Alle inzendingen van annemieke steenbergen

Je mag alle dagen zwijgend langsgaan, langs het beeldscherm of ruiten op de tast even hier komen inwonen en meedromen. Je mag kind bij een kind wezen hebt niets vrezen. Soms toon ik vruchten van nachten sloven zielgedachten die nog maar niet willen doven. Dan worden letters woorden en woorden zinnen als nakomelingen van de nacht die ze bracht…

Ik ga haar niet meer in het hier zien wel in het daar, ze deed alleen maar of ze voorgoed als moeder verdween. Daar is het gindse bloemrijk, betoverend, dat verhaalt ze, ze hervond haar jeugd, vriendinnen, ouders en grootoudervreugd. Er zijn talrijke kamers maar geen deuren er verblijven infantiele lieden en genieën die allemaal op gezette…

Spreken we te weinig of op een ongewone manier over alle soorten bomen in het regenwoud of alhier, zeg gerust over alle bossen als een soort kathedraal unieke groene huizen toegankelijk voor ons allemaal. Hoe gedragen we ons tussen de bomen en banken hebben we allemaal dat ene gevoel van thuiskomen. Voelen we vredigheid, het wortelen, de seizoenen…

Wil eerwraak of echt dit kwaad ons land onze aarde soms ook hier vandaag zo plots even niet verlaten, rekent een terrorist, thans een onverlaat zichzelf tot 't grotere goed enkel zijn bedachte voorspoed? Wat scheelt zo'n volstrekt volslagen idioot als vertolker van dit intense verdriet en de dood. Is het nu help uzelf Utrecht zo waarlijk helpe…

Laten we de duisternis niet vervloeken, lucifers en kaarsen schrander bewaren en hoopvol gebruiken, onze onschuld van ooit niet verliezen. Laten we niet leven naar het oordeel van dat leger en die dictator die ons en zelfs de grond naast en om ons huis niet kent. Laten we de verdwijningen, de erbarmelijke humanitaire omstandigheden, de schendingen…

De keuken is 't domein van vrouwen die ook de was vouwen goud en zilver van oudsher naast alle schoenen oppoetsen, neuzen laten glimmen, smaakvol meer van die dingen doen. Ibiza ,Kreta, zonnestralen bewaren, 't zand, oceaan of zee, jarenlang neemt zij die levensingrediënten als voeding mee. De keuken, is het echt het domein van vrouwen, hier…

Schrijft zij spitsvondig scherp zelfs bij vlagen velijn, lacht ze je inwendig toe soms luid uit om wat ontspruit onder jouw huid. Ik zou zeggen heb lief wat liever. Wat zal je ooit wellicht verdrieten nu je steeds met al dat vergieten mee heult, zaken keer op keer onteert, domweg naar de waarheid niet vraagt laat staan een andere weg uitprobeert…

Mijn ogen zal ik nog niet voorgoed opslaan, al zijn ze vannacht plots met schrik vervuld, is er werkelijke onrust in mij komen wonen die met alle macht het wankele wilde tonen. En waarom die uren eensklaps zijn gekomen zo mijn denkruimte thans hebben ingenomen ongevraagd hebben zij wellicht iets geveld, heel stilletjes met 'n vreemdsoortig…

Gisteren heb ik geleerd, democratie is als een gewas op het land, soms met te veel zon zonder regenwater te vlug verrot. Ligt er in de natuur een taak iets voor mij wat niet achterklapt, mij wel gewoon voort laten stappen zonder op akkers iets te vertrappen. Is het me dan ooit echt welgenegen kom ik mede daar mijn roeping tegen. Vraagt…

Heb jij vandaag voortplanting, de manier van baren geheel natuurlijk al opgespoord, je als afstammeling gehuldigd al vermenigvuldigd. Jou als vrouwelijk wezen geprezen, daadwerkelijk ook haar als opgroeiende ontblotende boom met alle vertakkingen werkelijk eer bewezen. Opende dit aardrijk voor jou al haar wijze mond durfde jij je ook te begeven…

