Alle inzendingen van frans

hij vraagt niet langer wordt hij gehoord dan niet geeft hij er niet meer om zijn tijd is voorbij gegaan in de eenzaamheid van de ban beschouwt hij nog eenmaal al zijn roemruchte daden voor altijd te worden erkend hij bereidt zich voor in stilte, zonder koor van jaknikkers, belagers van zijn onbeschermde eer niet langer te heersen…

het praten kwam later jaren na het lopen op wankele beentjes die dag nadat jij me droeg op schouders van liefde aarzelende woordjes om jou te roemen man van mijn wereld toen nog vol ontroering in een wereld vol liefde droeg jij een kind op wolken dromen voorbij de horizon fier en trots die lach bij elke vertederende blik geschonken…

stemmig het door jou gekleurde gebeurde voorbij twijfels en mistige mystiek over rede tot werelden verweven bekwam jij geluk, het gulle geven in gehuppel doorheen druilerige druppels ontwijk jij alle striktheid, wrange vorm plooi jij nooit recht nooit krom maar beklijft dit universum, uniek en mijn voor mezelf de ander gelijk mijn einde…

de ontdekker van de hemel neemt geen vrede meer met de taal van nederaarde hij verstaat nog enkel engelen gezang als kabbelende beekjes de ogen immer zedig opwaarts waar hij manna heeft geproefd van gouden schalen voorzien met zilveren lepels en kelken nooit meer zonder water heeft hij de zijnen terug gezien ontdaan van al hun oude kwalen…

Rijkdom van nu een klopjacht op klatergoud vorm van doelloos streven naar het lijden van arm en oud Koud en gevoelloos versteend van hart vormloos gebroken levend met smart Wijn in de verkeerde vaten vermomd achter beschonken boeken meer dan eens gedronken weg gedept met vochtige doeken Rijkdom voor later het kijken naar het verleden bestuderen…

Wit op aarde van boven onttrokken gekoelde witte vlokken dwarrelend in spagaat van morgens vroeg tot avonds laat Een dek gespreid in vele dagen geluidloos in vele lagen dan treedt er in de dood de dooi geeft zich bloot Transformatie als melder het wordt glashelder het aardse wordt weer zichtbaar wit verschijnsel is verdwenen water neemt…

Eenmaal geplaatst op de rotonde van het leven bepalen wij de snelheid en of wij voorrang geven. Op deze rotonde van het leven draaien wij voortdurend rond tot het moment dat wij deze verlaten, alsof ze nooit bestond.…

De ontluchting van je lichaam zit in je verstand, weet je die niet te gebruiken, dan blijkt het een onblusbare brand. Als druk een vat, dat vrijkomt na het openen van het ventiel, Dan vrijkomt het onderste van je ziel. Spanning en druk van de levensloop, lijkend op een niet te ontrafelen knoop. Voel de totale spanning na het loslaten van een…

Jij woont in mijn hartkamer, en hebt het helemaal ingericht. Daar regel je de bloedsomloop, op liefde gericht. Zo bedien je ook iedere hartklep, met je gevoel. Het maakt mij rustig, en strijdlustig voor ieder doel. Jij brengt ruimte in mijn hart, zodat ik open sta voor andere dingen. Jij leert mij liefde geven, ik zou wel eeuwig kunnen…

Vibraties van het leven, het vindt geen rust. lijkende een aardbeven, 't doorgaan is een must. Koesterend de rustige momenten, als stilte voor de storm. Als het begin van de lente, met inspanningen zo enorm. Momenten van doodse stilte, bevingen van onmetelijke kracht. Het voelen van de kilte, met gevoelens van onmacht. Natrillingen…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschreven regels de vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

fluisterend tegen hun schaduwen in de nacht wiegen zij het zilveren doodskleed over de knekelgaarden van hun zijn en ploegen de thuisloze fundamenten van hun geweten onder de secretieën die ze uitscheiden wanneer ze de verzwakten door hun ziekten decimeren die ongelovig starend de wegmolmende waarden aanschouwen op de altaren der…

Een tyfoon wordt geboren zal zij vroeg sterven of zullen wij haar horen Wat krijgen wij te duchten kunnen we blijven hoevelen moeten er vluchten Het oog komt nader de wind steekt op men bidt het onzevader Eenmaal boven land putten de krachten uit van wie is die hand Tyfonen met mooie namen van meisjes of jongens…

ik zag het eerst je bruine ogen in het bos waarin ik liep het was zeer vroeg in de ochtend dus ik denk dat ik nog sliep opeens stonden we te kijken heel stil naar elkaar ik dacht dat ik je kende lange benen kort bruin haar daarom vroeg ik loop je mee maar jij sprong soepeltjes het bos in want je was tenslot een ree.…

over de terreur van anderen weet men altijd wel te spreken maar men zwijgt als het graf over de eigen vuile streken die spelers van het kwaad blijven altijd wel buitenschot maar diegenen die ertussen staan treft steeds het wrede lot…

jouw kilte laat zich soms zo voelen als een bevroren sloot waarin een reiger vastgevroren roerloos wachtend op zijn dood onder het ijs zijn prooi bespiedt maar weet volgende lente ben ik er niet.…

