Alle inzendingen van bert

Badminton is een fijn spel Dat ervaar ik elke keer Wanneer ik kom te slaan Op dat pluimpje heen en weer Nu eens dartel en frivool Dan moeizaam en krampachtig Ontvouwt het spel zich telkenmale Soms doordeweeks, soms prachtig Er zijn er die de kunst verstaan Het ding te raken hoe ze willen Bij anderen minder bekwaam Vliegt de pluim naar…

ik kijk naar zwart-witte beelden uit ‘n kleurrijk bestaan mens en wereld leken toen nog onthaast het leven zorgelozer doorheen de tijd zo onherroepelijk vervlogen onderhuids nog zacht te beluisteren in schrale heimwee nog vaag te verstaan (n.a.v. een film van Bert Haanstra)…

Veel mensen staan alleen in 't leven Nadat een geliefde hen verliet. Hun metgezel is het verdriet. En ook de pijn die is gebleven. Maar na een winter komt het voorjaar. Een kale boom staat weer in bloei. De bloei der lente wijst er naar: Niet steeds te treuren om wat men had.…

gisteren heeft een beminnelijk mens de wereld veel te vroeg verlaten vandaag veeg ik de eerste bladeren wat trager bij elkaar in ‘t besef dat het leven breekbaar is haar geheimen diep versluierd houdt aan alle seizoenen onderhevig blijft waarin vogels naar verre oorden trekken, het kleurend blad verwaait stilaan verweert waarom…

de oude plataan in onze buurt die hier al jarenlang het beeld verrijkt, verliest reeds zijn blad alsof hij de roep van de herfst als eerste verstaat, nagenoeg doorzichtig wordt, gaandeweg afweziger lijkt tussen kaal verweerde takken en twijgen louter zijn leegte achterlaat…

hoe haar jonge handen over de toetsen golven ons huis zich met haar bruisende klanken vult hoe zij meandert langs knoestige wilgen en wuivend riet hoe zij geniet zo intens met de stroom vervloeit versmelt (voor Anne)…

het land nog dromend het vroege uur onaangeroerd de zon als een purperen bal zacht rijpend boven goudgele akkers vol geur van hooi en rulle aarde en wij, wij kijken ademloos toe laten de stilte liever onbetreden het dunne licht onaangetast alsof we hier overbodig zijn uur en land zichzelf genoeg…

wij waren er kind aan huis toen Anton Pieck in ons dorp ooit een sprookjeswereld schiep waar schoentjes dansen konden reusachtige paddenstoelen ons met speelse deuntjes verbaasden die pure verwondering voel ik nog steeds als ik ‘t kasteel van Doornroosje betreed waar ik m’n kindertijd verslond het jochie van toen pardoes weer…

dat op het slingerend pad door het avondland nog laat ontwaakt waar een buizerd op eenzame hoogte door mijn blikveld wiekt en een knoestige eik met zacht geruis me koelte biedt waar ik met buizerd en eik in het geslonken land en licht verzink nog lang in de schemering alom aanwezig blijf .…

binnen ‘t strandpaviljoen bevechten de renners elkaar omwille van de eeuwige roem onze ogen blijven strak gericht op de strijd om het fel begeerde groen en geel buiten vloeien golven af en aan klinkt het ruisen van de eeuwigheid een kind rent langs de zilte waterlijn misschien zich meer bewust van wat vervliegt en blijft zoals…

zo druk en zo vol het in Zoutelande was zo stil en verlaten oogde het naburige dorpje Biggekerke enkel een versteende Walcherse boerin staarde onbewogen langs me heen terwijl ik ‘n eenzaam rondje om de kerk reed leek in de verwaaide geur van een oude smederij en bakkerij bij het zogeheten ‘klokhuus’ de tijd voorgoed verzonken daar…

wellicht duurt ‘t zoeken te lang wanneer het pad om je heen vervaagt, uit je blik verdwijnt en je lijf zo krom en stram tussen verkreukelde lakens gedurig naar geborgenheid tast maar als het verholen huis zich onverhoeds weer vinden laat en er iemand naar je wuift dan besef je in een flits dat zij het is, de vrouw die jou ooit…

in het donkere huis leek niemand meer te wonen alsof hij voorgoed vertrokken was doch aan de wazige einder werd onverhoeds het licht ontstoken alsof hij was aangekomen daar waar zijn reis ooit begon (aan A)…