Al zijn er deze nacht wederom dromen neergestreken, is even iets in het echt niet door het schemer gebroken schieten er zinnebeelden door ons heen onafgebroken, ik mijmer kijk naar buiten, denk zijn 't oude paarse preken. Wat deed ons wederom ontwaken, liet naar stilte neigen, zal ook de adventtijd ons doorlopend weer doen zwijgen.…

Bij hem zagen wij al zo vaak stil die dood in ogen, wilden hem niet welkom heten ons niet bewegen nabij dat naderende gevaar. Sterrenstof waarin iets anders 't vertrouwen bood steeds verhaalde ver weg te blijven bij deze dood. Die stofdeeltjes brachten ook toen al veel aan het licht, onverplicht waarbij steeds de dageraad weer opstond, welke…

Hoe wordt de nacht soms plots een schrik zonder de ragfijne levensdraad te vernielen, in een minutenlang durend angstig ogenblik door de jaren heen eelt op je beide knieën. Zwelt even je hart erg heftig vol ongeduld, is het voorspoed die je leidt, je voorbereidt, blijft je sterk en vol moed met hoop vervuld compleet doorspekt met aangeleerd…

Al had ik boven niets besteld noch te verlangen, keek ik net naar het thans zwijgende groene talud de echte grijzere voorjaarshemel met lichte mist, ik vroeg me meer en meer af hebben ze zich vergist ongeduldig bewolkt onvervuld zich dit weer voorgenomen. Al die samenpakkende druppels voelen plots zo raar. Moest iemand te lang wachten, had iemand…

Stelt ook een graf ons nadien nog vragen, die voelbaar zwaardere om soms te verdragen. Woont hier bij de steen slechts rust na ijver en vlijt zien zij bedolven nu zwijgend dat 't goed mag zijn het was hun tijd en een leven samen zonder spijt . Geeft een gegraveerde steen ons beelden, iets van vrede 'n geboetseerd herinneringslied, er zingt…

Met de huidige wind, uit dit zonnige gloren zijn weer een reeks nieuwe kansen geboren. Ik kijk naar het talud verander in dat grasgroen, kijk daar naar een kleine bloem, mag vervolgens ook lila wiegend als krokus een lentedansje doen. Zal leven steeds zo zijn tot in de eeuwigheid. Wat is vreugde en wat kwaal in ons bestaan, we zijn toch allen…

Zie de donkere kleuren, de regels omzoomd door wilgen op leeftijd de eveneens oudere Binnenmaas. De start van deze dag verwondert is gelijk het water niet rimpelloos hoe zeg je oneindig kent eindigheid. Was de nacht een echte toekomstdenker kende zij steeds alle keren haar tijd als goed gecamoufleerde metgezel. De klanken van de wind…

Het spreekt alles behalve voor zichzelf, er zijn dagen en ook nachten die we niet kunnen doorbreken, hun boodschappen niet kunnen volgen als duisternis nog actief hij het nog triomfantelijk even niet opgeeft. Er zijn nog steeds ergens oorlogen, nog haat in de wereld, nog steeds onverdraagzaamheid. Wat zou hij wel niet verzinnen, hij de duisternis…

Mijn woorden en zinnen gaan niet voor een volle lach, niet voor een tranendal wellicht wel voor een herkenbaar gevoel. Wellicht ben ik een van die slome vogels, die onbevangen sluiks naar de wereld kijkt, stoot mijn verleidelijke verentooi uiterlijk jou af. Wil ik alleen wonen in een duin die de zee remt kinderen en hazen verstopplaatsen…

Hoe groei je op passend onder een ledikant in de Bijlmer, maak je je stiller veilig onzichtbaar, ontbreken er oude weelden en speel je beslist soms geen buut vrij op ongevraagde momenten. Raciale spanningen, het steeds half slapend met alleen je pen en gedachten, herinneringen aan ooit dat verre land ontwaken in de Bijlmer, en steeds als het…

