Dag mijn dag
ik zwijg over de woorden
niet geuit voor de ingang van de nacht
het is de stilte die mij overweldigt
ook al schijnt het bed mij toe, zo warm en zacht
en beslaan gedachten het zuchtend kussen
zij nemen de zwaarte van het zijn of de verleden dag
mee naar de onbekende duistere wacht
het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht
ik rijg al het verzamelde aan nog uitstaande lussen,
zo ga ik vlak, het donker is nabij en strak
en laat me gaan, in de overgang die wacht
het zal niet lang duren, zo is mijn normale gang
ik val toch zeker wel in een donzen engelenwak?
morgen heb ik weet van hun fluisterend gezang
Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 12 januari 2019
Geplaatst in de categorie: individu
Donker en zacht als dons... Morgen, ja morgen zal je weten of het een rustige slaap was.
Mooi gedicht!
Ik zwijg niet over jouw mooie woorden bij de ingang van dag of nacht...
Prachtig gedicht!