Alle inzendingen van bert deben

Ik plant mijn exen in de tuin ze mogen daar opnieuw ontluiken tussen beproevingen en puin tot teelgewassen of tot struiken en af en toe komt op hun kruin een bloem tot bloei, of hopen buiken zichzelf een beetje op tot duin waarop ik staan ga om te ruiken want hoe de wind ook keert of draait het geurt hier steeds naar oud verleden waarvan…

Natuurlijk mis ik jou, je was de zon je was de maan, tot zelfs de sterren maar ook voor mij het veel te verre het licht dat ik niet raken kon ik zweefde steeds jouw richting heen maar stortte dan op aarde neer geen weerstand had ik, geen verweer gebroken mens van kop tot teen een dwerg was ik in jouw heelal die dacht dat als hij vleugels…

. De weekendpapa wandelt door het park zijn dochtertje raapt enthousiast kastanjes op en toont ze één voor één kastanjes als haar ogen en gevonden net als papa die vanmorgen nog verloren was in de speeltuin kent ze Robin die met stenen gooit en ruzie krijgt van mama en van papa maar moet een weekendpapa ruzie geven hij ziet zijn dochtertje…

Terwijl ze met het kastje speelt kreunt ze, licht voorovergebogen ‘natuurlijk heb ik rode ogen van al dat staren naar dat beeld !’ ze had hem graag een klap bedeeld ooit was zij wel zozeer bevlogen nu leeft ze dankzij mededogen terwijl ze zich hier dood verveelt maar doodgaan kan soms heel lang duren ze kijkt naar beelden op TV het moet…

Ik heb een ziel die zich verveelt in mij en alsmaar hoopt om te ontsnappen naar buiten toe staat zij te grappen maar diep van binnen wil ze vrij ik ben voor haar alleen maar muren met zicht op wat ze zo graag wil de hemel, zegt ze soms heel stil daar wil ze mij naartoe besturen maar ik zit hier zozeer op aarde zo zwaar van moed…

Er huist in mij een droog skelet wat beenderen, een ribbenkast een puzzel in elkaar gezet die hier en daar wat strammer past het durft behoorlijk hard te kraken als botjes draaien in hun kom van ’s morgens al bij het ontwaken de dokter noemt het ouderdom ik noem het kunst, een soort talent mijn innerlijke componist mijn nek, mijn rug,…

Een huisjesslak te Zwiep die daar de duizend meter liep in dertien dagen en een kwart vertrok – zei men – met valse start dus met haar huisje op haar rug moest zij bij aankomst weer terug ……

De dagen van jagen en veranderen zijn stap voor stap voorbijgegaan zo aangedaan ben ik en aangerijpt en tanend als de maand september dat vruchten van de bomen slaan en herfst de eerste kleur bekent waar zomer zich heeft afgewend en straks naar oud verleden geurt en al wat ik heb afgekeurd zal levend zijn en waar gebeurd en soms geschikt…

De liefde wachtte geduldig af geschopt en afgewezen, dood gevroren weer ontdooid en weer verrezen en altijd nog een beetje bang ze wachtte, maar al lang niet meer op eeuwigheid, haar dromen kwijt zag zij in winterse seizoenen de schoonheid zelfs in het vergaan maar plots zou zij er toch weer staan rijzig, reikend en ontdaan van alle pek…

Een weerwolvin bij volle maan die graag een keer op stap wou gaan naar mannenvlees een groot begeren stond zich te waksen en te scheren want hoe je ’t draaien wilt of keren er vallen echt heel weinig heren op benen heel robuust behaard of vrouwen met een snor of baard ze epileerde ook haar staart en lakte daarna breed en groot de nagels…

In stilte zweeft de vrede over oorlog heen de raketten de geweren zwijgen niet de vijand zoekt het wit van de ogen van de vijand niemand kijkt omhoog in stilte zweeft de vrede hen voorbij.…

mag ik rustend in jouw okselholte kind zijn vragen stellen over aarde en de dood mag ik grijs jouw haren tellen en je wijsheid drinken als een kalf de melk mag ik – jouw hand in de mijne aan de hele nieuwe wereld wennen en achteraf de troost verkennen van verhalen zonder taal dan mag jij me minder plots verlaten…

Ik wou zo graag, maar wist niet wat iets hebben, dacht ik eerst, of doen ik wist dat ik iets nodig had geen euro’s, dollars, geen miljoen niets waar ik mensen mee kon kopen dat wist ik zeker, niets van macht maar iets dat dieper ging dan hopen iets dat met liefde werd verwacht ik wist zozeer dat ik het wilde zo heel intens, dat wat ik miste…

Hier sta ik dan, de tijd voorbij een kerkhof vol gesneuvelden maar al wat ik kan zien, ben jij jouw tengere gestalte, jouw felle blik de foto's die ik heb bewaard herinneringen opgebaard en telkens weer naar voor gehaald je straalt, je lacht, je kijkt verbaasd en veel te snel en overhaast ging alles als een storm weer heen hier sta ik…

Ik wandel langs het leven heen verzacht van aard, maar nooit verlost van het verleden, want hoe bemost een steen ook is, het blijft een steen zo staat het hier in mij geschreven met ouder worden zelfs gegrift de duinen, zand, de zee, de drift die overging, in overleven in vasthouden aan wie jij was voor mij dan toch, en aan de sporen die…

Op zoek naar de zin van het leven vond ik jou in een zijstraatje…

Ik ben vannacht jouw toevluchtsoord waarin bestaan valt te verdragen ik ben geen antwoord, stel geen vragen ik ben slechts warmte die bekoort zo naakt zijn wij en ongestoord tussen het hunkeren en jagen wat warmte in te koude dagen en dichter, bij elk verzwegen woord we voelen dat het toch bestaat geborgenheid, ons veilig weten…

Ik heb voor jou, uit losse stenen een heel klein eilandje gebouwd niet zo heel stevig welbeschouwd want later was het weer verdwenen de stroom sleurt zo de dingen een wereld van voorbij gaan in waarna ik weer opnieuw begin wat blijft zijn de herinneringen soms vind ik langs de oever vrede en toont het water oude beelden van wat…