Alle inzendingen van catrinus

heel voorzichtig zie ik ze komen uit het struikgewas en bomen uit rietkragen en bossen ze vervullen als ieder jaar hun onbewust bijkomende taak: mij van mijn somberheid verlossen ik hoor al weer hun eerste kwettergevecht ‘t is ook een heel belangrijke zaak zoals dat ook zo vaak gaat bij ons mensen die pas verbonden zijn in de echt het plekje…

niet alleen de woorden: vrede op aarde voor alle mensen en aardigheid vriendelijkheid op onze aarde dit is wat hij ons wou toewensen woorden zo simpel van zoveel waarde het zijn woorden die al eeuwenlang bekoorden toen en ook nu nog straks maar nooit is het zo teder liefdevol met mededogen gevangen in akkoorden als door Vivaldi in…

steeds dieper en dieper zakken ze weg in de spelonken van je geest die collega die vriend of vijand diegene die je stiekem aanbad die ouder die je nooit zou vergeten zij allen die ooit zijn geweest steeds dieper en dieper dalen ze af sterke gevoelens vervlakken smelten langzaam weg als ijskappen je moet ze los laten of laten zij jou los…

moe is kwaad en dat zullen we steeds meer merken en ook al dachten we ze laat ze laat ons in alle vrede lekker doorwerken beseft ze steeds meer dat het zo niet langer gaat ze kromt haar rug en wat moeder nooit doet ze slaat ze slaat ze slaat keihard terug ze zal ons met tranen overladen ze zal ons hitte en kou geven kusten dijken oevers…

geen titel zal ik dit schrijven geven geen naam mag het hebben er valt ook niets echt zinnigs in te lezen en ik probeer er niets in uit te leggen want veel te snel geven we namen aan iets wat dat niet mag hebben veel te vaak menen we dat teksten iets waardevols zeggen menen we iets nietszeggend als diepzinnig uit te moeten leggen…

ik plant een zaadje in de aarde dat mijn bedoeling verstaat en het schat op waarde zonder ook maar iets te vragen levert die stille zwarte grond z’n waardevolle bijdrage hoe simpel het ook lijkt ‘t is dit zwijgend samenspel dat de wereld verrijkt het zaadje – ik – en de zwarte grond een op stil vertrouwen gebaseerd verbond met als…

met een van titanium gemaakte heup en knie en een brilletje met varifocale kunstofglazen is ‘t mogelijk dat ik alles weer aan kan en weer zie met een nepklep in m’n hart en bijna onzichtbare apparaatjes in m’n oor is het dat ik alles beter als nooit tevoren hoor heel duidelijk en lekker hard en ik leef al swingend door met geïmplanteerd…

krijsende meeuwen die elkaar moord en brand toe schreeuwen of elkaar in niet te verstane talen opgewonden waarschuwen jongens hier valt iets te halen ach het zijn net mensen die elkaar soms al wat lelijk is lijken toe te wensen of juist met opgewonden woorden het laatste schokkende nieuws toeschreeuwen wat ze net hoorden heb je het onwerkelijke…

laten we maar geen lawaai maken papa heeft het druk gehad en kan zomaar uit z’n humeur raken laten we ons maar even niet bekennen in wegen of velden dan hoeft mama zich over ons niet op te winden niet te schelden dan hebben wij het niet gedaan en wie weet kan het dan iets beter tussen papa en mama gaan laten we stil zijn ons een beetje…

wat is de zin van het leven waartoe zijn wij hier op aard waarom ondergaan we en beleven wat is het nut wat is het waard ook al filosoferen we ons helemaal krom accepteer dat wat is gegeven voor ons is er geen daarom dus rest ons zoveel mogelijk fatsoenlijk te genieten van het leven zoals wij met het aardse experimenteren zo is er ergens…

je hebt ze moeten loslaten zoals je aan het eind van elk jaar doet je zult nu een poosje niet meer fluisterend ritselend tegen ons praten omdat je nu rusten moet nieuwe krachten bijeen verzamelen om in het late voorjaar aangewakkerd door de wind jouw grieven ons weer behoedzaam via verse bladeren toe te kunnen stamelen hopende dat je ooit…

vechten om fit te zijn vechten om slank te zijn vechten om te slagen in het leven vechten om perfect te zijn het leven is ons in principe gegeven om te genieten om gelukkig te mogen zijn om te beleven soms moet je je wel degelijk in een worsteling begeven maar met een leven lang vechten zal niemand iets opschieten dat kan niemand aan…

als vogels niet meer durven zweven op de wind als bladeren naar hun bomen terug gaan vallen als een ster niets meer om naar te twinkelen vindt als sneeuwvlokken naar de lucht toe dwarrelen als er echt niets meer is om mee te spelen voor een kind als je aan het eind van de regenboog geen pot met goud maar slechts een hoopje schroot vindt…

echt fijnstof en grafiet inademen doe je dat liever niet en het is zeker niet om op te vreten maar de oude garde van Wijk aan Zee werkelijk die zitten er niet mee want al jaren voorziet Tata Steel hele families van hun dagelijks eten en een fijn toernooi met bekende schakers dat is toch al met al heel wat helaas de echte verliezers zijn…

zijn wij als wordt beweerd een schone lei een onbeschreven blad ik weet het niet maar volgens mij is wat vaststaat dat een blad al z’n vorm en lijnen bij voorbaat heeft en wat er op geschreven wordt dat is wat in en om ons leeft…