Als dan het zand verstuift, de duinpan rond om te ontvangen, dan, in andermans droom, duik ik weer op. En kom om mij te omringen, mooier dan ooit, met jou uit de schemer van het sparrenbos, het omtrekloze, te herkennen aan het zwenken van het duister, hangend aan de takken, zwaaiend steeds, ik beneden, omsloten door de golven - zwem jou…

in dit poldermodel worden bejaarden langzaam aan drooggemalen.…

Ze malen tranen uit mijn ogen als ik het vlakke land bekijk worden wolken luchten bedorven als ik wandel op de dijk honderden witte zenuwlijders wieken door mijn vergezicht ook met zonneschijn en regen in het donker en het licht nergens heeft een oog nog rust straks ook niet meer op de duinen en aan hollands smalle kust.…

Een parel wat dof in haar schelp Al jaren dobberend op de levensgolven spoelde bij mij aan Haar warme gloed deed bij mij een vonkje ontstaan die oversprong en ze begon te stralen Ze is zeldzaam èèn met karakter en een naam Zo is er bij twee weer nieuw leven ontstaan Een parel vinden op je pad een ongeloofelijke schat…

tweeëntwintig naamgenoten werden vermoord met hun vrouwen en de kinderen met hulp van neerlands bestuur had men het kunnen verminderen misschien proberen toch?althans ze waren ook landgenoten maar ze kregen weinig kans werden gepakt en uitgestoten van ambtenaren wisten zij wie ze waren ,waar ze woonden het stond duidelijk in hun pas die…

Aardschollen schuiven mens en dier huiveren Een zeegolf steekt op alles is opeens een notedop Verwoestend is de kracht, weg is onze pracht hier geven wij toe, de onmacht Veel leven is vergaan Tsunami is de naam Wij zullen rouwen, bouwen en weer van alles gaan houden Nieuw leven op het zilt dat is, wat een ieder weer…

waar is de waarheid nog wel sneller dan de leugen als dronkenen en kinderen hem ook niet meer spreken en daar het oog van de naald verstopt in de hooiberg de weg niet meer ziet zoek ik vruchteloos in het doolhof naar de vuren die de rook veroorzaken en stel ik me tevreden met een half ei terwijl ik in troebel water naar de nagels…

ik was de vlinder jij de bloem waarvan ik de nectar proefde en besefte toen meteen dat ik uitgevlinderd was en niet verder hoefde…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

is de lof der zotheid losgebroken in ons vette nederland en men naakt doch met een hoedje paradeert als malle loetje om goedkeuring van de keizer en het volk nog niet wijzer de democratie verteert hoor ik reeds het zacht gespin als de kat zijn nagels scherpt aan het behang van het fatsoen en het kwaad zijn schaduw werpt in kristalheldere…

Een zachte wind waait over de beek. Ik buig voorover en kijk in het water. De golfjes vervormen mijn gezicht. Ik zie dat de rimpels boven mijn ogen worden meegenomen in het water tot over de horizon. Ze worden gedragen in deze glimlach van God.…

Voor H.C. ten Berge Dat de veerboot langs de kustlijn kruipt, tussen zeeen door wij het einde van de dag betreuren. Zwak gestommel, middernacht reeds lang voorbij, ruw het oppervlak - en niemand het merkt. We zijn al weg, denken ons een haven in. Het past zo nauw: de auto in het ruim. Valleien van water, oneindig glijdend, en wij daarboven…

Zwarte gemalen malen het zwaarste graan Sterren verdwijnen in negatief licht Fantomen van duisternis krijgen ruim baan En de korenbloemen gaan eraan de Zachte blauwe bloemen gaan eraan Zwetend wacht hij op een uitweg Als op de krampen die in de morgen komen Zwanger marmer aan zijn marmelade voeten Baart een schelp die hem voor eeuwig omsluit…

als een ieder weer naar huis was na een dag vol met bezoek en ik eindelijk alleen was ging ik vaak naar jou op zoek op jouw zolder heb ik stil gezeten keek naar het vuile spinnerag of daar misschien een heel klein stukje van je droom gevangen lag ook ik keek uit over de daken en zag de meeuwen in hun vlucht heb jij toen…