Alle inzendingen van kerima ellouise

om vijf uur in de ochtend schrapen mijn vingers de nacht rechtop en ik bedenk in vol bewustzijn dat ik de vluchtigheid van woorden niet wil overleven los of in een gedicht onder sneeuwwitte sterren het klinkt onzinnig en meer dan zwijgend maar waarom zou ik liegen in of buiten mij de maanverte van uren er is…

wanneer ik wegval zomaar uit de tijd zou ik je vragen mijn leven te vergeven nee, ik zou je smeken met een oogbeweging uit het heelal geplukt op een moment dat twijfels hun roes uitslapen en zich weer gereed maken om naar de wereld te staren leeg en onveranderd zoals dronken minnaars die hun wellust uitstrekken…

hoe kan een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder…

een houten vloer drijft voorbij het land dat ik in me draag vanuit de verte schuiven lege stoelen als bootjes in mijn schoot het is eb, denk ik dan wanneer mijn longen nesten bouwen, te groot voor kale bomen en de klaprozen die in de palm van je hand vallen en het maanzaad sluiten rond je mond, purperrood alsof…

ik loop de dagen door blootsvoets en leer het geluid van de zee het lijkt op liefhebben zoals vleugels en blauw kostbaar porselein het brengt de golven hier en zo ik ben bedoeld ook de eenzaamheid het strand is afgezet met regen en een raam in de wind ik kleef aan een schelp met een spiegel binnenin…

kom kom dan ik zal de dagen tellen terwijl het buiten donker wordt er klinkt geluid uit het landschap dat ik wel begrijp en mij tot volgen stemt de verte roept als een volmaakte liefde werpt volle zeeën wanneer de zon rood ondergaat, met zachte borsten in de nacht en armen, zo lief als warme onschuld kom kom dan, ik zal je…

want meer dan mijn naam heb ik verloren toen ik nog woonde in de treurtwijgen van woorden mijn ogen droegen het zwerven omhoog doorheen de glijvlucht van een naïeve slaap; ontzegd en te jong in de kamer geweten zonder luister verzonk hoop zo vaak en dat wat in mij werd ontnomen de nacht bond zich driemaal aan levenslang en slingerde…

soms zoek ik naar de wereld om los te raken van het raam en de hond die luid blaft wanneer ik de dag vergeet ook het spreken met de maan, verdroogd op mijn knieën, zoals de bomen die in mijn slaap sterven omdat de wind niet durft te dromen en regen begraaft diep onder mijn kamer; halfdonker en dicht soms zoek ik…

je roept me en ik hol, zoals in oude spelletjes naar het rode doel dat me trouwens altijd onverschillig heeft gelaten het was meer het uitputten onderweg of de dwaze doodsstrijd die de bekende pijn van verlies verlaagde en zo mijn lot aangaf als tijdverdrijf ik lag nooit aan de oppervlakte in welke kleur dan ook maar ik hol…

soms uren, soms dagenlang wacht ik om de stilte te bereiken en al die tijd schuiven wolken over mijn vingers naar de zoutmond van de zee ik tracht haar woorden te begrijpen hoe ze kruipen en kolken over mijn lichaam stormen tot bedaren willen brengen maanstromend, innerlijk…

waarom ben ik zo dichtbij, zo ver af van deuren die hij wil sluiten de geur van lijken waarlangs hij liep en alle geluiden zoals vuisten in een voornacht van schuilkelders vol kinderen die het angstige huilen schreven op jonge en oude razernij op de dode mond van moeders en vaders en rondom de radeloze bomen zwijgend bij elkaar…

je draagt de ochtend voor je uit en ik de avond naar de ongetelde dagen van het dakloze landschap wanneer ik me stiller dan stil omdraai naar de dode hond van jaren met woorden die nergens in zee keren of zich op de achtergrond bewegen als wandelaars in richtlode wind het licht sterft en het strand stamelt ontij leg…

ik was zestien en vol geloof in al het leed van poëzie en ik dacht nog als ik nu maar lang genoeg staar naar de maan dan zal er wel een gedicht voorbijdrijven of misschien een man, een kano het gezicht dat ik gebouwd had uit de rotsen van een rivier ik keerde woorden om, strooide letters in het wiegelend licht, ging naar zee om…

eens schreven we samen zee ik keek in je hand en glinsteringen van zomer vulden de lucht met blauw, bloesems bomen, beminnen vlinders aarzelden niet, ze waren gewoon onmeetbaar en wij zee daarna zei je woorden van wolken, meestal vogels in regen rotsen roest rozen verscheurd en het water werd donker, de poëzie haastig in…

ik vroeg of je m ’n dromen wilde en je zei, ja ik wil wanneer de wind zuid is en ik alle woorden hoor wanneer niets wordt gedood wat jij bemint ik zal tot tien tellen en na honderd tot het heelal ik zal de zon over het water laten gaan, in lange bogen en over hen die wonen in jouw graf heen en weer, dieper en dieper tot…

