Alle inzendingen van josephine banens

Langs smalle richels omzeil ik de klip vergrijsd graniet schaaft mijn huid open tot ik de spatten voel. Zout kerft de wond. Het moet de branding zijn die mij ontboden heeft en hijgend hier omarmt. Nu het avond wordt zal ik hier blijven de vloed belemmert mij te gaan zoals een minnaar dat betaamt. Aalscholvers hoog op de rotsen vieren…

Zo tussen Kerstmis en Oudjaar dan is het buiten stil. Over de velden ligt een sluier alsof die mij zeggen wil: bedek, vergeet wat is geweest en til gedachten op naar nieuw, toe kijk nog eens, probeer het, vol verwachting, als een kind naar al het nieuwe wat nog komen gaat. -----------------------------------…

ik hoor het 's winters van de uilen die hier schuilen en van de blauwe reiger in het riet, nee, wachten tot de lente hoeft echt niet begin vandaag nog met het keren van het tij voor het te laat is: de verandering ben jij! vlecht dan een krans en steek de kaarsen aan en weet dat deze duisternis voorbij zal gaan.…

Mijn grind vaalbruin, door onkruid overwoekerd, is langzaam weggemoffeld in een stilte die niet ophoudt te bestaan. Weg de cadans van komen en van gaan, alleen de echo’s van het heinde en de verte blijven. Verlangen naar geluiden die verdwenen als geknars van staal op staal, een gele koplamp die de mist doorschijnt, een knipperlicht…

de rosse avondlucht verraadt een eerste koude nacht – een boer die langs zijn dieren gaat terwijl de winter wacht. de deuren dicht, ontsteek het licht, het houtvuur trekt al aan de dag voorbij kom jij bij mij laat ik je nooit meer gaan.…

straks als ik wegga reis ik door tot aan de einder van het allerlaatste land verbonden door zo’n sterke band dat het zou knellen als ik bleef wacht ik bij bruisende fonteinen in het licht van zon en maan tot het kraaien van de haan mij laat voelen hoe ik terug verlang naar jou. -------------------------- uit: 'Gaandeweg…

Niets is de mens - een rimpeltje een vlekje stof in het heelal waar, als de wind straks liggen gaat, echt niemand meer aan denken zal. Ik zong een liedje voor de zon van licht en warme tijden maar door de zwarte oorlogsrook kwam het niet heen, waardoor het nooit de zon bereiken kon. Een kerstboom straalt is er soms feest? Ik kan echt…

Vertrek laat sporen na in heimwee. Dood blad zingt zich omhoog, dwarrelt tot dikke laag waar zwarte scharrelvogels kwetterend verdrinken: een nieuw seizoen. Reuzenspar opgeleukt tot in de hemel wachtend op lichtmisfeest. Terwijl pompoenkaars schrikkeldroom voorspelt meldt zich een diepe winterslaap.…

Als het vuurwerk is gedoofd en de klokken zijn verstomd, dan denk ik aan 't nieuwe jaar - hoop dat er wat goeds van komt. Zelf heb ik niet veel te wensen alleen vrede met elkaar en gezondheid en wat vriendschap in een lang gelukkig jaar. Als het vuurwerk is gedoofd en de klokken zijn verstomd ja, dan zie ik nieuwe kansen - weet dat er…

En weer vliegen ganzen de winter in langs een hemel met enkel wolken ik hoor ze 's nachts als ik slapeloos lig jouw gemis in gedachten vertolken. En weer lichten bomen, decembertijd, met zingen en feest en cadeaus dan kijk ik omhoog naar het vleugelgordijn en bedenk hoe anders het dit jaar zal zijn zo eenzaam en slapeloos…

Ik kan je zien dus weet je bent er nog alleen het hoge gras geeft vorm aan je vertrek en even verder bij het hek toch ommekeer: een groet.…

