Netgedichten

netgedicht (nr. 26.632):

Huilen met de wolven

Vrolijk kwispelend loopt hij ’s avonds mee
kijkt me aan met zijn trouwe hondenogen
weet wat komt maar volgt de baas onvertogen
naar het nachthok, elke keer heel gedwee

krijgt een versnapering of lekkernij
staat mij nog even droevig na te staren
gaat dan zijn slaapplaats in op mijn gebaren
en de hele nacht is hij geluidsvrij

‘s morgens wacht hij in zijn ren op de baas
zit als zielig hoopje in een hoekje
springt van dolle vreugd hoogop tegen ‘t gaas

als beloning krijgt hij dan een koekje
maar bij volle maan breken de remmen los
dan huilt hij met de wolven en niet in ’t bos