Op een dag zal ik een hut gaan bouwen met één hand. In de ander houd ik de bomen vast en het zeilen van de grote zon. Alles bloeit in het begrijpen; zeepbellen, de zomer, wind blauw, wit en roze bloemen die lachen vanuit het heden naar morgen. Om het stilzwijgende van liefhebben en het bewegen in licht en op een dag…

wat ik bemin is wat ik achterlaat en wat een beetje op eeuwigheid lijkt dromen, vermoeide woorden, de knuffelbeer van een kind dat met waarheid de leugen bestreed en de wereld verzamelde onder het bed dat het geen sprookjes waren omdat de honger steeds luider schreeuwde hoe dichterbij het lezen ook de lakens vervuilde van het…

de spiegel rondom de boom verandert maagden en minnaressen wanneer winter geen woorden meer kent op schouders van de dichter die als teken van rouw de aarde zwart schrijft en aan elke tak, krom gebogen, de dag hangt met droeve doodgezwegen wind vreemd en zwaar van stilte hij kan niet anders en buigt zich over zijn glazen droom…

ik heb de zee gezien zo vlak en verlaten van handen dat ik op haar buik kon wandelen de wind viel stil, ook de schaduwen om over te springen niemand groette mij of deed deuren open en ik vergat de vele monden, gered uit het bestaan van millimeter ribben mager uit het bloed van het kind dat op de horizon leek kortademig door de…

ik vlucht met het gelaat onder najaarsbladeren; de ongenade in jaren diep wanneer de jaskraag van een nog trage lente de scheefgezakte stilte bedekt op mijn mond en onbetoverd luistert hoe ik adem en sterf achter alle bomen; geketend in wind door de schaamte die maar nachten blijft slaan, geschreid, in het huiverend schaduwhout…

het is nog licht aan het einde van de dag en het heen en weer waaien van je schateren drijft verder weg in kleine bootjes uitgestald op het vernis van zomeraccenten de lijn van oost naar west kom je morgen terug, roep ik om zo de zee te vergroten en mijn armen in omhelzing tot waar zal je gaan, fluister ik met nevelbloemen…

poëzie is meer dan een vlucht hoorde ik in het verhaal van de stadsdichter die het stof deed opwaaien tussen schimmen van eens overleden woorden hij ontkleedde zijn bruiden en bedekte borsten met rijpe mond de handen vrij van wonderlijk gemis het podium volgde zijn bed en ik glimlachte verder naar het verleden…

‘vingers ontkiemen jouw kunst zoals schrijfrozen uit een hand’ - vicky hazen - en plots begon het te waaien heftig alsof aarde en hemel antwoord gaven terwijl ik slechts de stilte kon herhalen; gedachteflitsen, te ver van lippen om te baren, ontelbaar hoog, de appelbloesems…

zie mij dansen, zie mij vangen ja daar waar vlinders liefde wegen en immer naar de zomer streven zie mij wiegen, zie mij vliegen ja hier waar vogels luchten dragen en immer naar de hoogte staren zie de dromen, begrijp het dan dat ik huil en honger in de bomen omdat ik nooit zo licht in jou kan wonen…

heel even zou ik jou willen zijn bewegen in de weinige woorden om tijd te voelen, namen die je geeft aan het gelaat van gebarsten kamers, de koude op een stille dijk of bij het begraven van je linkervleugel zwart en kleinbehuisd een paar ogenblikken maar nog voor ik inslaap wil ik, gevallen alle stenen betasten en weten…

sterven doe je alleen zei je en je trok een laatste streep je riep nog na dat alles toch voorbij zou gaan ook dit moment waarvan ik wist dat ik mezelf erin zou begraven vreemd genoeg had je gelijk de dag sliep in samen met mij jij bleef brak uit en alles was compleet foto: Nino ©…

lente waait stilte alsof er geen dagen meer komen vertel me over liefde voor je weggaat of voor vogels bewegen in het gebladerte van de nacht vertel me over duinen en open huizen zweefmolens die rond de klok draaien en bogen borduren op blauwe vlinders vertel me over dromen die gedichten naar zee wiegen alsof het zwijgen…

ik kijk in de herinnering; je wijst en stilte blijft gezichten slaan die ik het eerst aanraak wanneer het donker wordt overdag en ik het zwijgen niet meer kan bedaren achter ramen en handen op ingehouden buiken zij die het gemis kennen vertellen over gedichten sluiten de nacht, zwart van kleur te groot op wangen, in ogen…

achter het mijne ligt jouw stilzwijgen dat in niets verdwijnt ik zou gebleven zijn van binnenuit misschien vreemd lachen naar het requiem op je lippen en naar de korte slaap van de late grafdelver in ebben zwart maar het wenken van de wind laat mij dodelijk bewegen; het lichaam vol in hongerdagen van bestreden besef…

er zijn dagen zonder naam en ik zie noch hoor het woord dat past in mijn mond nachten worden nachten en blijven hangen in mijn armen, soms hard of eenzaam, ik noem ze ook wel zwart dan ben ik blij dat de ochtend komt het gras vertrapt door vrije letters, honderden wanneer ik mijn vingers leg op wit; sneeuwrozen of wolkenzon…