waar een verzonken woord op straat nog fluistert van vervlogen dagen rond de sierlijke gevels bij vlagen zich in oeroude klanken horen laat waar de nar en troubadour herleven de stem van een roomse toren klinkt die de stad in al haar pracht bezingt zo hecht met de Zoom verweven waar het verleden huist in elke steen de oude muzen hier…

terwijl ik na jaren weer achter een wandelwagen loop en zie hoe zij de tijd onthaast voel ik dat ze gaandeweg ook mijn tred vertraagt en hoe deze dag zo tijdloos verglijdt, verloopt het dromend kind een beeld en geur van vroeger raakt…

waar een roomse broeder mij ooit leerde schrijven, toen nog met een kroontjespen daar heeft de school al ’n tijdje het veld moeten ruimen, mist het pleintje zijn oude gezicht maar soms hoor ik hier nog de schoolbel luiden, zie mij in een lange rij naar binnen gaan alsof de voorbije beelden er nog altijd schuilen, de school bij…

louter dat prille, nog schuchtere gevoel dat de dag weer lengt en de zon gaandeweg warmer wordt dat alles uitbundiger groeit en bloeit, de vogels vuriger flirten en fluiten waar ik in elke vlinder en bloem weer pure lente proef, 't jonge lover naar me lonkt en lacht mijn zinnen zacht gaan ruisen…

hoe tragisch voor een mens als elk woord blijft steken in zijn hoofd en de weg naar buiten niet meer vinden kan hoe de geest in hem geruisloos brozer werd, nu hij nog kon zijn lot in eigen handen hield het verdriet van België thans vrijuit stromen mag (n.a.v. het overlijden van Hugo Claus)…

lonkende appels opa's hand die hoger reikt mij een knipoog geeft…

zoals het oude land hier nog dommelt langs een verzonken waterloop door noeste handen ooit gegraven waar akkers en bossen louter stilte baren vroege vogels het zonlicht uitbundig begroeten en bezingen terwijl de bonte specht met veel tamtam de beuken kastijdt, zo vurig gemutst langs stammen en kruinen scheert zoals ik hier gedurig…

nog steeds bespeur ik rond het geluid van een verre trein die vage ongerijmde melancholie alsof iemand zich in 't holst van de nacht nog even horen laat weer afscheid neemt en verder gaat in 't duister zacht verstomt verglijdt vervliegt…

zoals zij nog woont in haar oude pendule zo tijdloos haar klank…

zoals we samen naar onze dobbers staarden zwijgzamer dan ooit…

zo fier en blozend bloesemen jonge twijgen aan mijn oude stam langs rijpend koren droom ik lomer verzonken in goudglanzend licht het verwaaide blad bedekt mijn aardse wortels vol melancholie zacht, nog ongerept dwarrelt op mijn kale kruin een sluier van sneeuw…

bruisender nu, zoals je het licht bezingt alsof je de komende lente reeds proeft en ook ik me steeds vrolijker voel als ik je weer zie en beluister met wat kruimels je liedje begroet…

in alles huist vandaag het wonderlijk zicht van lang gelee zoals de straat in de magische dans van onstuimige vlokken onder een maagdelijk wit tapijt verdwijnt terwijl ik met een verbaasde blik de gordijnen openschuif naar buiten ga in de nog onbetreden sneeuw m'n dartele stappen achterlaat van lang, heel lang gelee…

als een wollige suikerspin hangt ‘n besneeuwde twijg binnen handbereik ik snuif de geur weer van een kermiskraam, trek mijn vader stilletjes aan zijn jas in m’n hand smelt wat vers gevallen sneeuw…

een schrale zon in waterig morgenrood vloeit over wit gerijpte akkers en velden broos decemberlicht schetst een kaler vergezicht in sepia verzonken tinten…

hoe het oude verhaal onder klater- goud en neonlicht bedolven lijkt hoe het ons nog wakker streelt zich in ieder mens ontvouwen wil wanneer in een schamele stal het licht ontstoken wordt, het verzonken verhaal zich weer vertellen laat rond de kribbe en ’t pas geboren kind…

m’n lief van geen dag bewust vangt het eerste streepje licht zo breekbaar nabij zo broos het geluk…