Alle inzendingen van erik

ach vadertje, vadertje tijd dat u juist nu, door donder in nachtelijk ontij het oudje komt halen al dagenlang ligt zij op zolder haar droge hoest hangt aan de balken als uien ach vadertje hoort u hoe zij lijdt en ziet u hoe moeke schreit achter jast zij de piepers in tranen nu kom vader, ik zal u voorgaan het is een hele klim maar…

liefste je bent liever als je lacht je bent veel mooier dan ik dacht en ik, zit hier maar foto te staren zo ben je dichterbij en dwaalt er weer een uur voorbij liefste er zijn nachten van duisternis met een hoofd vol wildernis waarin de tijd in traagheid fluistert zie de sterren urenlang glinsterend op je wang liefste er zwemmen…

ik zei nog ik ben geen soldaat ik ben boer, kijk mijn handen zijn niet om een wapen vast te houden maar op een doodsveld waar de wind woei als op het kerkhof verdween ik in de kleigrond jaren later kwam een boer met zijn ploeg en verscheen er eindelijk lentelicht op mijn beenderen…

dapper dringt een zonnestraaltje zich door het vuilgrijze venster glijdt dan langs proppen papier, een overvolle asbak en lege flessen bier de ouwe dichter die nu grommend ontwaakt, vloekt ‘verdomme’ terwijl zonlicht op zijn monitor het lezen bijna onmogelijk maakt ‘de ratten’ hijgt hij zwaar en diep als uit een put, dan typt zijn nicotine…

mijn huis was mijn kasteel ik had van alles wat en van alles veel er liepen pauwen op mijn land Monet’s tuin hing aan de wand een chippendale glom in de salon een druivenrank klom langs het balkon sprankelend zonlicht in zuiver kristal een staand horloge klonk in de hal mijn huis stond open voor vertier vrienden sliepen op zuiver kasjmier…

er schuifelt een wolf door de stad dicht langs de huizen, laat door de straten voorbij Blokker en C&A waar de rolluiken zijn neergelaten een wolf vanachter de heuvels uit een Pools woud snuffelt nu door de Nieuwstraat langs slagerij van Hout ik vind het niet zo vreemd dat heb je met een koudegolf daar krijg je sneeuw en hagel van en af…

of mijn armen waren te kort of het klapraam zat te hoog in ieder geval moest er een krukje komen dat echter wegschoof zodra ik erop ging staan waardoor mijn lichaam tegen de glazen pui viel dat door de zwakke sponningslatten mee gaf en samen met mij dertien hoog naar beneden kwam dit moet stoppen ik ben superman niet, bedenk ik mij tien…

toen jij vaker glimlachte ‘overwerk schatje’ en ik alsmaar alleen ‘nog een glaasje dan’ rook ik na avonden Beaujolais toch een gedachte in de opgewarmde spruiten lucht een inval als een duivel uit de haard; zou er toch een ander zijn? de plotselinge afkeer van je grote witte onderbroeken, de voorliefde voor de te dure after shave je opgewektheid…

vanwaar ik zit, met uitzicht op klei zie ik een vergeeld dekbed uit het raam van de weduwe dan weiger ik te bewegen om slechts te kijken naar haar over de akkers vol spruiten nadert uit het westen, wind en regen zij haalt de waslijn leeg en ik zwijg voor eeuwig morgen zal mijn bezoek zijn mijn pak hangt klaar ik weet wat te zeggen over…

een oude man gaat niet werken die laat je met rust op zijn kamer met zijn zwijgen en verleden zijn potje pruttel op een petroleum pitje praatje pot bij van Vleutels Petroleum Handel voorbij Smit Paardenslager met een tasje zwartvlees en weer naar boven via het stoffige trappenhuis zo’n oude baas zal dan ook sterven, ongeschoren als…

met de nevel kwam de twijfel die werd langzaam verdreven door verlangen naar de natuur en het samenzijn zo stil was het die ochtend dat de twee jonge mensen nauwelijks spraken tijdens het verlaten van de stad daar in een wagenspoor liep hij links en zij rechts lachend door de bladeren maar op het jagerspad dicht onder het lover vonden…

wie doodde de dominee wie heeft dat nou gedaan wie laat daar op zijn vlucht de tuindeur open staan en wij eenmaal binnen zien het lichaam op de grond in een verwrongen houding de laatste zucht nog uit zijn mond zo’n lijk in de suite dat is vreemd gezicht ten midden van het zilver in glinsterend maanlicht dan moet je niet treuzelen…

armoede is een slechte adem een versleten loper op de steile trap waar een lucht hangt uit vreemde keukens om daar boven te wachten een koude stille kamer in niets dan eenzaamheid rijkdom is gelijkvloers hoogpolig tapijt vol blote kindervoetjes de geur van vers brood en giechelgrapjes uit de warme keuken daar waar zoete kusjes…

hoe je keek, en hoe je aan kwam dreutelen in die vette jas grijzig vuil als de stoep ik merkte een walging geen medelij verdomme, ik ben geen goed mens had ik maar een God voor berusting maar mijn God is geld vraag het die zwerver ‘ober een appelpunt voor mij met extra slagroom!’…

