Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

neem mijn hand, wees niet bevreesd als ik trek door levende velden met voelende bossen, rondom vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden…

als men de tijd omdraait sta ik aan het begin van mijn leven vanochtend na het ontwaken werd ik uit mijn nest gedreven gelijk al openbaarde zich het licht ik bezat de gave vooruit te kijken vrijwel direct ontstond er een gedicht daarin groeide de toekomst in allerijl ik schreef en schrijf nog steeds, 't begint op een epische roman te…

is de terugweg ingezet als veel, verder weg komt te staan heb ik onderweg wel goed opgelet of droomde ik, door alsmaar voort te gaan beschrijf ik het tanend heden waar tafels en stoelen bevriezen en van mijn kamer hoeken worden afgesneden; heb ik het dan over loslaten of over verliezen het kan ook zijn dat mijn bewegende buitenring…

op mijn gezicht wordt het oude jaar gekerfd tekenen lijnen groeven en groeien dijken rond ogen, moet de huid zich naar de zwaartekracht voegen op mijn gelaat staat het lied van de tijd dat mijn geleefd leven toont, ik heb de melodie vaak met letters beloond maar ontegenzeglijk dieper, door mij, in harmonische klanken verspreid…

als ik verschijn open jij, voor even, een poort en roept mijn naam klampt mij aan zoals het enkel bij stille vriendschap hoort ik ervaar dan een gouden moment, zeldzaam van toon dat je daarna wegrent en verhuist naar jezelf daar ben ik aan gewend immers ieder leeft onder zijn eigen gewelf om je te begrijpen vertellen…

mijn moeder is niet meer dat is al even ze heeft lang geleefd was broos van geest, doch in overleven bedreven geaard in schraal zand met gelovige angst onder een streng regiem mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd, wakker gelegen was bang voor woorden van buiten al lang voor het einde heeft…

het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen op deze woordeloze plek schept het gloren haar…

toch doet het telkens zeer als een dichter de nacht opzoekt om de ochtend te mijden, heb zijn ogen niet zien lijden hij had wel iets dat mij raakte en heb vaak zijn rug zien buigen ook diepte in zijn woorden gehoord die zijn lippen teder maakten was het een mokerslag van de duivel op een wellicht niet verwacht moment; de muur…

soms vraag ik me af door wie ik echt wordt gekend zo ik mezelf al begrijp immers wat is mij bewust bekend als ik word geraakt binnen de cirkel van het bestaan ben ik dan mijn eigen draagbaar van gemist verstaan in het nu of in het verleden in de verwachting, zit ik in een draaimolen als ik dit moment verklaar ik zie die ander…

niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn…

over de jaren heen groeit in mij een verlangen naar huis niet dat mijn gevoel in oude dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg…

zo laat nog in de avond zeker, deze dag nadert zijn einde prevelt al doende mijn stem het gebed van wat was, over vandaag, dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven al raak ik door de jaren wel vaker verstrikt in verder kijken, soms gelijk aan…

morgen kom jij zo vroeg al in mijn huidige dagen je armpjes zijn dan wijd geopend alsof jij mij zegt zal ik jou dragen dat doen je ogen ook van nature, zo onbevangen wie is nu bij wie te gast of delen wij elkaar voel je misschien ook mijn verlangen wie kan dan later echt zeggen heb ik op jou of jij op mij gepast…

ik was vergeten hoe groot je ogen waren of hoe speels zij konden zijn zag dat weer even 't wist opnieuw mijn hartstocht te verklaren was vergeten hoe mooi je was en mijn wereld wist te bespelen met de lachende flirt die ik op je lippen las en jouw woorden mijn hart streelden terwijl ik mij verbeeldde dat jij enkel…

de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging ik zal…

niet zomaar keer ik mijn gezicht naar je toe en ditmaal zonder glas je ziet het gewicht onder mijn ogen weliswaar gezakt maar ik ben geenszins levensmoe ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft…

dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil…

ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het…

hoe voelt gij vraagt iemand mij, zomaar "en plein public" geef ik iets prijs als ik in mijn diepste glij en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de balken mijn eigen wisselende wijs gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en…

ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor hoe zij dat ervoer kan ik…

vaak zie ik de mens, alleen als ik hem passeer of hij mij soms kijken we elkaar aan dan hebben we iets gemeen niet altijd zijn de ogen open zeker, de leden zijn uit elkaar maar kunnen zich nog tonen als waren zij gebroken of in een vluchtig wuif gebaar groeten of hooghartig honen aan een uiterlijke rimpel herken ik iets meer in het gezicht…

ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen, dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos…

werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent…

de tijd gaat voorbij aan mijn binnenbeeld zij toont de varianten van dezelfde ervaringen van het begin tot nu of al dan niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

vandaag stond ik langs de lijn voor een dag geschorst of meer vertoefde even nog in schone schijn moest echter naar leegte uitwijken aldaar ging de werkelijkheid redeloos en onstuimig te keer voelt u zich ook wel eens teveel dat moet haast wel iedereen neemt daar ooit aan deel of zou het zo zijn dat het eigen is aan de mens per saldo…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

plots word ik mij weer gewaar van het ruisen van de wind een gevoel vol van verwondering dat ik zo vaak als muziek heb bemind bladeren laten de geliefde zomer achter als ware het voortaan een vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten zelfs mensen…

ik denk terug aan hoe het was overzie de gelopen weg alles lijkt nog zo pas zo snel als ik het zeg komt mij voor gaat alles dan teloor neen, ik word nog steeds die ik ben anders wel en toch in wezen als te voor als ik al memoires zou schrijven, op een kladblok van grijspapier zet ik nu nog geen punt ik wacht op wat nog boven…

nog altijd ontmoet ik mannen en vrouwen die iedere dag of nacht, soms in het zweet, rouwen als slachtoffer van toen; wie had dat in '45 nog verwacht "nooit meer" zeggen we op 4 mei en gedenken dat vaak ook in stilte ik ontmoet "de ver van mijn bed show" en kilte, zelfs vernederende woorden nu ik zoveel mensen zie op de vlucht voor…