Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

ik voeg letters aan elkaar om mijn brein te verlichten soms heet dat schrijvend dichten of zo maar, een sprekend gebaar ik wil ze met leven bezielen opdat ze in woorden worden geboren scheppen in een beeld van schitterende eigenheid ik wil hen, met schoonheid toebedeeld, in gemeenschap bekoren vaak valt mij de gedachte te binnen was…

heden rijm ik mijn verleden maan mijzelf tot rust probeer gister aan vandaag te smeden opdat alles in het smeulend as sissend sust deze dag ben ik met mijzelf en spreek me liefdevol toe versober mijn gang en dromen het maakt me minder moe, ook zal lentelicht spoedig komen soms is er genade, teveel voor een moment of beperking je gaat…

dichtbij kent ook de verste verte daarbij is vasthouden zonder zin ik schets de afstand ook wel in zwijgen alhoewel er geen twijfel is over haar die ik bemin of minstens naar toe wil neigen kijken in gedachten is tasten in het duister het licht kaatst dan tegen een spiegel ook als ik duizendmaal luister en de echo's opsla in mijn brein…

ik doe niets zei een contradictio in terminis en dat is niet zomaar iets hij vatte de koe bij de horens alzo bouwde hij sprakeloos aan Babylonische torens…

soms schrijf ik een gedicht over mijzelf, zo mij dat lukt, en besef dat ik mijn dan richt op een verleden gewelf het gaat dan over wat is geweest immers over het nu, het heden schijnt nog niet het verklarend licht nu moet gezegd, zo stel ik vast, als ik alles zou vertellen is mijn toekomst tekort ik kan natuurlijk de film versnellen…

als ik mijn tijd meet met die van menigeen dan heb ik het niet te breed heb mijn koffie nog lang niet op het gaat niet om koud of heet, ik zit tegenover een prikklokstop op de flexplek voel ik de druk, de volgende staat al in de rij het gebeurt mij immer vaker dat de klok in seconden versnelt en ik kennelijk vertraagd de oude ros van mijn…

net als jij, kijk ik uit over de onbevlekte ontvangenis en zie in het donzig wit de proeve van een nieuwe aardse verrijzenis; een maagdelijke gedachte die niet dwingt, niet verhit maar traag de tijd bezit al wat beweegt kent geen haast enkel hoor ik wat zuigende stappen of wielen die draaien in het tempo van een lijkwagen op zijn retour…

niet dat ik daarom vroeg en het licht mij het bed uit joeg was het mijn geweten die dat vroeg of is er iets waarom ik niet loeg ja, wellicht de naweeën van de kroeg aanvankelijk het schone nog voor de boeg later was het de zwaarte die ik huiswaarts droeg velen kennen die weg, dat gezwoeg ik was dronken van al die gedichten zware, luchtige…

hij doet zijn best, aan kunnen gelijk. niet los te zien van de jeugd alwaar, als zovelen tegelijk, een deugd hebben moeten ontberen en waar schouders aldoende verstijfden en hij ook de doorgaande glimlach al vroeg inlijfde omdat de hand van de ouder nog steeds soms, ook wel onbewust de koude afstand moet vereren de tijd waarin hij…

ken ik u, dichter daar waar u huist wat hebben wij gemeen welk emotie maakt u zwaarder of lichter zeggen wij iets tegen elkaar of spreek ik met gesloten mond over u heen zijn uw ogen en oren wel gezond? leest u mij wel echt, immers veel prikkels leiden toch af? verbinding maken door middel van zwart op wit, vergaat vaak slecht zo is mijn…

helder blauw overspant mijn wereld zeker, met wat vluchtig wit verweven zwarte vleugels knippen in de lucht zo toont zich de ochtend, mijn leven dat wat niet zichtbaar is, stemt mijn kleur het voelt als noordelijk wuiven ook al toont de zon zich aan mij; het is niet aan 't voorjaar snuiven de tijd is zoals dat wel wordt genoemd, het seizoen…

ik zwijg over de woorden niet geuit voor de ingang van de nacht het is de stilte die mij overweldigt ook al schijnt het bed mij toe, zo warm en zacht en beslaan gedachten het zuchtend kussen zij nemen de zwaarte van het zijn of de verleden dag mee naar de onbekende duistere wacht het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht ik rijg al…

ik buig mijn hoofd voor jou, mijn donkere nacht het is niet vreemd of ver ik had je verwacht je schuilt her en der in de gleuven van de oude boom; het is des winters vracht waarachter het licht, onnavolgbaar leeft en de dood, op sterven na stokkende zuchten weeft terwijl jij en ik uitzien naar de ochtenstond waar 't zachte in de warme…

waar is geluk als het buiten regent en het licht als droefenis valt voorbij het afscheid spreek je dan over een gezicht dat zwicht voor het gewicht van de vergrijsde lucht die zucht met reden of door het lot wordt weggeleid kan zijn dat gewoon dit ogenblik wordt afgesneden en opgeteld wordt bij dat allles wat toch vergaat en men enkel…

stilte is niet aldoor gevuld met leegte er heerst dan een rust zeldzaam van geboorte het is er zomaar en onbewust die je overvalt zonder geweld het is dan alleen zijn in een tevredenheid die mijn ziel kust…

