Alle inzendingen van catrinus

(haiku) het eendagsvliegje wil goed voor de dag komen en neemt alle tijd…

daar gaat ze ik zwaai hen en zij zwaaien mij uit mijn dochter en haar eerste spruit ik herken die trots die blik dat gevoel dat te hebben bereikt is voor menig vrouw haar doel zij is nu wat ik ooit met haar eens was een moeder en haar kleine kind helaas die tijd is nu voorbij ach het kind is groot geworden en ik was nog nooit zo blij…

de deur staat op een kier nodigt uit om binnen te lopen ik kijk even om de hoek ik zie geen hand voor ogen geen enkele sier ik voel het zwarte gat daar zuigend aan mij trekken maar ik voel in mij nog te sterk de wil en het blijven hopen dat ik mijn verblijf buiten die deur zo lang mogelijk kan rekken wie weet wat zich in dat zwarte…

lopend langs de wei waait de stank me tegemoet welvaartsmaatschappij…

en het zal weer stil zijn geen blad zul je horen vallen geen regendruppel uiteen horen knallen geen eierschaal doorboord horen worden door een kuiken geen bloem zich horen ontluiken het zal weer stil zijn stiller nog dan het geluid van groeiend gras zoals het ooit eens was voor je was en alles kan opnieuw beginnen…

(haiku) de klok tikt maar door tel na tel hakt ze tijd in te dragen stukjes…

handen kunnen mogelijk falen het verschil tussen leven en dood bepalen als de rijke niet wil gaan delen zullen sommigen neigen tot stelen handen kunnen iets met veel tamtam stellig beweren en met de nodige tegengestelde kalmte bezweren ze kunnen mateloos irriteren maar juist ook de maat dirigeren ze kunnen over liefde schrijven en een…

wollige schapen geven hem flink van katoen die schapenscheerder…

stilte daar waar het ooit begon afgebakend door natuurgeluiden daar waar je als ongeboren vrucht ooit zwom doorbroken door je eerste geboortekreet te uiten stilte het is voorgoed passé want elk mens weet dat het zo zal zijn die oerstilte maak je nooit weer mee ze zal ons nooit weer als toen behagen en heel diep in onze ziel doet…

een luiaard is niet lui maar uiterst voorzichtig hij heeft hoogtevrees…

stil eens hoor ik daar de stilte hoor ik de stilte die ons ontstolen is die ons de ruimte gaf om te bezinnen hoor ik de stilte ronddolen de stilte van ooit uit den beginne die ik nu mis hoor ik die stilte op zoek naar een plek waar ze zich kan verholen of droom ik haar slechts voor ons te kunnen winnen door simpel opnieuw te beginnen…

die is me iets te rechts en die is me veel te links zij is me iets te open en zij is gesloten als een sfinx die daar heeft niets met dieren en zij ook niets met hem en hij snapt niets van hun manieren en zij luisteren niet naar z’n stem hij is eentje die straf rookt wat mij totaal niet zint een roker is vandaag de dag hij die hiermee onrust…

de vlinder is zoek bloemen die missen de wei en ik allebei…

tranen liepen langs de ramen naar benee en ik dacht waar zitten ze daarboven nu toch zo mee en later toen mijn ogen waren gevuld met tranen van verdriet scheen de zon door m’n ramen en begreep mij niet…

gisteren liepen ze me vanuit de verte tegemoet een man een vrouw wandelend in het bos hij stil verscholen onder z’n hoed zij druk met armen gebarend kwebbelde er lustig op los vandaag liep ik in ons Blauwe Bos een groep vrouwen liep al giebelend en kwekkend achter me aan ze ervoeren niets van de natuur lieten waarvoor ze kwamen volledig…

zijn wij als het gras gezapig in de weide? nee wij zijn de regen erg geliefd door de een terwijl de ander ze wil vermijden wij zijn de zon die meedogenloos verschroeit en verbrandt en een ander weer geeft waar zo hunkerend naar wordt verlangd wij zijn de wind die af en toe genadeloos hard waait en ons ook teder toefluistert en ons…

nee ik heb geen steen in een rivier verlegd op aarde en ik ga dat ook niet doen want wat is daarvan nou de waarde goed hij stroomt dan wel iets anders dan voorheen en dat slechts door het simpel verleggen van die ene steen het blijft een prachtige gedachte die ik altijd zal blijven achten maar ik besef al denkend terstond dat die rivier…

ze schonk me haar vertrouwen ik wist niet dat het breekbaar was ik ongelikte beer pakte het aan met mijn onbeholpen klauwen besefte niet hoe teer ik was gretig te enthousiast wat me zou berouwen toen het plotsklaps brak wat ik niet had verwacht en ik begreep hoe licht het mij geschonken vertrouwen kon worden tot een onbedoelde last…

