Alle inzendingen van henk posthouwer

schuchter streelt de lentezon ruige schors van eeuwenoude eiken vanuit de diepe koele aarde sidderen levenssappen naar ’t licht een feest van pril groen fonteinen van nieuw leven…

aardijkskundeles bali lombok soembawa verre stille kracht…

deinend in de wind geurt het gouden korenveld een groots veldboeket…

zomeravonden met rijen korenschoven eind'loos vliegeren…

mijn zoon aan ’t kruis zijn bloedende handen heelden eens melaatsen zijn bijna gebroken stem riep eens moeder en kind troostte de wanhopigen hoor hoe men hem bespotte na die uren van duisternis van god en mens verlaten waarin hij gilde van wanhoop het zwaard kerft mijn ziel na een levenslange dreiging hij groeide onder mijn hart trappelde…

zie mijn vriend en meester daar staan in ‘t licht lijdzaam onder bespotting en verbijst’rend venijn doodsbleek en zwijgend tussen valsheid en leugen in deze zwarte nacht smeult het vuur van haat verraad en achterdocht de mens daar ken ik niet waarachtig nooit gezien ik zweer het bij god de zon ontwaakt bloedrood en de haan kraait…

een spinnende kat kolen gloeien in de haard het stormt om het huis…

zie deze mens hier staan gedoornde bleke koning volksmenner of gewoon een bloedende dwaas zie hem zwijgen hoor ‘t volk krijst hem dood hij is onschuldig maar wat is waarheid nu nog mijn handen zijn gewassen de vloer wordt gedweild vanavond zijn we ‘m vergeten ik en de rest van de wereld pontius pilatus drieluik linkerdeel…

langzaam dooft het licht duister komt door de ramen twee lijsters juichen…

king en boldootlucht voor een urenlange preek en raampjes tellen…

koffie druppelde rustig en donker geurig in een bruin potje…

fles met vilten ring vette trage levertraan gezond en dus vies…

tijden van dik ijs auto’s op het ijsselmeer een gladde snelweg…

ijsbloemen en sneeuw een stille witte wereld witter en stiller…

luiken zuinig blind de ketel neuriet een lied mens erger je niet…

de adem van de lentezon verwarmt de kille aarde doet ’t prille groen weifelen en het hoefblad schitteren de rivier is vloeiend zilver spiegelend naar de horizon boven het trage glimmen ontvlieden grauwwitte ganzen hun gezamenlijk spiegelbeeld ze reizen over de einder naar de grote groene stilte de eindeloze toendra waar de zon niet…

dagen vol licht en blauwe verten de zon geurt in versgekapt hout verwarmt geelhartige madelieven en ‘t veelbelovend fluitenkruid ook donzige zoemende hommels en trage lieveheersbeestjes vogels kunnen hun geluk niet op die optimist fluit in een groot koor (een logisch vervolg op de optimist)…

oneindige grijze grauwheid wolken tot over de horizon de zon voor altijd weg ruisende klettering van water trage tranen op het glas voor een uitgeregende wereld en plots toch verre muziek die tinkelende verre vogel een kleine natte optimist…

altijd lachend en goed gemutst ’t gezicht ook op zegels en geld het aanzien van nederland efficiënte moeder des vaderlands de warm afstandelijke vrouw in ‘t koninklijk oranje keurslijf na een dag van vriendelijk zwaaien linten knippen en betrokken zijn wil ik met oma en moeder beatrix graag eens aan de oranjebitter…

om mij heen spreken de woorden van herinnering toen ik jong was een andere wereld in een verre tijd ze zwegen tot hun uur geslagen had eindeloos vertellen ze nu van toen over liefde en dood de dingen herleven als mijn heden een ver verleden wordt…

veel warme schapen twee vriendelijke honden gerijpte stilte onder een oeroude eik de kroon in winternevels…

. de stal is open kom maar nederig binnen en kniel voor het kind laat je bagage buiten proef in stilte de eenvoud .…

winter sluimert over de wereld traag klinkt de winterhoorn mystiek in eindeloze nevel bomen zwarte silhouetten zweven boven dit witte niets tegen de vervagende bossen oergeluid in een lege wereld weemoedige bezinning op deze verre stille heide straks komt het licht in de diepste winterdag schreien in een verre stal zingen d’engelen…

men raast door de wereld medemensen zijn spoken voorbijgillend in de nacht godvergeten gezichten gemaskeerde lege tronies effen emoties glijden glad en ongrijpbaar te mooi om waar te zijn de draaimolen verslingert en verkrampt de krijsende massa dronken en blind het eeuwenoude verhaal komt soms heel even en ook zo wonderlijk bij…

bomen horen zien en voelen anne keek naar haar kastanje kaal schitterend in de winter de boom ontlook voor haar ze verliefde in de prille lente hij hoorde de ontzetting voelde de verstikte gevoelens van twee jonge mensen in de zomer van 1944 voorzag de lijdensweg niemand durfde het toen protesteren tegen gebral misschien had het ook…

het spookschip genaamd de wereld zeilt door zwarte oneindigheid kapiteins oreren op de brug dol ijlend van koorts naar meer machthebbers in witte verblijven overvol narrenschip vol hongerigen naar brood en een menswaardig bestaan droeve broosheid van stervende kinderen klauwend in het ruim tussen de ratten stervend in stinkende walmen van…

in angstig donkere nachten fluit de storm in het want kraken de masten en ra’s roepen schorre doodsvogels het verderf over deze wereld de stank van de slagvelden zingen de sirenen hun lied van de dodelijke verleiding de honingzoete ondergang klinkt ’t zwakke hulpgeschrei van d’ontheemden en vertrapten verdrinkend in de zwarte deining…

‘t zwarte hongerschip zeilen in bloed gedrenkt waart over onze wereld in grauwe doodsnevelen boven de drie stille masten schaduwen duistere harpijen ze sturen het vliegend spooksel doods en stil door de tijd ziekte onheil uitbuiting en vervuiling koude blikken minlachend gericht op slagvelden en starende misdeelden verdoemd in vuilrood…

de ondergang van ‘t licht verlengt de schaduwen van de sombere sparren projectie in zwart en grijs bevroren en verstijfd blad de avond in kille kleuren de nacht lijkt zonder einde in grauwdoodse nevelflarden berusting in ‘t onvermijdelijke er is elke dag een wonder als ’t opkomend licht ontwaakt de schaduwen korter worden…

het lage licht boven de horizon strijkt met ver reikende vingers van zilver en schaduw langs de felwitte berken tegen de vriesheld’re herfstlucht over de giftig rode geheimzinnigheid van vliegenzwammen daaronder het glinsterend lover van felrode vossenbessen aan de bosranden juichen de bomen ruisend in een stemmig herfstkleed slechts de wind…