Alle inzendingen van jan

Het was me beter om in eenvoud ongewild niets meer te zeggen en de stiltes te weerleggen met wat nietsvermoedendheid die ik zou ademen en zuchten in een beeltenis van vingers die vergleden door je haren met de losgeslagen tijd Het was me beter -als ik kon om in de eenvoud niets te zeggen en in ongestild verlangen nu maar even niets te doen…

Nu zelfs blijkt dat Andries Knevel ook zichzelf kan bekeren en als evolutionist weer verder door het leven gaat heb ik als heiden - om het even voor het eerst in heel mijn leven toch een kaarsje opgestoken in de hoop dat Hij bestaat Toe Heer vergeef hier al mijn zonden hopelijk ben ik niet te laat…

‘k Heb de hele middag naar ‘t debat gekeken er werd niet van de standpunten afgeweken, het parlement had heel veel vragen, maar de premier vroeg bedenkdagen. Er werd veel gesproken maar weinig gemeld, opnieuw is er weer niets verteld, de vragen zijn onbeantwoord gebleven, waarom geen antwoord gegeven? Hij heeft ze niet hun gelijk gegeven…

Avondlicht Zo ’s avonds voor de buis gezeten, zie ik veel wat ‘k liever niet zou willen weten, probeer de gaos uit mijn hoofd te drijven, maar ’t lukt mij alleen het op te schrijven. Soms lukt het mij en breng ik iets tot stand, en plant de chaos in een helder verband, ellende die wordt aangericht, dwingt deze in de bedding van een gedicht…

Opa wilde in zijn leven door het avontuur gedreven nog één keertje weleens weten ondanks stemmetjesbetoog hoe het zou zijn om als een vogel door de luchten heen te zweven waarna hij de doodsprong nam en gillend door de wolken vloog Hij schoot in één ruk weer omhoog en voelde plots hoe zacht datgene wat daarvoor dreef langs zijn benen nu…

Alleen met de overschenen wemeling der golven, met die langdeinende bewogenheid alleen, onder de volte van het middaglicht bedolven, en met de bodemloze ruimte over zich heen. - met de onafzienbaarheid alleen, die van haar voeten tot aan de horizon onrustig is en glanst, en met de wind alleen, en met de wolkenstoeten rondom haar aan de lucht…

Hij zit stil voor zich uit te staren, denkt even aan de tijd dat zij nog samen waren, zo aan de tafel met op de hoek, zijn verzameling in ’t postzegelboek. Dan kijkt hij met vermoeid gezicht, naar de brieven, niet aan hem gericht, maar toch, hij gaat even later, de postzegels weken boven ’t hete water. Zijn wereldje is heel klein geworden…

Het recht om alles maar te zeggen wat je zeggen kunt met woorden wil niet zeggen dat je daarmee dan ook alles zeggen moet het is de kunst en niet het recht om als het moet te kunnen zwijgen en te wachten op het woord waarmee de liefde wordt begroet Want een viool zal pas verhalen van haar lied van de beschaving als zij met een vleug van…

Geen woorden meer voor troost, ‘k ben met stomheid geslagen, dit leed is voor hen bijna niet te dragen, zo wreed en zinloos. Als er een God is laat hij plagen, zoals hij Kaïn deed verjagen, als er ook maar iets is boven de mens, dan heb ik maar één wens. Dit leed is niet te vergelden, te straffen ‘k zou niet weten hoe, te doden, dat ben…

Ik heb een gedicht geplaatst, speciaal voor een vriendin, toen zij deze had gezien, beloonde zij mij met een tien. Plots ging deze beloning naar beneden, ik dacht wat is de reden, met liefde had ik voor haar geschreven, ‘k ben meestal niet zo bedreven. Maar ‘k weet nu waarom het kwam, er was er één die mij de tien afnam, haar beloning…

We keken zwijgend naar het dalen, van de ondergaande zon, die blonk, terwijl de laatste zonnestralen, de zee bereikten en verzonk. We ademde de zilte geuren, van zeelucht, zittend tegen ‘t duin, en keken naar het zacht verkleuren, van ’t avondrood, een stil fortuin. En in de zwoele avondlucht, wij beide, kijkend naar de opkomende maan,…

Daar zit een meisje Midden in het veld Ik herken haar niet Maar ze is mooi, heel mooi Ze zit daar, als een bloem van het veld Het is alsof er altijd al heeft gezeten. Ze zit daar, Zo zonder reden, Zo maar…

De zucht naar vrede werd geslaakt in verontwaardiging Het was de buitensporigheid ditmaal Alleen het water waarin zij na afloop nog hun handen wasten dacht daar anders over Niets rechtvaardigde de gedachte voor een onsje minder te willen sterven ook niet voor iets meer Niets zou het water donkerder kleuren dan vermeende onschuld…

‘k Heb vandaag weer een rot dag gehad, ‘k ging op de fiets naar de stad, ‘k ben eerst wat brood gaan kopen, en daarna ben ‘k naar de slager gelopen. Mijn vrouw wilde ook violen, toen ik terug kwam bleek mijn fiets gestolen, ik dacht bij dit verlies kan er ook nog wel een pilsje af, maar de kroeg die was gesloten, wat een straf. ‘k Ben toen…

‘k Had veel vrienden om me heen, ging er op uit, kon overal heen, een heel druk leven. Gezondheid liet me in de steek, vrienden verdwenen, hadden geen weet, ik dacht, ’t is even. Maar op de lange duur, ‘t werd stiller, eenzaam, guur, stond in de kou, Nu weet ik, zo is het leven, de echte vrienden zijn gebleven, zij bleven trouw,…