het meest ware woord is niet geschreven het perfect volmaakte schilderij blijft voor altijd achterwege het alles zeggende is in geen enkel gedicht tot vandaag de dag beschreven en het zal nooit lukken in geen enkel mensenleven want wie perfectie niet bezit kan dat ook niet aan iets anders geven maar wat wel prachtig is is dat dat…

slachtoffers zijn zij die niet worden gehoord slachtoffers zijn zij wiens jeugd de grond in werd geboord slachtoffers zijn zij die hun verhaal nergens kwijt kunnen en die we hun waarheid soms niet gunnen slachtoffers zij zijn de vader en moeder zij waren immers hun kind tot hoeder slachtoffers zijn zij die niet worden geloofd slachtoffers…

als ik dood ga zal de wind de bladeren van de bomen het elkaar al ritselend laten weten zullen vogels het elkaar al kwetterend vertellen dat ze mij nooit mogen vergeten zullen zeeën woelig baren zullen rivieren tranen stromen en kunnen het verdriet niet langer voor zichzelf bewaren ben ik dan zo bijzonder nee want voor ieder mens…

‘in de schaduw van de wind’ kijk ik naar ‘het labyrint der geesten’ en ‘het spel van de engel’ dat me als ‘de gevangene van de hemel’ dwingt het van buitenaf te bekijken maar wat mij het meeste stoort in wezen is dat ik niet zelf mee kon helpen zoeken het toch wel intens mee beleefde door het allemaal te lezen in de romancyclus ‘Het…

en altijd altijd blijf ik maar denken dat ze iets vertellen die witte wollige wezens die in allerlei vormen licht en luchtvaardig voorbij sluipen zelfs onderwijl nog van gedaante veranderend om mijn gedachten daarmee te stimuleren of te kwellen maar wat ze vertellen ik vraag het aan het kind in mij het zwijgt maar kent wel degelijk…

ze laten me beven en leuke en mindere gebeurtenissen als nooit eerder herbeleven die welke ik uit mijn geheugen niet heb weten te wissen of die ze uit de diepzee van m’n geest hebben weten op te vissen ze smeden ze heel brutaal aan en door elkaar in een onbekende taal zodat je als je alles herbeleeft belandt in een volslagen nieuw of…

schoonheid zit in eenvoud zonder opsmuk in de onbevangenheid van een kindergeest nog zonder list of leugen zij redeneren nog niks stuk waarin je nog waarachtige pure schoonheid leest schoonheid zit in het onbeschreven blad dat de fantasie prikkelt om te worden beschreven met wie weet wat schoonheid zit in hondenogen je steun en toeverlaat…

omdat we tekort schieten zijn we juist zo doeltreffend en raken we zo velen nee geen raar misverstand het valt slechts te begrijpen als je aan de kant van die zo velen bent aanbeland ooit zal het dagen dat je zonder schieten toch iemand kunt raken je bereik is dat je er niets mee opschiet geen schot komt er in het oplossen van de…

zwart ondoorgrondelijk peilloos diep helder zo intens en hemels blauw behorend tot de val die ze voor me schiep mysterieuze zwoele warmte helder klare koele kou zwevend boven een eindeloze zee grijzer dan de meest grijze meeuw en ik zweef in gedachten met je mee groener dan de eindeloze weiden wie kan zoiets fraais vermijden in ieder…

Hij graaft en graaft komt van alles tegen en herkent dat wat afwijkt van gebaande wegen hij legt het verleden bloot en de invloed daarvan die nog tot op heden doorstoot er is zoveel materiaal waaruit het menselijk streven blijkt en toch weet hij is de mens nog steeds dezelfde naar het lijkt hij graaft en graaft na thuis te zijn…

kus me kus me proef m’n lippen en vraag me dan maar weer gaan we de I’s eindelijk voorzien van hun bijbehorende stippen of gaan we zoals de laatste keer ons warme proeflokaal alsnog besluiteloos verlaten misschien met weer een ervaring rijker en een vervolgverhaal kus me proef me sus me het uit elkaar gaan doet zo zeer…

je speelt gevaarlijke spelletjes ik sla mijn hand uit vervaarlijk als een kattenklauw ik vind het nu wel welletjes maar jou vangen steekt heel nauw vlak onder mijn neus kijk je me nog even aan je zult uitkijken moeten en weten tot hoever je kunt gaan ga toch voor je eigen bestwil kiezen nog eenmaal sla ik toe onverwacht vanuit je rug…