hoe je zacht ruist
hoe jouw adem me verbindt
met het zuchten der bomen
onbestemd bewegend
met de boswind in
mijn haar
ik laat me langzaam leiden
zolang de dag bestaat
in ‘t licht op onze mond
en zo lome tederheid
je hebt mijn ogen gesloten
in de lenden van de nacht
waar je ’t hart van onze woorden
in eeuwigheid hebt vertaald
over jou gebogen
heb ik ademloos gewacht
tot mijn geurige herkenning
je veel verder dan
deze zinnen heeft gebracht
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 2 november 2006
Geplaatst in de categorie: liefde