Vanmorgen sloop kilte, tocht in mijn hartkamers bij het prille lantaarnlicht, voelde ik onverplicht bij het langsgaan, ondanks het terugkeren van toch ook de dagelijks vergulde ochtendzon 't missen van daar die dag de eens vertrouwde lach. De recht opgerezen bomen op het zonnige gras van het talud konden mij niet troosten op dat moment. Alles…

Zie haar zitten als prachtig schilderspalet, blootshoofds onverlet met haar werkelijk wonderschone oranjebruine vederenpracht, ooit bij het ontstaan door een schepper zo bedacht. Opvliegend en dalend van tak naar tak brengt zij bij het aanschouwen met gemak steeds een enorme glimlach op mijn gelaat die er dan werkelijk ook minuten of uren lang…

De zon trekt zich terug, de avondwind wakkert aan, gele en paarse krokussen worden met rust gelaten, het wel of niet aanwezig zijn van hommels en bijen hebben zij voor mijn gevoel nog niet in de gaten. Ik geniet na, mijmer over het gloren en het carillon. Ik mijmer hoe de dag zo heel vredig begon. Krokussen vormden vandaag onder het stralende…

Ik zou zweren dat ik suiker ruik vandaag, mag spreken over dat naast al dat andere mag vertellen over hoe deze dag zondermeer naar een ode naast plausibele eenvoud neigt. Ik mezelf toe mag staan van alles af te vragen over hoe regendruppels wolken verlaten en ogen de zon deze weer echt weer kan doen verdampen om kan toveren in prachtige kleurrijke…

Hoe hebben wij ik zeg jij lief zo lief, zaai je jaar in en uit elk moment zaden op paden als momenten om te ontkiemen. Verworden ze tot pracht en die kruinendracht de stevige gewortelde bomen die liefde tonen. Mag ik een van de seizoenen voor je zijn olijk en vrolijk voor je dansen en zingen over ons dagelijks unieke bestaan en alle doodgewone…

Je spreekt vaak over de complexiteit van het leven dat ons is gegeven, over hoe de mensheid ontnuchterend van geluk mag spreken dat er kinderen onbevangen registrerende pennen zijn. Sommige uitspraken van je zijn als een liedje een bijzondere versregel of persoonlijke brief. Nee, dagelijks andere prikkelende gedachten dan weer juist een unieke…

Onbekend maakt niet ongevoelig als je een vreemde die bekend aanvoelt voorspoed en genezing wenst. Dan zal hij wellicht denken je schrijft in en met waterverf, wat weet jij over verbijten schoten van uit de heupen, wat over aangename en onaangename dagen op pad in het leven ongemakkelijke opwinding. Wellicht kent ze de voorbeden ook…

Al wil de dag, de week van alles vervaardigen, wat houdt in deze nadagen nog echt steek. Het weer is het weer over en weer de regen de regen de hogere wolken, de wolken soms de nevel in het gloren. Is het wat we al lazen in jullie ogen proefden in de niet uitgesproken erfenis van het straks in jullie denken. Want al wil de dag met weer…

Er zijn vandaag geen wespen of bijen, het brood proeft anders dan anders de dag is aan het misten vreemd gekleurd zo grijs , er valt echt even niets te beminnen. Er zijn geen wandelaars op de dijk geen fietsers, er klopt even niemand aan wellicht zijn ze opgelost in de vroege dageraad pikt niemand voor nu de draad van deze dag op. Ziet men…

We zeggen even dag Vandaag en ook gisteren waren momenten, delen van deze eeuw minuten of uren lang met wat waarde heeft voor wie 't waardeerde met voor en achternamen een 06 in je adresboek. Met dagboeken in je nachtkastje en memo's dat en wie wel of niet de dood had weerstaan, met bundels met namen en herinneringen over mensen die met…