Alle inzendingen van gust adriaensen

Het is 17 december, 9 uur ’s morgens. Het vriest en nevelt lichtjes. De zon stijgt uit boven de bossen aan de horizon, zet het rag der boomkruinen in een aarzelende gloed. Een moment geleden renden twee reeën links uit de driehoek van de nog verrassend groene weide. Het donker van het voorplan zet zich krachtig door in rijzige,…

De sleutel in het slot. De jas aan de kapstok. De woonkamer in. Langs de foto’s der kinderen -hoe mis ik de zoon die niet verder te leven verkoos-, langs de amper nog gelezen boeken, langs de amper nog gebruikte zeteltjes. In de eethoek staan voor het raam op het zuidwesten, zien hoe de schemering valt, hoe een flauwe zonnestraal een…

De Groote Beerze stroomt lui door het lage land. Onder zomerlucht energiek stroomopwaarts zien: Casteren is nog vlakbij.…

Zon en wolken koesteren de krijtrotsen. Vreugde in mijn hart.…

Ach, zo gewoon: Aanslag verijdeld. Terrorist doodgeschoten. In Brussel. Voetgangers weggemaaid. Agent aangevallen. Op de Tower Bridge. Op de Champs Elysées. Hoogbouw een inferno. Goedkope gevelbekleding. Honderd mensen levend verbrand. Min of meer. In Londen. Nu het echte Breaking News: Tropische temperaturen. Droogte. Watertekort…

Eind januari. Over de Pielisvlakte daalt de winterzon.…

Uit de wirwar van stengels, van grassen, van granen, reiken ontelbare papavers naar de wolken, naar de zon, naar het eindeloze blauw.…

Eeuwenlang reeds staat midden het dorp de statige Retiese linde. Gespleten zijn takken, gebarsten zijn stam, onaangetast zijn groeikracht in bloem en in blad. Godin Freya haar woonst, de heilige boom, ’t huis maakt hij tot thuis, de goede boom. Onder zijn kruin werden dure eden gezworen en huwelijken gesloten. Recht werd gesproken onder…

Op de wiebelbrug opgewekte gezichten, ontspannen gelach. De zwanen, onverstoorbaar, glijden over de Dommel…

Ik dacht vanmorgen een heel mooie gedachte in mijn hoofd te hebben. Maar, helaas, ze verzwond voor ik haar in klanken kon vastleggen. Het maakt me razend en moedeloos steeds weer te ervaren dat de afstand tussen hersens en strottenhoofd zo groot is.…

De nachten dat wij waakten en je angst in tederheid probeerden te verjagen, zijn lang voorbij, mijn moeder. De uren die wij telden en telkens weer je hijgend vragen: 'Hoe laat is 't kinderen?', helaas, het komt niet weer. Nu ben jij tijdeloos geworden, en wij, verbijsterd, niet begrijpend, staren naar de klok. En in ons hoofd de…

Nu, gekleed in goud en brokaat, een bisschop aan het hoogaltaar. Nog maar pas, hoog te paard, een stoere, trotse soldaat. En steeds opnieuw het gebaar van barmhartigheid, doorheen de tijd in lijn en kleur en vorm bewaard. Maar telkens ook de vragen. Moet ik, zoals Christus, niet nederig afdalen en naast de hulpelozen knielen op de aarde…

Vaak ben ik beginnen schrijven aan een gedicht dat geen einde had. Ik heb geprobeerd de vreugde te vinden in een woord. Maar de vreugde bleef onvoltooid. Ik heb de droefheid gezocht in een klank. Maar de droefheid verstarde tot grijns. Ik zocht het kind en zijn droom, de vrouw en wat haar dreef, mezelf en mijn verlangen. Maar de klanken…

Ik zat nog even te overdenken wat ik zeggen zou op het gouden feest. De augustuszon stond laag maar gaf nog hitte af toen plots een koele schaduw me overdekte. Niet over de zonzijde zou ik spreken niet over de schaduwkant. Maar over de warmte van een stem de troost van een woord de zegen van de stilte de doem van de eenzaamheid.…

De Mont Saint-Michel, de prachtdroom van monniken trotseert de eeuwen.…

wereld van water schakering van blauw en groen rood en zwart mijn lijf als een splijtende vuurzuil triomf en schreeuw om redding…

