Alle inzendingen van kerima ellouise

zonder optillen staar ik naar de stilte van mijn wieg en beweeg binnenin wat komt is al zo vaak gebeurd en herhaalt zichzelf in lichaamsvormen ik roep woorden op tot ruimte houd ze in mijn handpalm vast en dood, soms traag, soms bliksemsnel, het kind dat ik in de tijd nooit heb bemind…

ringloze vingers krabben de weggedroomde uren van mijn mager gebeente wanneer ik mezelf zie langs dode bomen en het vergezicht nog verder dan het veld dat doodstil ademhaalt of later, de regen hol door het lachen van gebroken tijd tot de avond komt en zijn tocht voltooien moet op mijn kromgebogen rug voor een nacht vol stormen…

stoelen leggen een cirkel in de koude wachtzaal waar woorden, krom door schuld en onschuld worden gefluisterd ik zie hoe ouderdom zich verlengt in duizend eeuwen bitterheid en hoe fierheid nog steeds likt aan wonden rauw, ondood in grijze haren ik ga en huil om verte met ongetralied hoofd in eigen armen - Ius…

traag kruipt de leugen naar mijn vuist alsof hij nog nooit gevonden is door het matglas van blind vergrijp waar jaren verstreken met zorg ontweken. vastgevroren in de levensdraad van eigen bestwil en met de blik opzij moet ik plots zingen onder hoog geboomte om dagen schoon te maken in marmeren zalen van gerechtigheid. de leugen…

stil haast doods spiedt het verdict de kamer binnen de deur knarst ogen open en schroeft leugens dicht tot eed in het geweten alleenspraak weegt vleugels, steeds kleiner zwaarder in grijze gestaltes en in het zwijgen van muren worden gezichten oud onder de glans van waarheid - De internis non iudicat praetor -…

ik werd gisteren naar een stoel verwezen om heel even te ervaren hoe leven zou zijn, zonder ze namen mij het struikelen af, met vallen en opstaan om het onvermogen zelf te beleven, zonder ik zag lager hoe eng de wereld ruimtes bouwt, hoe hoger het doel leek, alsof tranen en een lach zwaarder waren van gewicht, zonder gaven…

of het afscheid dan een afscheid is gewoon met een woord of met iets dat jij niet zeggen zal dat ook ik niet zeg in een woord van jou zelfs niet na vertrek of in winterpoëzie achter ramen verborgen vol kwetsbaarheid iemand, die jou zag, nog ziet, draagt de laatste regels voor en nog later als wind de zomervruchten baart mijn stilte…

wat blijft er van me over als er niemand is om te delen ik ben niet meer dan de onbekende minnares van een sneeuwloze winter die ver ginder ver de diepe ouderdom van wij samen wij naar de verste horizonten fluistert waar ik huil om het licht leven lichter en de taal die zo zwier zwaai zwierend meer werd gevoeld dan begrepen…

ik hoor een vogel rondom de kruising van mijn binnenveld blauw geletterd met rood doorstreept lokken sporen, halfvergaan tot aan de bosrand in het windgebladerd ruisen klinkt een verre stem en in mijn lijf de dood met ruwe wind daalt de vogel naast mij neer spreidt zijn veren over het zwarte stof ik vlucht en op zijn vleugels…

voel hoe ik je vasthoud als woorden op huid niets is een schaduw onder het zandglas van spijt ik geef je mijn ritme nog liever dan lief als een lichtgolf van vogels door het nachtelijke tij en ik adem jouw schoot in kleuren van méér mag ik jou geven het windwarme leven als zee en als vrouw volkomen in jou…

in de ondergrond van herfstharde duisternis krassen zerken in schaduwen begraven wie zal hen horen als het middaguur al likt aan de bloedende kou van verloren liefdes in winternachten van morgen op de kale akkers waar wind zal wuiven naar een stroomversnelling vervluchtigd tot herinnering in het afgemaaide gras van vergeefse…

ik heb met de dood geweend zo zacht dat zelfs geluid niet meer bewoog woorden van maagden een gelukkig kind blootgefluisterd in mijn handen gedragen langs rotsen en de ruwe noordrand heb ik het licht gewogen van een volle maan na de vadermoord in mijn vlees onder lakens en dekens van toen…

laat me zijn van ster tot ster van zon naar maan het strand in onze wereld waar stilte ons omsluit als eeuwige, zachte nevel laat me zijn van golf tot wolk van zicht naar zee de wind in het deinen waar ik mijn ziel leg in samenvloeiende lijnen zo vrij en traag in vol verlangen het ritme vinden laat me strelen jouw duizend oceanen…

zo waait de wind door sombere huizen de lucht is te rauw voor minnende verzen hoor hoe huilt de deur naar buiten zoekt zonder spoor en in verval een zacht gebed in kleine schelpen elke dag, zo sterft het uur volslagen blind door oude oogst als vaag de hemel half bewolkt boven het laatste zomerwoord hoor hoe zwaar de deining schuimt…

rondom me waait stof niet op jij wel je snijdt de dag uit mijn mond en daarna een koude avond zing maar ijzig, rechts met het ritme links ’s nachts, twaalf uur slaap ik in er wordt gedanst op het spoor van asfalt jij wel…

