Alle inzendingen van jan

Dikke Pier had altijd honger en dus had hij niet begrepen dat het opgerolde koekje dat hij ditmaal had gekregen was bedoeld om er de boodschap die er in zat voor te lezen maar die had hij al verslonden lang voordat hij die kon vrezen Later zat hij op de pot als knorrepot - ietwat benepen waar hij nog die boodschap zag die er zo fraai in…

Wie liefdes hof betreedt, de wonder- wonderschone, wie om daarin te wonen het verdere vergeet, wie 't ogenblik bemint en aanziet hoe, bescheiden in ons gewekt, bij tijden opnieuw geluk begint, wie onbaatzuchtig leeft, zijn aard zich overgeeft, wie list en opzet haat vindt hier zijn toeverlaat: hoe zich de paden winden, hij wordt het nimmer…

Zou de pijnboom er nog staan - dacht ik de Tempel van zijn stad waar hij een blindeman liet zien passanten hoop had meegegeven waar hij kreupelen liet lopen zieke mensen zou genezen waar uitzonderlijk men zag dat het geen Hocus Pocus was Het was Pilatus er geweest die er zijn laatste geest zou vrezen meer nog dan de malle steden die hij…

Kom toe kus mij - zei jij guitig lippentuitend van de kant waar ik verlegen naar je keek jouw lippen zacht liet zegevieren ik jouw ademen kon voelen losse knoopjes wat liet vieren want een sprookje is nooit weg - dacht ik al was het wel genant dat jij met sprongen vanuit stand mij naderhand nog wou plezieren als een kunstje voor ons al…

Van kastelen keek ik uit over haar stenen lange leegte 42nd Street - de ijsbaan lieve zusters van de nacht Fifth Avenue in neonlicht een jongensboek nooit uitgelezen schoof gordijnen van het raam hoorde het schreeuwen van sirenes zou de A-Train nu nog gaan - dacht ik verdwaalden van de nacht las er een bladzijde vooruit tot waar de wind mij…

Ik liep in een straat die doodliep, op het spoor van iemand die hier gelopen had maar die nu dood was. In kieren tussen de keien groeide fris gras want doodlopende straten bieden meer levenskans dan straten die doorlopen naar mensen die nog volop leven. ---------------------------------------- uit: 'Wat blijft komt nooit terug', 2002…

Merels vlogen uit en zij bewoog vernieuwde dagen met gestreken witte lakens die zij uitsloeg van balkon haar wilde haren gingen op en neer alsof het vogels waren die zij vangen zou in stilte op haar rode nachtjapon Vanaf het raam zag ik haar staan ik zeg niet dat ik er naar staarde maar zij liet mij er geen keus toen zwaartekracht er langzaam…

Tot eenieder die er kwam van Noordzeestrand verdwenen was verliefdenlaantjes had gelopen warme zee vergeten was totdat de bedelman zich pakte met de wolken van het strand gestilde Noordzee zag verdrinken met een zon die opgebrand haar laatste maantjes van geluk voorbij de einder had geschoten had genoten van het water witte billen had verschoten…

Nu haar sterren zijn gevallen niets haar waarheid nog kon delen waren zij - geraakt in zeer opnieuw de hemel in gegaan met blauwe bloemen voor de Heer om er het schaamrood mee te vegen van de loodgeslagen deuren die zij zagen in verveling Het was veel te heet geweest die zomers dat zij er van leefden van de naderende stilte blote billen…

Het spijt mij dat U nu zo snel de weg naar huis weer vond dat de scherven van de voordeur hier nog liggen op de grond dat de taart die ik wou bakken leidde tot wat ongemakken die ik nu niet wil bespreken want ik lig hier zwaargewond maar het spijt mij van uw keuken en vooral ook van uw hond…

Mager paardje, jaag maar: De steppe is eindeloos breed, De vliegen steken in je flanken, De stenen je zere hoeven, Je mag nooit stilstaan en drinken En de zon is zo hard en zo heet. Smal scheepje, vaar maar: Eindeloos is de zee, Al trillen je moede masten, Al heb je te zware lasten, Toch mag je in geen haven rusten En aan '…

Met een banvloek op de deur lag zelfs de dood vooringenomen in het voorportaal der Liefde tussen heiligen van steen waar hij alleen ging als verdoemde en als schandvlek werd verstoten van het zondagskind dat feestend in hun armen werd gesloten Want zij hielden voet bij stuk achter facades die zij troonden en van kansels waar geluk steeds…

Het water van de zee is altijd zout, hoe men de politiek ook vertrouwt, of het nu dames zijn of heren, die met de waarheid gaan jongleren. Hoe zij de strooppot ook hanteren 't eigen gelijk zal prevaleren, 't spel, het is al eeuwenoud, het gaat om macht en om behoud. Te vaak te veel ging het al fout, het water van de zee is altijd zout.…

Door te bidden kom je in het midden van je binnenste midden van je werkelijke wezen en bestaan en mag je even of langer je laten gaan voel maar je kracht naar kruis dan voel je dan doel je dan ga je dan kan je door die innerlijke stilte het geweld van de wereld voor korter of langer... weer aan.…

Den Haag, vrijdagochtend, -middag, -avond, -nacht, zaterdagochtend 19 en 20 februari 2010 Was het gebrek aan fatsoen, normen en waarden, daadkracht, kennis en dialoog, respect, wilskracht of gezag, neen het was ordinair en elementair gebrek aan slaap, slaap en slaap niet het kabinet is gevallen mannen en vrouwen zijn omgevallen…

