dan de afgegrensde woorden die in zichzelf zijn laat mij zo ontroeren tastbaar maken ons amper dichtbij intussen jouw warme lijf huiverig toch meer bij mij…

het donker valt vanavond vroeger in en als ik al de neiging had om weg te kruipen dan zocht ik tevergeefs naar wat ik mis de woorden zingen rond het onbenoemde laat zich niet vertalen nog minder laat zich zingen wat er hoe dan ook niet is…

als houdbaar consument word ik inhalig en alert bij zegels voor een kerstpakket of stickers voor de kinderen want 't album moet compleet vergeef mij dus het sparen van een lach, een ogenblik het zingen van de stem of anders, zachte streling van de woorden ik leg ze vast, verzamel alles wat ik kan kom vaker bij je langs hou ook…

niets is volkomen, iets is meer alles kan in winterdromen lente verbeelden eindeloos weer…

de gele herfst glanst goud dit jaar we spreken af, de kleine man en ik dat alles liggen blijft zodat de zon nog wat kan spelen en zo terloops vertelt hij mij wat het verschil maakt in het leven dat kan de liefde zijn (dat doe je met een hartje) of niet, maar ook.... het licht en donker heel even is hij groot in denken tot plotseling…

jouw ritme is het mijne niet je kleurt de tonen anders de dynamiek verschilt ik neem iets vaker rust contrasten voer jij anders in accenten leg je sterker legato is je ondertoon bij mij staccato scherper maar het moet zingen vinden wij, de melodie moet raken de woorden moeten dansen op de klare tekst…

hier liepen wij tezamen op bekend met wisselende wegen van het juichen op het hoogste pad tot huilende verlatenheid in storm en regen bezwerend en vrijlustig waren onze blikken als was een zwoel seizoen verzegd de geur van liefde als een erewoord gegeven vertrouwder dan in het verleden leek ons dit pad van de beloftes hoopgevend als…

bij tijd en wijle maakt de puzzel van mijn leven weer stukjes aan die passend zijn zo komt opeens een melodie heel glunder terug van weggeweest de woorden vallen op z'n plaats er is een cirkel rond soms is het simpel en alleen het woord dat die sensatie geeft het is zo om het even halfvol of andersom half ledig…

of het de zee zal zijn de zachte duinen de woeste wind die zich zo voelen laat of toch de liefde op het laatst zal ik pas weten als jij er bent in mij geïnspireerd door Julius en Kerima Ellouise…

hoe vaak in dit zo grillig leven liep ik mezelf voorbij of naast mijn schoenen werd keihard in het gat gesmakt van mijn onwijze wens te snel in bloei getrokken waren soms mijn dromen te zoet de geur van hemelsblauw de regendruppels snel verdampt voor 't groeiend hout te laat te gast geweest ik haalde mijzelf in op mijn verzonnen feest…

als alles in je leven om dat ene draait raak je verstrikt in eigen netten…

dat je wandelt in mijn hoofd en daar in ieder hoekje rond wilt kijken zachtjes fluitend op het ritme van je hart spoken kunt verdrijven en alle oude woorden die nog ongezegd te wachten liggen opgeslagen om ze nooit meer te gebruiken dat je dat doet en misschien in het licht wilt wonen in mijn hart dat laat mij zingen…

hij neemt haar bij de hand en leert haar hoe 't missen is omdat het zich tevoren voelen liet als haastig en veranderlijk waaien dat op haar huid wel kilte gaf maar nu pas doordringt tot de broze plekken van haar onvoorzien vatbaar bestaan hij kent dit hartverterend voelen alsof er even niet meer overblijft van ingebouwde zekeringen of…

een late zomerdag licht is ons leven de zwaarte van het alledaagse in de ijle lucht verdwenen geen tijd om woorden nog te wegen ze zoeken zich als kleurige balonnen een eigen spoor…