Het ochtendgloren (rood dus regen, regen dus rood) maakt ons weerbaar, kwetsbaar door de nieuwe dag. Dat is het punt ja, dat. Dat broze in die grijze harde chaos waar de vlucht alleen maar voorwaarts kan, terwijl wij terug willen, samen hand in hand zoeken naar een ommekeer. Dat is het punt: die hang naar veilig heenkomen en onderdak in…

waar groot hoefblad groeit is de oever verdwenen daar schuilt de kikker als de avond valt en de bloemen zich sluiten danst de mug zich warm lisdodde kijkt uit langs weiland en waterkant doodstil vlucht een vis nauwelijks merkbaar drijft het waterlelieblad maar de tijd verstrijkt ------------------------- uit: 'Bladeren', 2007…

Een nieuwjaarsviering daar hoort bij veel heil, geluk en denk aan mij maar het zou het goede overdrijven daar steeds mee aan de gang te blijven. Mijn wens is dus kort vormgegeven: 'denk vaak aan mij, maar dan heel even. En denken wij ook aan elkaar, dan wordt het vast een goed nieuwjaar!'…

We kwamen hier aan om het land te zien als toeristen uit verre streken wat keken we vreemd: alle akkers geploegd een kaarsrechte lappendeken de wind krulde wit, de kleur van stilte die de inkt van mijn brief liet verbleken, maar blies warme woorden in hoofden van mensen zo regen zich dagen tot weken tot de kerst een van hier o…

Voor Leo Het leven heeft je ingehaald met grote, snelle passen, nu zit ik eenzaam op de bank en lig jij in je graf. De foto op de kast vertelt dat je toch hebt verloren het leven haalt ons altijd in al sinds we zijn geboren. De wereld draait op kookpunt door ook verder lijkt er niets veranderd ik pak de telefoon en hoor de voicemail…

Door de kersthectiek raakt de echte betekenis van kerstmis wel eens op de achtergrond. Hieronder zes tips om de kerstsfeer terug te vinden. 1. Dagenlang gezelligheid kerstgedachten raken zoek ga maar eens iets anders doen wandel samen, lees een boek. 2. Denk aan alle kerstinkopen kijk wat er op tafel staat zorg voortaan dat jij die rijkdom…

Je hoeft ze ’s avonds niet meer in te stoppen en overblijven is er ook niet bij ze kunnen immers zelf hun boontjes doppen ach opgroeien, het gaat zo snel voorbij! Ze volgen nu hun eigen dromen, begonnen aan een toekomst onbekend waar alles nieuw is en geen ouders komen: ze zijn nu hogeschoolstudent. Vanavond stapte je hun wereld binnen…

de loodgrijze lucht voorspelt vliegende storm een enkele meeuw laat zich drijven de vogels vertrokken al vroeg dit jaar en slingerden zwermend weg met elkaar maar de meeuwen, zij willen hier blijven. de schemering valt en brengt sterren dichtbij de feestdagen gaan weer beginnen als zand door een zeef zo vergleed het jaar zoveel moet er nog…

het jaar verdwijnt en neemt z'n doden mee en alle dingen uit het heden verdwijnen daarmee plotseling in een verleden tijd - die waarschijnlijk alle wonden heelt. een klok slaat twaalf keer en de tijd staat even stil.. vuurwerk spat uiteen in bont gekleurde kringen als de herinneringen van vandaag worden ze langzaam vaag - en morgen…

de lucht voorspelt verandering de wind, een herfstorm midden- winter, blaast ons omver takken, nu kwetsbaar kaal wachten op een schone lei midwinterdonker maakt me bang geen heen, geen terug, geen dromen, wat blijft is enkel dag en dauw geen vogel in dit grijs en grauw waar maar geen einde aan wil komen 't is bijna kerst, geef mij je…

Het oude jaar kruipt naar zijn einde toe, het is van alle feesten rond de kerstboom moe en overdenkt op laatste benen, zo dat heet, hoe alles ging dit jaar: veel lief, maar ook veel leed: oorlog-aanslag terrorist honger-doodslag-kind vermist dood en ziekte eisten tol verslaafd-vervuild-wereld op hol. Verandering komt niet vanzelf…