Alle inzendingen van elze

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

In blakend goud ontmoet ik jou aan het eind van mijn eerste levensjaar al zie jij er ouder uit geef ik je toch mijn hand en vraag je om voor even mijn moeder te zijn niet te lang, want moeders sterven voor je ze kent en het geluk wat ik lees in het venster van mijn buurman is gelijk vaders troef, de kaart die hij nooit heeft gehad afscheid…

Getekend naar de tijd is het kostuum meer dan naakt gebruinde handen zonder korenbed hebben ledigheid geschoofd akkers omgewoeld met diepe kloven die traanloos schreien in wat frêle licht maken mij tot een horige die zich een weg baant op een uitgemergeld pad wat mijn ogen verder zien wil ik niet vertalen want het zeer heb ik niet…

Ik weet niet waarom mijn ogen tranen Nu ik de dood een beetje in jou proef Mijn weten overtroeft de gang naar je graf, maar ik snoep het zuur En ik voel je drang Ogen van gisteren Volgen me waar ik ga elze…

Muren die hemelhoog marcheren Onbereikbaar voor mijn ladder Toch maak ik sprongen Maar val steeds dieper terug Wanneer zal ik het leren Spouwankers dringen door de voegen Ik lees de jaren in het roest De gebakken stenen door de tijd verteerd Begreep ik maar hoe het moest Het kozijn evenaart mijn houding Gebogen en weerbarstig Woordeloos…

Wat herleeft is verzonken in de binnenzak van mijn jas ongrijpbaar voor de vingers pluist de voering zich in scheuren Mocht de dood van lange akkers zich in luxe baden en is het sterven getekend bij ’t geboorterecht laat mij dan gaan in die oude jas Wat blijft is verstoken van zonden en slechts de dragers zijn verhuld in stille momenten…

Bont en blauw steen en gruis de maan sprak zo even maar er was niemand thuis Ach, waarom dan thuisblijven wanneer elders de vloed wordt gedronken uit schelpen gevonden op het strand De naakte zee helt naar voren en lijkt te ejaculeren tegen de blauwe bonte hemel daarboven Doch gezichtsbedrog rijpt mijn schaduwrijk verlangen naar een…

Waarin zovele witte vogels vlokken Hun snavels gedoopt in teer De hoop in ’t vooronder Is niet meer Kluwen nylon Aangehaakte wier Een albatros Hoog en fier De kust dichtbij Machinerie op volle toeren Ahoi schipper Vanavond naar de hoeren…

Varkensroze oren twee schelpen in mijn hand een lucht vol duinen bergen van zand Maat vierenveertig het merk onleesbaar de stront van meeuwen Op mijn bril ligt grijze staar Een streeploos verlangen in het zicht van een gestorven horizon En dit alles noemt men strand…

de herfst draaft aan mijn voorbij weemoedig staar ik naar de grond en luister naar alle treurnis om me heen het donker schalmt steeds vroeger en ergens botst nog een late motvlinder tegen het raam de bruine massa van de dood walmt zelfs tegen alle winden in ik heb mijn kraag hoog opgetrokken terwijl m'n handen hopeloos iets van voldoening…

In de grote wereld ben je klein nog kleiner dan de woorden die je kwetsen, kleiner dan de handen die je raken, de smaak van bloed op je lippen Elke nacht speur je de hemel af op zoek naar dat ene, dat ene die je kan bevrijden uit de handen van de grote mensenwereld Maar ook jij mijn kind zal alle pijn vergeten wanneer jij als grote mens…

Onder het bestuiven van de mooiste bloem vlecht jij jouw vingers in die van mij Ik zag je eerder gaan van kelk tot kelk jij vioolde met klanken balanceerde met je vleugels als een frivole vlinder op de rug van een jonge hinde maar bij mij vouwde jij je vleugels klein danste lichtzinnig op je beentjes rondom die van mij Wij paringdansten…

En dan plots zie ik je lopen eigenlijk zoals altijd, maar nu is het anders ik zie hoe mooi jij bent hoe jij jouw leven leeft met het mijne in je hart Hoe heb je mij door de tijd gedragen toen ik door doornen was omringd en ik met nagels aan het duister was vastgeklonken Nu ademen we samen in dezelfde liefdestunnel drinken uit elkanders…

Deert de regen mij vraag ik me af wanneer mijn rug de zwaartekracht overhevelt van mijn schouders naar het gevoel van toen het kind dat in mij huisde met me speelde en mij de kracht gaf dromen na te jagen en te gaan slapen op het kille bed Ik heb de tijd gesproken gezegd dat het niet bestond al was het slechts alleen maar om te zeggen…

Mijn geloof is simpel. Mijn geloof is goedheid. *** Naar het handelen in een waarheidsgetrouwe kledij bivakkeert de rust als de onderzijde van alle oceanen, al golvend brengen oorzaken de vruchten tot bloei en wij al plukkend en toch onwetend onze manden vullen met de goede en slechte daden Laat ons gaan in vreugde wanneer wij het bedrog…