en weer klad ik hoop tegen de muur als ontelbare, grijze wolken rond gefluisterd in blinde stormen en al wat ik ben blijft bestaan in immer onbestemde regen wanneer dag na dag de stenen verpulveren tot stuifzand in de wind een stem in dag tot nacht gezwart breekt de laatste gebeden als ver weg het kind schreit door de schaduwen…

hoe jouw adem me verbindt met het zuchten der bomen onbestemd bewegend met de boswind in mijn haar ik laat me langzaam leiden zolang de dag bestaat in ‘t licht op onze mond en zo lome tederheid je hebt mijn ogen gesloten in de lenden van de nacht waar je ’t hart van onze woorden in eeuwigheid hebt vertaald over jou gebogen heb ik…

jij, die in het oosten woont adem mij je dichtzang laat de lentemaan stijgen in ‘t lied, door sneeuw bedekt het landschap wervelt traag met ranke rug gebogen naar de sterren en mijn abrikozen droom kom, strijk neer ik werp bloemen in de verte over maagdelijke bomen en de stilte van een winterzee kom, rust uit op het windkussen…

kan je me het sterven geven wanneer stilte draagt in morgendauw wolken geboren in zomerregen mijn nachten buiten betovering bloem wordt bloem van kind naar boom op het gelaat bestreden zonne - wegen kan je me het leven geven een leven lichter dan een droom…

en tegenover het bezongen leven ligt de doodse stilte op het gras in het eeuwenoude treurlied dat door buien van neerslachtigheid wordt geschreven, ver voor de tijd en in de diepte van willen vergeten ik huiver om het kerend verlangen wanneer de avond, moe gewaakt, zich wentelt in het niet meer zijn het zielenzwijgen zondig vindt wanneer…

zo geef je me jouw leven op de grenslijn dichtbeschreven liefde heeft te vaak gestolen; het meer dan alleen gekir de kunst van samen slapen nachten blijven vallen op het binnenpad naar stilte de schemering heen en weer om het schreeuwen te ontrafelen zo geef je me je ziel door eenzaamheid gesneden en ik ik wil slechts…

in het geheim van leven en dood past elke sleutel diep in alles en niets schrijf ik dan stilte of een lied als adem loopt in alle sloten door ieders naam en engelenweg misschien wordt leegte overeind gehouden of spreekt liefde in het tere vlees leven kiest dood dood het leven het is waar jij en ik naar oud gebruik onze…

hoog reiken de dunne poten van de gazelle in de poel waar vogels af en aan vliegen ik leg me te rusten in de jaarringen van bomen en de stilte in mijn buik het open landschap en de bloemen in mijn hand strelen op je mond de geur van het beminnen ik schrei jouw naam in duizend wolken en begeef me naar de kraterrand voorbij…

wanneer je gaat verder loopt dan de middagzon verslaapt de dag zich omgekeerd ik zing doorheen de afspraak en druppel tranen afwezig in de dichtstbijzijnde lucht onbeweeglijk ontstaan verdoofde blikken in het luisteren naar een synoniem op je rug draag je de maan, liefde voorbij een schuivend vergezicht het voelt als leegte…

jouw duizend stappen worden winterstil verdwijnen maanloos in grote ogen door het treurlied, in mijn ziel bewogen omdat je dode wereld niet rusten wil die avond breekt het licht aan de ramen alsof het allerlaatste weten sterft wanneer je aardse naam de leegte kerft in de zwaarte van een tergend amen zelfs de rozen in het gebleekte veld…

Ik slaap niet, ik luister naar mijn schaduw zie hoe bedroefd hij de handen in zijn zakken steekt en af en toe knijpt in de nacht soms bukt hij zich eigenlijk al sinds jaar en dag om een dode vogel onder de houten planken te begraven hij laat de wind met de duisternis praten ontbindt zelfs geen stormen in de ijzige kou hij ademt…

de wind aarzelt wanneer ik woorden schrijf in de kille schaduw van de winter ik haast me door het gebladerte schraap zinnen van stugge takken voor deze zich overgeven aan het troosteloze gerucht van gewillige, grijze wolken vanuit de aarde verkondigen ze het sterven terwijl de nacht wordt meegesleept in de herberg van mijn angsten…

bomen legden zich neer naast mij en droegen de tijd op het ademend mos kon jij verstaan hoe duizelend licht woordenwind zeilde in de hoogland schaduw van de herfst naar de lage duinen onder de blauwe stroom waar ik mijn ogen sloot en in jouw leven lag waar je danste en wervelde een nest bouwde de toekomst van mijn verleden was…

wanneer een gedicht opent als raakte het de hemel in een zucht en met rood doorweven treur dan niet om herfst of wind die aan de winter tast sluier schaduwen met stemmen van de zee of laat rozen zweven, in het zonlicht spiegelen u hebt immers uw zielenkracht gevonden omhoog, omlaag, als trillende vleugels stil gefluisterd in het bloemenblad…

al wat ik in jou niet meer ben speelt onbegrepen verder in mijn dromen ik draal iedere dag in het herinneringslicht terwijl jij de koude wind verzamelt en de gaten in het raam zelfs het weer vlucht voor de vragen nog open in vreemde pijn er blijft niets meer over in de vertespiegel of van de toekomst morgen nabij…