Juni is halfweg. De langste dag komt eraan. Weemoed vult mijn hart.…

juist terug van een I.O.K.-vergadering betrap ik me erop dat ik tegen het weer zit aan te kijken ik bedoel de wolken de regen donder en bliksem van deze weken in mei en juni dat wekt in mij dat weer bedoel ik een vage treurnis om wat reeds bijna onherroepelijk voorbij is want nog enkele dagen en het jaar is over zijn hoogtepunt heen de…

Stralend lenteweer: de vogels zingen het uit. Gewandel alom. De knoppen springen open in het park. Zienderogen.…

Door de kleurenfoto heen zie ik hoe hij met enige aarzeling op zijn spiksplinternieuwe fiets wipt. Daar trapt hij er reeds vinnig op los en suist bij manier van spreken over het tuinpaadje. Tussen de seringenstruik en de berk met het nestkastje zwaait hij toch nog onzeker een groet. Nu afdrukken: knip. Glanzende ogen. Zijn broer staat…

de Middellandse Zee de Egeïsche Zee en stuurloze rubberbootjes en aangespoelde kinderlijken en stapels reddingvesten en immense chaos en toegeworpen broodhompen en norse politiemensen en haveloze massa's en hoge hekken en rollen prikkeldraad en propvolle treinen en warme welkomwoorden en wir schaffen das en Keulen en modderige barakkenkampen…

gezwind fietst zij zijn dromen binnen feilloos voeren hersenkronkels haar over de neusbrug van bretagne onderstboven slalomt zij tussen dolmens en menhirs zijn verlangen haar te vangen is zoveel groter dan zijn armbereik ook wanneer zij voor zijn voeten valt en hij geen vin verroeren kan ”typisch droom” beseft hij in zijn droom…

Uit het sneeuwtapijt Reiken de bomen op ’t Schijf Naar de blauwe lucht.…

Zoals een boot over het bijna rimpelloze water van een Kempens kanaaltje glijdt onder het blauwwitte ophaalbruggetje door, zo zou mijn leven nu ik ouder en ouder word verder moeten gaan in rust en schoonheid. Maar helaas stormen woeden zekerheden verdampen vervreemding slaat toe de steppenwolf huilt.…

Er is slechts het krampachtige bewegen der mensen in hun stenen huizen. Kinderen brengen soms iets van de vogels in de ruimten achter de blinde deuren. Al vlug wordt het stof in de vaste tapijten in de vaste gewoonten in de vaste woorden. De ouderen zitten in hun leren fauteuils tableaux vivants tussen rekwisieten. Het duurt fracties van de…

Zo streng was de vorst. Mijn hersenen leken te krimpen. Een dikke ijslaag waarin de jaren diepe groeven gesneden hadden bedekte mijn hart. Van ver in huis klonk een kinderstem. Door het venster zag ik vogels scharrelend op de voederplank. De dooi zette ogenblikkelijk in.…

als de angst kale egel behaarde octopus zich onweerstaanbaar baan breekt door al mijn poriën mijn onderhuidse weerstand met kracht vermaalt is het nieuwe jaar zes dagen oud heeft een noordwester het land geteisterd bij de koffie de krantenfoto's de platbodems der redders glijden over de verzonken auto's heen de mensen met afgetrokken…

Kruip je weer in je nestje? En dan zat ik er al, onder de plattebuiskachel, met poes op schoot, tegen de voeten geschaard om de pot -kelkbladeren rond een zonnebloem- aan te kijken. Boven me op de glanzend geschuurde plaat wist ik de waterketel en de zwarte strijkijzers. Me nooit nog zo geborgen gevoeld.…

Dwars door de spiegel zie ik op een morgen in december decennia verdwijnen. Op mijn vaders knieën rij ik spoorslags door de beemden langs de kronkelnete door de hoge gele rogge over de Hodonkse akkeren. Mijn moeders schoot is zacht. Zij streelt mijn angst weg voor gruweldromen en spookverhalen. Zij kleedt mij aan voor school en stopt nog…

Wandelen op kerstdag zonder overjas. De zoele wind speelt in de haren van de kinderen. Niets winters heeft het blauw der lucht en voelen doe je reeds de kracht der zon. Al in de eerste helft van januari verschijnen plots zo teer zo pril sneeuwklokjes roepen blij verrast de kinderen onder 't netwerk van de naakte takken. Lees je niet…