onaangekondigd want zelfs dagenlang was hij mij niet verschenen ik waande mij verlost al was het tijdelijk van dreigend laf vertoon vandaag zocht hij mijn buurman op de echtgenote zag ik rouwen hij laat mij niet meer los komt regelmatig even checken waar ik woon…

lief, merk dat onze stappen dralen als mijn mond zucht naar een laatste kus zie hoe in late zomerzon de velden steevast stralen en vogels zoekend talmen voor de vlucht hier voert ons pad naar laatste zomervruchten de zoetste geef ik jou naar tellen taal ik niet…

mijn tranen zijn alleen voor jou die voor de liefde vechten wil ze komen van zo ver en van een heel dor land op kale rotsen dus zorg dat jij je bed in donkere tijden met je liefste deelt dat zij dan naast je loopt te zingen…

zijn adem ligt hoe zal ik 't zeggen in zijn gedichten heel dicht bij maar ja, zijn stem is niet te horen daar waar hij pauzes neemt kom je tot rust maar als hij haar dan teder kust of in zijn armen neemt heb je het virtueel altijd verloren…

zijn adem ligt hoe zal ik 't zeggen in zijn gedichten heel dicht bij maar ja, zijn stem is niet te horen daar waar hij pauzes neemt kom je tot rust maar als hij haar dan teder kust of in zijn armen neemt heb je het virtueel altijd verloren…

dit is alles wat ik vraag mijn vriend geef me een plaats 't zij nu of later leg me vast in tijd aan jou gegeven ik zal de ruimte delen met alle vrouwen die je op je netvlies hebt bezeten je oor gestreeld in hun verleden tijd veel mooier nog is zij, die lang het bed met je mocht delen maar geef mij toch een plaats al was het…

de vogel groet mij niet bij het naderend afscheid hoezeer hij in de zomer aan mijn hagen hecht vertrekt hij plotseling omdat het zuiden trekt anders dan vorig jaar zoek ik nu onder struiken om zo de plek te vinden waar het sterven ligt om als een vogel te verdwijnen ik groet je niet bij het afscheid nemen ik laat het hechten niet…

daar waar ik aard raken jouw woorden zij sporen ondergronds waar zinnen langzaam rijpen tot de mooiste zetels in afgestorven bodem…

bondig wil ik leven want lengte overzie ik niet als ik maar uit-rek wat de toekomst mij zou geven kom ik mijzelf niet eens meer tegen dus bundel ik mijzelf in het verschiet…

ben mijn beminde kant verloren ook mijn zachte ik is even zoek weer in de verdediging geschoten onder het zachtzinnig oppervlak klopt nu opnieuw het groen venijn zuigt giftig nijd mij uit en broeit weer het begeren ben onuitstaanbaar juist van binnen misschien helpt het me wanneer ik het in deze woorden uit…

Zoals de zon het vermoeide donker van de nacht verdrijft met haar ogen nog gesloten zo heb ik voor het eerst in mijn armoedig leven begrepen dat de liefde zelf haar tijd kiest en zich met open ogen zomaar nestelt in het leven op een avond door de week Kleur dus vanavond maar je lippen en verleid me, verleeg me tot ik overal bloos…

vraagt zij mij hoe vandaag mijn dag is dan geef ik me uit voor nieuw en zie jou in september op de boot van Leningrad naar Moskou je wilt dan met mij wandelen in Istanbul in de blauwe moskee dronken worden van heldere wijn weer thuisgekomen spoel jij mijn zorgen af vleien wij ons hoogtepunt in de dag…

wat zou je zeggen, vroeg de tuinman als dit jouw laatste zomer was hij had het wild gewas al lang gesnoeid, geruimd wat zicht ontnam nu wilde ze nog oogsten om door de ingeslapen herfst te gaan om winterwarmte te doorleven met lief en haardvuur, rijp op alle wegen daarna als vogels weer de lente weten het ontwaken van onschuldig leven…