zal ik weer doen wat ooit gebeurde en zal jij zwijgen als nu de beesten aan mijn bed die ik, voor rede aan de kant gezet met geweld verscheurde Want als ik mijn ogen sluit en luister voel ik hoe je zachtjes grient 'het is niet eerlijk, waar heb ik dit aan verdiend' starend in het grauw oktoberduister voor een onontvangen schouderklop…

ik wist van de zee niet meer dan de golfjes op het strand maar ik kuste mijn moeder en verliet het vaste land waar de zee zich bewoog daar ging ik heen en weer en we aten spaghetti of we aten spaghetti en vervloekten Scarlettie* en de haven van Venetië nog meer in San Pedro zijn de nachten warmer dan aan boord op de vraag naar wat liefde…

blijf jij maar klein mijn lieve zoon leef je dromen geniet gewoon groei maar niet als je dat kan naar een verdrietige volwassen man blijf jij maar klein mijn lieve zoon chauffeur de auto’s beklim de kraan maar blijf ver weg van dit bestaan blijf jij maar klein mijn lieve zoon er wachten eendjes aan de kant die eten allemaal uit…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

‘melancholiek stonden haar ogen’ sprak de receptionist een groot liefhebber van het vrouwelijk schoon hij had haar begeleid naar de kamer de minibar, de kaart, het uitzicht op wat neuken nu gaf hij mij de pass-key bleek en bibberig dook hij in de paperassen, held in de gang wees een zweterig kamermeisje mij de weg. het elektronische slot…

op een dag als deze zou de zee je zomaar terug kunnen geven aan het meisje met de droeve ogen zij wacht en weent je zou er zomaar kunnen zijn met geroffel op de deur zij zal je omarmen noch jouw hart kunnen verwarmen om genade schreeuwen zeeman, o zeeman het is beter dat u rust, keer nimmer, nimmer meer terug naar Hollands kust…

mama uw stilzwijgen uw verschijning zo grijs als vitrages ik heb u nodig, meer dan de begonia water was ik niet die kleine jongen die aan uw hand geluk zou brengen ik heb pindarotsjes meegebracht proef toch mama hoe het was doch uw neen schudden en wuivende stofdoek zien mij liever gaan…

Ik weet de tijd van protesteren voor een vrije zaterdag Ik zag het bloed van hooge heeren op mijn rooie vara vlag Ik had makkers en kornuiten met een vierkante kaaklijn Vuisten gebald naar de hemel dat we socialisten zijn Nu vliegen wij naar Turkije niets dan liggen in de zon 's avonds sluiten wij de rijen gewapend met consumptiebon…

de wind is dun zo ook mijn jas ik volg mijn lust met ferme pas ik ga naar haar in het portiek zij fluistert woorden in muziek mijn lid is hard haar huid is zacht ik kom bij haar stil in de nacht dan ga ‘k naar huis voldane tred kruip terug bij moeders in het bed…

Nachten bewegen naar de ochtend in mijn dromen speel jij de hoofdrol zo fijn heerlijk in de zon witte stranden blauwe zee cocktail in ons hand verliefd naar je kijken liggen we samen armen over je heen zwoel kusjes geven…

weet u nog dat ik met bungelbeentjes aan de formicatafel, waar wij samen kopjes thee dronken voor het warme fornuis u was zo moeder in uw boezelaar ik zag u zo gaarne het beslag kneden met uw sterke rode armen u hield van mij meer hè, mama meer dan van die walm drank en tabak die dan wankel verscheen die alles verpeste en waarmee u naar…

hoe ik dwaal langs wegen mijn bede klinkt steeds eender doch hoofden schudden slechts en haasten zich van mij vandaan ik kan niet anders, dan bij elke hoeve vragen om uw verschijning en klank van uw naam mijn gang gaat alsmaar verder soms vloekt men woorden die mij nooit zijn geleerd er is een poel, liefste zwart als mijn gedachten…

Het springzaad knapt, de brempeulen knallen open en jij ligt er in je wieg als een popelend boontje bij. Alles mag je worden van mij: zeeman, boswachter, archeoloog. Of - als je leven ingewikkelder loopt - gesponsord ontdekker van aangroei werende stoffen voor scheepsverf, alleenstaand paddestoelenfotograaf, pacht- en beestenlijstenonderzoeker…

vlij u naast het marmer voel de warmte van mijn naam krab wat mosjes weg uit de herinnering van mijn bestaan of voelt u kilte hoe koud steen kan zijn ik was geen goed mens u nam bloemen mee voor ons zwijgend bijeen ik zou zo graag thuis zijn lieve ik ging zo graag met u mee…

in de taveerne, waar wij zaten te verveeld om het glas te heffen of te luisteren naar elkander slechts de tronie van de barman al beneveld in sluimer in licht geronk verdween de dag we hadden in bad kunnen gaan visjes eten in de haven vrijen en zo maar niets van al wij zaten verveeld met vuile glazen…

bij elke stap werden wij zwaarder alles was nat en klei alles triest net als wij wij waren die regen wij waren die angst ons zijn was niets die avond zaten wij als schimmen om de tafel slechts de fles ging rond zo in duister en stilte voelden wij de honger naderbij…