Alle inzendingen van eric rosseel

in de ijle geheugenruimte raak ik ontroering verzoen me met de stand der sterren en andere mysteries toch alsmaar oog in oog met het pijnlijke oppervlak van de dingen met die stekelige en steriele verlangens. de nacht biedt amper uitstel.…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer de slapelozen likken bleek hun inwendige bloeding doch: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de trappen kraken feilloos in de morgenstond die zich pronkerig tooit met verkoolde sieraden ook mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

ik breek ontroerd mijn woorden ga liggen op het avondstrand je okselholte sluit haar rangen neemt bezit van mijn gezang bloemen omkransen de ijle wonde in tweestrijd ga ik heen…

Met mijn luchtig schip van Resten en afval van gisteren Overschrijd ik grenzen Hou gedreven halt bij Gedenkwaardige kastelen Ik neem haar bij de mouw en Wijs haar de kunstige taferelen Maar in mijn nonchalant ongeduld Prikkel ik haar aanstellerige achterdocht ‘Je bent een halve minnaar’, zegt ze Terwijl ze mij in de haren strijkt.…

dagen druppelen voorbij de luwte legt zich al weken in de lengende schaduw benevelt het aan tucht gewende wachten als een schaar sluit ik dit hoofdstuk bemoei me niet langer met de delicate onderkant van het zijn bewaar voor mijn eindeloze vriend deze laatste litanie leg mijn hoofd in de mand bij de jonge poesjes…

als een vogelverschrikker heb ik gepoogd leven en dood te verschalken, liefde te bewaren in vergeelde flesjes. maar nu is mijn stem welhaast bevroren en mijn lever zwaar ontstoken zo overleef ik de weerwraak van de winter niet. inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

Ik leef de nadagen van een taaie lente Vol onheil en tegenspraak. Mijn huis is onbewoonbaar verklaard In zelfbeklag sla ik de ogen neer. Ik blijf achter temidden van een kale vlakte Van gemiste afspraken en bittere beloften. Mijn stad is ontvolkt. Mijn stad brandt. Ikzelf heb mij uit het landschap teruggetrokken In een zweem van angst…

voor Marjolijn bleek als een edelman trek je door het landschap zonder god of besturingssysteem zonder licht op je fiets maak je de reis naar het einde van de nacht je merkt niet hoe de nieuwe morgen vrolijk is geen aanstoot neemt aan je wrange heimwee naar het mysterie van de roes de nevels van de zoete waanzucht hoelang heb je…

deze nacht neemt zichzelf tot vrouw wekt de doden uit de valkuilen van het niets ik sta aan de reling van een eindeloze brug wuif naar het nageslacht ongelukkig maar toch sierlijk val ik eindelijk en klinkt trompetgeschal ik neem met list en kompas mijn vaste positie in in de buurt van poolster en grote beer ziende leef ik verder…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

De appel valt. Wie onwetend is Verlaat de voorraadschuur met bebloede handen. Anderen keren op hun stappen terug En vervloeken de vlag van het vaderland Zij krijgen de splinters van de wanhoop over zich heen Knielen voor de willekeur van de meester Zij zijn verdoemd, Al zij die onwetend zijn. Reten morgen hangen boven de mist op het slagveld…

De reiziger staat stil Zijn blik overwelft de gehate vlakte Hij wikt de taal van zijn geheugen Het lied des vaderlands De reiziger leeft in gemeenschap Met auto, bus en trein Groet de nederige passanten En de bloemen aan het venster De reiziger is een held gelijk Loopt gezwind over het water Peilt de weemoed van de vissen En de achterdocht…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer op de rand van hun bed likken de slapelozen hun inwendige bloedingen maar: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de dageraad tooit zich met verkoolde sieraden mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

Brussel heeft nog niet gereageerd, hoorde ik en een geheimzinnig lachje maakte me tot vriend van mezelf tot vriend van mezelf mijn lippen die vlezig zijn zo hun weg hebben gemaakt onschuld uitdrijvend als Bosnisch bloed in beken velen zijn, maar weinigen fragmenten hopen nog op heling en hereniging broeders wisselen verder chromosomen…

in de val brak ik ondermeer mijn keel zocht adem in een nabijgelegen herberg tevergeefs. Je was niet op de afspraak. gaten in mijn geloof lieten mij geen keus. uitgestoken ogen. zo dwaalde ik door het dal de vliegen afschuddend, een ongeneeslijke ziekte. mijn moeder van weleer, op de trappen, zong een vermaledijde melodie bleek…