Ontdek waar je vrienden naar luisteren je moet ze maar net hebben vrienden die spotifyen ook al doet zo’n beetje iedereen het die van jouw zijn amuzikaal misschien geen echte vrienden verdorie wat een rot vraag pijnlijk en eigenlijk hondsbrutaal…

ik gooi de ramen van m’n hart wijd open sleep afgunst wraak en haat en al het slechte naar buiten ontsmet de be- en aangeslagen ruiten en richt m’n huis opnieuw weer in en iedereen die meehelpt met alles weer opbouwen die mag er straks zomaar in zij zijn het die ik voortaan weet te vertrouwen die ik in mijn hart toelaat…

de mens is een loverboy z’n vriendin heet aarde hij ontdekte al haar tere plekjes o ze is zo mooi zo fijn jij bent voor mij van onschatbare waarde zij zei ik wil de jouwe zijn haar liefde voor hem ontaarde en hij hij schreef haar naam bij in z’n geheime agenda die hij voor zulke gevallen bewaarde arme lieve aarde dan begint het geklooi…

we laten bewoners rond Schiphol hun leven vergallen mensen worden ziek als ze wonen in de buurt van megastallen ze raken de koorts nooit weer kwijt als ze wonen bij zo’n moedeloze opeenhoping van geit defensie verft al lang met chroom 6 het houdt de sterksten scherper ze blijven alert en beter bij de les en de bodem blijft in Groningen maar…

de wolken drijven voorbij even zweef ik in gedachten een stukje met ze mee zij gaan er langzaam weer vandoor ik laat ze verder in hun waarde zij laten mij achter met beide voeten verbonden aan de aarde zo gaan die dingen zo zal het altijd blijven gaan zij zweven richting zee ik blijf in gedachten staan heel eventjes maar verbeeldde…

jouw zinnetje van zo even wat dat bewerkstelligen zou ze deed een hele kille miezerige regen opeens ervaren als een nooit eerder ondergane zalige zegen in de zware donkerte van de nacht zie ik een maan warm en liefdevol schijnen als nooit gedacht onderga ik emoties die de diepte van mijn sombere hart lichtvaardig ontstegen met een kracht…

papa en mama ‘t is echt waar ze houden niet meer van elkaar zijn wij het de kinderen die hun daarbij hinderen? papa en mama geven elkaar de bons en hoe moet dat straks wie houdt er nou nog van ons? * *een kind weet soms z’n gedachten en de problemen in een paar simpele woorden weer te geven.…

chinezen maakten tot voor kort alles na nu houden ze zich ook al bezig met het rotzooien in het DNA zelfs bij een ongeboren kind en wat je er ook van vindt het hek is van de dam er opent zich nu een wereld van wat zou kunnen en van wat er binnen de kortste keren kan ach die chinezen die zo bedeesd en bescheiden in hun restaurantjes hun…

in jouw ogen zie ik de zon de sterren en de maan alle seizoenen van het jaar ik zie jouw mededogen jouw lach verdriet berusting en hoop ik zie een heel genoten leven in die ogen voorbijgaan weerspiegelend dat wat je als je intenser kijkt pas ziet ik hoop dat het mij is gegeven het ontwarren van die gordiaanse knoop zie ik een einde daarin…

ik zie ze lopen over je wangen wat heb ik je aangedaan laat mij wat ik fout deed toch vervangen laat mij niet in het ongewisse staan ben ik het echt die zich schuldig voelen mag ik zag ze stromen branden van verlangen tot ik beter keek en zag dat het een voorbode bleek van een onderdrukte nu voluit losbarstende gulle schaterlach…

liefdevol zal ik mijn vingers door jouw haren halen met mijn kussen over jouw heuvels met mijn handen ze verkennen jouw dalen in het donker van de nacht zal ik mij een weg banen door die eenzame verlaten schacht op weg naar het licht dat daar ergens op mij wacht…

ik had nog nooit zo’n prachtige bloem gezien nadat ik haar determineerde lag ze voor me geheel ontleed geheel ontkleed ze was echt zo bijzonder als men beweerde alles werd mij klaarder toen ik dat deed en toch was het de mystiek die verdween en langzaam voor mijn ogen verteerde soms moet je iets laten zijn wat het is en alleen genieten…

wees mijn lief wees mijn lief laat me in jou verdwijnen laat ons samenkomen we zullen samen schijnen we zullen verlichten inspireren tot gedichten laat mij in jou verdwijnen laat ons een zijn en in een heldere nacht schijnen wij zijn als de volle maneschijn laat ons samen aan de hemel staan en verliefden in ons licht begaan laat…

we bouwden ons een toren van Babel om over de wereld uit te kunnen zien toen hij klaar was en we elkaar wilden vertellen wat we zagen verstonden we elkaar niet meer zoals voordien toen bouwden we een toren van vuur om uit te kunnen zien – zelfs in het donker toen hij klaar was vertelden we elkaar wat we zagen alleen zagen we elkaar niet…

jouw armen gestrekt jouw blik gericht naar boven steeds verder dat je jezelf uitrekt zo langzaam maar je blijft geloven dat ze ooit zullen uitkomen je dromen voelen ze wat er staat te komen strekken ze daarom hun armen vol verlangen ze kennen het geheim omtrent al het goede dat komt van boven en lijken zo onbegrepen maar bereiden zich wel…