naarmate de toekomst meer in zicht komt word ik mij bewust van 't verdriet dat zij droeg nu kaarten minder worden geschud daar mijn vingers allengs verstijven besef ik dat zij er niet om vroeg; haar aard en prille haard dienden veelal in angst te verblijven ik voel haar pijn thans in mijn hart het is alsof ik het toelaat en luister…

ik dicht al lang niet meer geen deuren geen monden ik heb oog voor kleuren soms door het grijs heen en beluister de klank van jou, de ander is die nog immer zo koud als steen of meer te zacht als een veer neen, ik dicht niet, doch open als jij mij laat ruiken aan geuren van jouw ziel en ontwaar dan soms het vocht, keer op keer, van het…

vanaf de hoogste top, kraait de gouden haan, bejubeld door gegoten klokken, de boodschap van de Heer, het kunstwerk aldaar vertelt zijn verhaal in alle stilte en eenvoud, daar kan men schuilen, en praten, zonder meer lichte wolken als witte vlokken verbinden beiden ieder geeft op zijn wijze beschutting weer…

als de stilte valt in 't voorbijgaan is het moeilijk op te tillen, bevroren is je gestalt' je wilt het zo graag pakken omhelzen en... en zoveel willen, in een ontvankelijke houding staan doch je ontwaart enkel lamme takken en het luchtledige is niet te verslaan op dat moment heb ik weet van het bestaan je voelt geen binding met het…

mijn oma sliep in een fauteuil naast de kolenhaard, vol overgave, ongehaast zij was mijn uitzicht als ik opkeek van het slaapverwekkend gewicht dat de school voor mij voor morgen had vergaard de pendule tikte de stilte vol terwijl ik steunde op mijn elleboog en die weer op zo'n zacht tapijt met een rood-zwart gekleurd figuur die mij…

ik hou het niet echt kort ben vaak herhalend; van haver tot gort is voor mij bepalend ook al zeg ik weinig ik heb al veel doorgezaagd met een diepgang waar niemand naar vraagt in mijn periodieke hazenslaap oog ik een diep denker zelfs een foto wordt getrokken recht voor mijn raap mijn opa was bij het toneel net als ik, een levende…

omgaan met het onmogelijke is in het leven een hels karwei het is vibreren binnen het ongelijke en beperkingen van nature aan je zij uit alle windrichtingen wordt aan je getrokken waarbij het gevoel het verstand overstijgt dan resteren enkel vergruisde brokken waarbij de adem ook nog het stof opzuigt men is verslagen, ontbeert de juiste…

bij het ouder worden rijst in mij de vraag wat doe ik met de eeuwigheid, valt er in het hier en nu dienaangaande nog iets te kiezen of zal ik slechts gaan vertragen en het stoffelijke, al dan niet vergezeld van de geest, verliezen ik heb besef van mijn beperking en weet niet of ik er in slaag of ik daarmee het inzicht vergroot dan wel…

zij schuifelde voorbij de ogen gedragen in de vluchtige geur van een parfum roze haar kleed knisperde, ritselde een zachte wind zonder kleur met raffinement had zij de gang van schrijden gekozen alom trok men naar haar lach een fee trad binnen ook ik wist niet wat ik zag was het liefde, warmte een vrouw het begin van beminnen…

ik zag haar bij de weg omhoog zoekend en toch duizendmaal gegaan later op de dag daalde zij af gekromd, schuifelend in de ouderdom waarin tijd vervloog in een slijtend bestaan kleren, kleurloos bejaard schoenen, sloffen ooit stof van aard zo ging ze traag vooruit en doorheen de jaren verdampte achter rimpels iedere vraag zij…

langzaam schuurt de wind langs mijn vel het drijft de warmte weg dat gaat alsmaar door zo weet ik wel het droogt de huid niet nieuw als ik dat zeg en verzucht soms mijn adem op een ruit zeker, de nieuwe lente openbaart zich telkens weer in het voorjaar, of bij toeval soms nog een andere keer toch is de piramide onverbiddelijk de weg…

je was al weg omdat ik dat met woorden zei mijn gevoel stierf als 't ware zijn dood maar je kon niet weten wat ik bedoelde, het had het gewicht van ondraagbaar lood wat geweest is, is nooit geweest, wat leeft is nimmer vrij zolang ik zal leven; ik heb aldoor gevreesd iets koos er voor en je werd door dat onhoudbare al eerder…

ook in de lente van de ouderdom, vol met babyboomers uit de vorige eeuw, rijpen nog zoete druiven al dragen ze gerimpeld vlies en lijken stram om nog tegen vele winden in te wuiven ze hebben vaak twinkelende ogen en worden harten goudgerand door zorg voor hun nageslacht; de kinderen van de kinderen, die nog niet in het moeten van…

ik zag haar in de morgenstond neen, niet oog in oog, slechts in de marge de afstand was in velerlei opzichten onoverbrugbaar of zomaar te ver om het kompas op te richten niet dat ik maar een letter verstond vermoeid legde zij wat woorden in haar mond die op slapen duidden; het was opnieuw de nacht inluiden de dag aansluitend heb ik maar…

mijn stem hoefde ik niet meer te verheffen hij was al zacht zogezegd van nature in den aard macht had hij zelden nodig en de stilte die ik schiep was ook vaak door mijn blik in de ogen uitgelegd zoals ik daar stond omvatte dat gelijk het gehele alom de cirkel leek kennelijk rond, trompetten figureerden doofstom; de winter was…