voor L.G. het luchtruim is ontdooid, de wind werd zichtbaar aan de wand, waterzucht en spataderen ontsieren de oevers van verlaten wensen, de onderhandelingen waren afgesprongen en de vlaggen gestreken tot grondniveau, de fanfare speelde met lijf en leden haar stuk 'Gratis Toegang tot Kasteel en Park' daar hoorde ik voor het eerst de…

in deze botsing van ongelijke werelden breekt het woord barst en kraakt onder het olijk jolijt van eeuwige paradoxen levert enkelvoudige letters aan het edelachtbare Hof en de betere huizen geblakerd hun tradities en rijk verleden ogen en oren koloniseren gewetenloos de lamme hersenen beheren strategisch spraakkunst en bloedsomloop…

ik zag tussen je gesplitste schouders de geilheid van je stem, met een oogworp vernielde ik je gedachten ze waren zo banaal. en de stilte sloeg onze verstandhouding aan flarden ooit heb ik je zo gehaat als de zang der vogels in een late morgen je zweeft als een acrobate boven het gordijn der illusies…

De glans van mijn pijn bederft de eetwaar En de hoop die spartelt in het achterhuis De opstand is te vroeg uitgebroken De meineed nog te vers en onversneden De schildwachten steken de rivier over Het hout is droog, de takken scherp De rovers weigeren zich over te geven Uit hun handen valt een lege vaas Het was midden november en het water…

De nacht legt haar hand op het vertrouwen van de dag, de oude man voor de flapbrug van de dood, - bleek, een vergeelde krant - scharrelt in de vaas van gisteren. Op het deksel van de duisternis bonken de honden, en monken; maar de nacht houdt stram haar grafieten, haar loodgrafieten palm op de warmte van het licht.…

de zwaluwen troepen samen voor de aftocht trekken met hun verleden naar het zuiden de vunzige lucht is drachtig van bange dagen onweerswolken nopen ons te wachten op de stille komst van nieuwe ijstijden wij die zijn uiteengerukt door het lot tellen in onze handen de schaarse sterren en onze voornemens voor de komende week we schreven brieven…

in de boter snijdt het mes de laatste snede de boer verkoopt zijn grond aan de eerstgeborene en legt zich te sterven in de verbrande schuur zijn dochter haar kleed opgeheven in het zurig hooi bidden volstaat al lang niet meer de vreemdeling kust de wilde deerne op de mond gooit ongevraagd een handvol zilverlingen op tafel wie wordt verraden…

dikwijls zijn er van die naamloze namiddagen en de tijd loopt sneller dan dat de ruimte eindigt in een schaduwrijke hel het voetpad, ja, die is het die de passen regelt van onze nachtelijke liefdes die we vergeten, die we niet vergeten zoals de Brusselse foor, de ochtenddromen, de oorlogen in verre landen en we zetten ons leven verder…

voluit valt het doek de onwetenden verlaten de voorraadschuur handen bebloed zij krijgen wanhoopsplinters over zich heen sommigen keren op hun stappen terug vervloeken de vlag van het vaderland maar knielen voor de willekeur van meesters zij ontdoen zich van hun mantel ontbloten de borst toch zij zijn beschaamd al zij die onwetend zijn…

ik ben een dichter, geen mens van vlees en bloed de goede moordenaar de tand des tijds een zigeunerkoning Geronimo in ’t diepst van mijn gedachten, als een eerstejaarshopliet spring ik over woorden smoor de regels van de spraakkunst hoogmoed eist haar tol in het holst van de nacht (4…

Bewegen doe je in spreidstand En dansen op het slappe koord van Hypotheses en vermoedens Doorheen zand en woestenij Over de gegolfde daken heen Je bent weerloos en toch ongekwetst Je kijkt me in de ogen En zet je weg verder Door de voorsteden en minaretten Je kruipt waar gaan niet kan Je zengt in het zonlicht En zelden rook je een sigaret…

in je vaarwater drijven vissen moedeloos je ontstoken ogen ontvlammen mijn wenkend gebaar op schroot tiert de gedachte zienderogen op een schotel breng je mij wilde papavers windstilte doorboort het witte vlies…

dikwijls zijn er van die naamloze namiddagen en de tijd loopt sneller dan dat de ruimte eindigt in een schaduwrijke hel het voetpad, ja, die is het die de passen regelt van onze nachtelijke liefdes die we vergeten, die we niet vergeten zoals de Brusselse foor, de ochtenddromen, de oorlogen in verre landen en we zetten ons leven verder…