Zij die alles al zo hadden hadden nooit genoeg gekregen en zij die het steeds ontbeerden stierven weerloos in beklag Daar moest hij steeds weer aan denken bij het stillen van de meren waar geluk dat er in rond dreef niets meer dan het water was Voor de koningen een plas om er hun rijk mee te markeren voor de kardinaal een graal waarin…

Het krioelde en het wemelde van dwaze dorstelingen die -gezeten aan de toog hun onkruid schoten in het nat waar ze gestrekt en scheef gebekt hun smart aan lappenlaarzen hingen en genoten van de labbekak die dronken iets vergat Ze hadden voor de maan gedanst in grote lanterfantenkringen want ze bleven zonderlingen die hun lol hadden gehad…

'd Hoop, dat ‘t nieuwe jaar vrediger zou verlopen, is door ‘d oude vijandschap de bodem ingeboord, en velen zullen ‘t met de dood bekopen, zo is de vrede na veertig jaar nog verstoord. En zie, moeders met een droeve blik in ‘d ogen, verdrietig, de wanhoop nabij, en wereldleiders in hun pogen, brengen die de vrede dichterbij? Alom is droefenis…

Ze voerde revolutie in de dagen dat ze kwam tegen opgeblazen honden en de argeloze muren waar ze uren dreef langs kieren die verstierven in geschreeuw om te vallen in genade voor mij - als de lichte sneeuw En ik - ik kende nog haar naam vanuit een rijk en rooms verleden waar ze scheen soms als een elfenblad in neergedwarreld licht ik nam…

In jouw zachte, warme klanken blijft een droom van licht verborgen die wat mensen wil bedanken. Mensenkinders dansen, springen op muziek die slepend speelt en verdriet doormidden deelt: luister hoe de vogels zingen. Poes die weer naar buiten wil draait zijn kopje in mijn hand in dit vredig, zonnig land en een woord staat even stil.…

ik kan niet zonder haar want zij gelooft in mij wij horen bij elkaar want als ze al naar mij kijkt ze staat altijd naast me tot het uiterste einde want ik ben haar jongen ik zie de toekomst van ons allebei ik hoop dat je trots bent op je eigen vent ik ben wel op jou trots dat je later op straat loopt en mensen zeggen jij bent bekend wij…

De eerste maandag De Zon kwam op, de lucht klaarde blauw, besneeuwde weide nog wit, niet door vervuiling grauw, ik liep langs sloten, dichtgevroren, met een enkele wak en Zwanen, heel verloren. Hoog in de lucht zag ik de vogels gaan, in een formatie, op weg naar het zuiden, op hun kompas van Sterren, Zon en Maan, en in de verte hoorde ik…

bijna zal ik moeten kiezen maar hoe weet ik nu waarvoor ik zal hoe dan ook verliezen al mijn vrienden van daarvoor maar wat ik win blijft onbekend ook al lijkt het nieuwe goed zelfs bij een aardige docent wordt dit zuur niet zoet…

Ik zie het nieuws, een jongen gooit met stenen, soldaten schieten, ‘k voel een neiging om te wenen, doden en gewonden worden weggedragen, ’t zijn vaak nog kinderen die om vrede vragen. Wanneer zal het gaan dagen, wanneer zullen zij elkaar verdragen, wie is een held in deze zinloze strijd, en maakt een einde aan de haat en nijd. Zij dwalen…

De winsten waren niet hoog genoeg, er moest nog meer bij, dus werd er met de melk geknoeid, helaas voor kinderen… niet gifvrij. Men beloofden, ‘t komt goed, aan kinderen ziek door knoeierij, de bestuurders zeiden; houdt moed, de verpleging is kostenvrij. Maar zoals het meestal gaat, is er een wereld van verschil, tussen woord en daad…

Leven werd voor hem leven, toen haar mond de zijne snoerde, hij van verliefdheid alles wilde geven, en zij hem elke dag ontroerde. Toen na korte tijd, zijn verliefdheid doofde, begreep hij te laat en met spijt, dat zij niet was wat zij beloofde. Nu wil hij haar de mond wel snoeren, niet van verliefdheid, maar van spijt, maar zij laat zich…

Hij was vrachtwagenchauffeur en hij had haar wel eens zien lopen in dat wegrestaurant zo tussen Waregem en Lille waar zij hem hete koffie schonk die hij daar ééns per week kwam kopen met een koekje er steeds bij van haar robuustgebakken ziel Ze lachte vrolijk steeds naar hem terwijl ze speelde met de knopen van haar bloesje -net zo lang…

Daar waar zij legenden lazen met een hartenklop van goud verscheen zij op haar langste dagen aan de luchten -stervenskoud Verkondig nooit van haar verhalen het is de nacht niet toevertrouwd Zij is al oud -zij danst voor dwazen die zich laven aan het mout en aan hun kinderen vertellen dat wie zwijgt zijn ziel behoudt Zij wacht op woorden…

Het kon niet op en ieder wilde meer, en ook dat meer was voor velen niet genoeg, bedrijven, banken en bij beursen, gingen ze tekeer, en voor een bonus was het nooit te vroeg. Wat elke simpele ziel had kunnen weten, werd door deze knappe koppen niet gezien, hebzucht vertroebelden hun geweten, zij wilden in de top van zakkenvuller tien. En…

En hier lag ik dan met haar gelegen in ons beider blootje en ik zuchtte van de liefde en een eindeloos bestaan ze rookte zichtbaar nog wat na toen zij daar rond dreef in dat slootje waar een laatste druppel zonlicht ooit ten onder is gegaan De nacht was doodstil aangebroken toen ze stierf - mijn Margootje en ik fluisterde de paarden nog…