Met mijn uitpuilende ogen die ik graag de kost wou geven zag ik prachtig vervolmaakt op een bitter andijvieblad gestoofde blokjes pastinaken met vier reepjes bloemkoolstelen die met - iets nog van een zeebaars kiekeboetje wilden spelen op dat veel te grote bord waar ik een spruitje nog van at dat er alleen lag en niet snapte dat ik berenhonger…

In mijn leven, steeds uiteengerukt Door de vlagen waar 'k aan blootsta, Daar 'k niet kan hechten aan liefde en geluk Die mij zullen drijven tot ik doodga, Ontstaan soms plotsling enkle plekken Van een stilte zo onaangedaan, Dat ik geloof in slaap te zijn gekomen Bij de diepten waar geen onderstromen Meer door 't eeuwig stilstaand water gaan…

De lucht, over de jonge dag, Was helderder dan ooit. Iets ongewoon-verblijdends lag In weide en veld gestrooid. De torenklok zong, wat ze kon, De vlaggen staken uit: De bruigom was de lentezon En Holland was de bruid. Ze was des morgens opgestaan, Een ranke, frisse meid. Ze deed haar gazen sluier aan van dunne dauwigheid. Ze stak zich…

Vuurboetsduin ontzie mij niet wanneer ik hier uw ziel geniet met ogen van een kind dat droomt van overzeese buren van lantaarntjes op zee in wat het Vlie hier achter liet in kokkels van verdronken land die dreven op een zeemanslied waar ik als kind U nader riep met moeder, zusje, vader liep over dit land van Stortemelk waar ik stil stond…

Ik wens je zoveel goeds als goed voor je is!…

Van regenboog tot regenboog om stemmen te bewegen voor wat goud onder de hemel om te keren - om te legen veel meer dan men er kon nemen uit een pot welteverstaan waaruit de geest van Amalthea met de dood was opgestaan Het was de waanzin die zij vulde met vergulde ommewegen van hun kardinale deugd die uit erbarmen was ontstegen voor zichzelf…

Toen de deur kreunend de inbreuk aankondigde en de koude wind even de warmte kon verdrijven. Toen was de stilte voorgoed verstoord door de onhoorbaar schreeuwende angst van het vergankelijke lichaam. En als de aarde de kleuren heeft uitgedaan om een bad te nemen in zwart en grijs gaan de dagen een verbond aan met de nacht en zal het een vroege…

Verloren in haar kamertje, nog maar een klein dametje, luisterend naar het treurige kabaal van echtelijke onrust, ’t oud verhaal. Waar eens de liefde bloeide, zij enkel vreedzaam stoeiden, hun liefste wens vervuld werd, heerst nu ’t verwijt, verzet. Hun liefde ging verbleken, hij is toen uitgeweken en ging wat vreemd tekeer, zíj vond…

Alles ging terstond voorbij met zwarte kraaien die zij lichtte zachte lippen die zij stiftte met karmijn - het diepste rood om in betovering verheven koningin te zijn in steden met haar peperkoeken hart waarin zij lege zielen sloot Zij woonde overal en nergens in een tijd die nog moest komen strooide kruimels tussen bomen brak geloftes…

Als je hele leven kraakt een halve dood je raakt voel je dan gerust alleen met d'winter om je heen denk maar niet aan d'lente doorgaans kort van lengte denk maar niet aan d'zomer die maar niet wil komen denk maar niet aan d'herfst die 't beetje zomer bederft denk maar niet aan denken laat slaap uitkomst schenken beleef je eigen winterslaap…

Ergens tussen Groote Markt en kathedraal zat zij daar - winterbleek op schoot van Brusselse straten Gehavend - ontheemd van de wereld vervreemd tussen mensen die werkelijk haar ledigheid niet zagen Niet haar honger dorst haar schamel kleed de wind die haar de das omdeed het zieke kind dat aan haar borst in tranen werd gedragen Ze…

Uit de diepte. Moddersloot Geen gevaar Half ontbloot Water in je laarzen sopte Van tijd geen gewaar Nooit moe ’t landschap aan de rand Snoven het leven Jij en de rivier dreven Doake langs de waterkant Je jeugd waar naartoe Drijfhout brand Duden roken Je kop verbrand Eendenkroos in je haar Je Wereld zonder gevaar Koemist over…

Het allermooist aan ’t Noordzeestrand, was niet de branding of ‘t warme strand, de vissersboot aan verre horizon, of de goudgekleurde ondergaande zon. Niet de mooie schelpen in ‘t warme zand, de meeuwen etend uit mijn hand, die daarna opgingen in hun spel, van vliegen, zweven en dalen snel. Nee, het altijd durend krachtenspel, van wind…

Ach, alle gewezen schonen in den lande hoe zeer heb ik u toch begeerd en heeft mij dat hertze bezeerd daar ik door mijn hogere leeftijd strandde mocht u mij dan helaas geen favoriet noemen en had gij dan niet even oog voor mij thans zijt gij te laat, ’t is voorbij, kan ik mij slechts in enige ervaring roemen. Doch daar mijn levensdagen steeds…

ik stoorde me aan het roekoeën van de duif maar niet genoeg om er m'n geweer voor uit het vet te halen ik wachtte tot een volle tram de halte naderde dan drukte ik me tegen de billen van net zo het uitkwam dat men niet bij me aanbelde kon ook duiden op oneindig talmen als ik iemand op straat zag in z'n regenpak met in de ene hand een hengel…