In het gezelschap van anderen, zal ik leren mijzelf te zien als de minste van ons allen. En uit het diepst van mijn hart vol respect anderen als verheven te beschouwen. ******* Gehandhaafd heb ik verloren momenten tezamen met uitgemergelde beenderen welken mij de herfst drachtiger maakten dan jonge enten van een steeds weer nieuw…

Ik zie in zijn vuisten het penseel die het leven laat leven, onbedorven patronen die zonder wetenschap zichzelf telkens klonen en waar kleur vele afgronden verandert in spreuken Hoedanig zoals zijn lot zal zijn dicht hij beurtelings langs paden die bezaait met scherven doch ook met lillapaarse bermen zijn die rijmen op de vele altaren waarvoor…

Eindeloos beleef ik mijn schermutselingen – al was het maar de eenvoud die me was beloofd – toch splijt ik de neergaande dagen en deel mijn hoop en vrees Neem nu mijn hart en neem wat je wilt, want al wat ik heb is meer van jou – al zijn de lege kamers wel de longen waardoor ik adem – Dus laat mijn leven door de wolken schijnen maar…

Gemorst zoals roestige spaken in het wiel kraken en de as slingerend draait om de behoefte van de voortgang is jouw zadel leeg want de dood boekte je vlucht alvorens je had betaald Ergens een familiair trekje al was je gezicht wat ronder dan dat van mij en telkens als je komst vooraf werd gemeld maakte ik mijn schans wat minder haaks, want…

Neem nu mijn hand [mijn liefste] die eelterig de tijd volbracht waar ‘t grijpen de jaren vergeelde in bochten die naar wij dachten nimmer meer zouden rechten Ondoordacht en onwetend door de tijd gedwaald - al was jouw lichaam het boek dat ik mocht lezen – toch kwam ik aan en overgrensde illusies en bakens die slechts fonteinen aan de horizon…

Nu nog ben jij boterzacht en smeltend in mijn handen de geur van vroege poldertochten draag jij in het haar En toch zoals de lotus ademt, stremt de tijd jouw jeugd en betaalt herinneringen met momenten die voor altijd verloren blijken te zijn Maar mijn lief, ons sterven zal gepaard gaan met een lach en de wetenschap dat de dood ons niet…

Jouw handen die als een kasteel mij omarmen en die me raken zoals het water me voedt waarvan ik drink en dat me waadt door de mooiste dromen [ met jou ] En toch wanneer ik je naam op het water schrijf verdwijnen de letters bij het licht van de maan in een tijd die niet lijkt te bestaan Doch het verhaal doorklieft de eeuwigheid en kent…

O ik speel in dromen in ruimten zonder hoeken, niets te bezeren niets te breken, alleen het licht is dof en onzuiver van geweten De herfst staat pril in het begin en toch is de kou te zien in bomen langzaam sterven ze - al is het niet voor lang - Maar wie ziet het verschil tussen 't geschrei en het gejoel van kindervreugde neen, die tijd…

Ik demp mijn gesnik in het wit van jouw geluk en tel de gaten in het kant die ik met mijn nagels heb getrokken wanneer jij mijn pijn voelde en je woorden mij streelden op je veld van eer En de nachten dat jij smetteloos de onreine pijnen uit mij sprak en ik als kind mij uitte terwijl jouw liefde mij beduidde dat ons de eeuwigheid is gegeven…

Mijn naam wordt nooit genoemd wanneer de wortels worden gesnoeid en ik ontdaan mij verschans achter de bladeren van mijn schizofrenie Twee gezichten hand in hand het sterven als een mokerslag dichtbij, noem mij de snelheid van het uur als ik voorbijraas en me verkijk op de dichtheid van de muur Dwaas maar onafhankelijk behang ik huiden…

in deze stilte zijn we samengebracht verwekt met broze snaren voortgebracht door een onvoorwaardelijke liefde en dan biedt de hemel haar een nieuwe kans met wolken die de prille maagdelijkheid verstrengelen met het genoegen van een eeuwig leven elze…

Ik herken de klank van de klokken die voor mij luiden niet meer maar wel de nagalm van de bruinrode dood die de folklore is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte…

De stoep lijkt schoongeveegd ontdaan van oude jaren de zakken weer geleegd het journaal kan het beamen En toch knaagt nog een verlate episode als een oud refrein in mijn gedachtebode En kan ik niet laten mij te zetelen in ’t oude zeer waar ik praten kan met mijn gestorven oudeheer…

Mag ik voor even je gouden vleugels raken zodat ik getemd in mijn afrastering kan blijven Laat me even voelen hoe het vrouwzijn voelt je borsten en dat iets van onder je navel Opnieuw geboren worden maar dan in jouw schoot waar ik het kind mag zijn heel dapper en ontbloot…

Vanachter het schandaal is het schuilen mij in het hart blijven steken, de wortels ontmoedigen het applaus van mijn doksaal Avondduister tast naar herinneringen die enkel nog bestaan in de graffiti op mijn huid, geen gekerm van valse toonaarden – maar het besef ervan erken ik luid Doch verstomd zijn mijn kreten die verslagen het lokaal…