Alle inzendingen van kerima ellouise

waar ik jou voel in het aanraken van gedachten overstijgt de stilte elke ruimte die jouw lach als rode wangen laat rimpelen op mijn mond je bent meer dan de hartstocht van dichters die blauwer wordende luchten wilden delen in open bunkers van bloeiend vertrouwen meer dan de lieflijke huizengevels en droomgevulde schuren waarop…

jouw ruime hand versterkt mijn ochtendlicht glijdt wenkend naar de nachten die ik wakker lig onzeker over dichte ogen schrijf ik een weg tussen ontstane sterren en doe een stap vooruit naar paarlemoeren vlinders die onverklaarbaar stromen op golfjes van het schelpenpad en die zo behoedzaam uit de vloed van jouw vingertoppen komen…

woordeloos in open ogen drink ik de ruimte tussen elke stilte die je laat nazinderen als een droomvlucht op mijn wang blij en droef bonkt mijn hart van verlangen om zon-gevlinderd te grijpen naar het blauwe licht van ademloos wachten je handen raken zacht mijn roerloos denken verborgen in de troost van je streellichte lach zo…

laat me maar wandelen in het zand op blote voeten witte, hoge wolken, zelfs de roze, zijn niets voor mij waar ik kan wortelen in stevige aarde ook al geurt het niet altijd fris de wind neem ik er wel bij laat mijn armen maar reiken naar kantjes rozen ijskristallen in mijn schoot zouden me niet lang bekoren waar…

bomen verdwijnen in decemberglorie waar liefde niet groot of groter gedijt in moeders schoot de hemel onthecht zich uit een knellende voet wanneer wortels hol reiken naar uitziende ogen takken treuren, zorgvuldig gekozen; de wind waait immers uit een verkeerde hoek steeds minder in het veld van vreugde deelt het leven de oude…

smeulende peuken zijn getuigen van gestorven woorden bengelend tussen stiltes en komma’s zinnen zijn wit verhullen het zwijgen de asbak gevuld aan de rand van het blad voorzichtig blaas jij geopende woorden nieuwe gedachten zo dicht bij mij rook kringelt in onzekere wolkjes vertaalt vertrouwen in nieuwe verzen voor jou…

zal ik je stem nog horen dag na dag in de lichte trilling van je fluisteren het dragen van mijn mond want nog nooit heb je mijn lippen gekust zoals de wind in het zachte spelen met vleugjes rozen zal je me nog warmen uur na uur in het teder wiegen van je voelen het strelen van mijn ogen want nog nooit heb ik jouw glimlach gekust…

jaren kropen vreemd langs naakte takken over diep zwart stukgewoeld land een maskerade van donkere bladeren bedekte mijn snikken met honend gelach te zwaar voor ogen droeg een schuldeloze de nacht op grauwe gekromde schouders grijpend grillig striemde de gesel ontloken vruchtig in verduisterde oorden eeuwig en eeuwig veroordeel…

deel de lucht met me mijn kind en de wolken en de toppen van de bomen want gisteren zomaar door een paar woorden liet je mij de zomer zien je weet dat ik voor jou zou willen sterven mijn kind jij, die de zon voor me reikt door de hoge vensters van je jeugd gaf mij met je wondermooie ogen jouw wereld jij, mijn kind zei :…

huiverig snijden verborgen plekken die jij driftig droef met woorden vult je lichaam hecht en verdooft de zinnen stilt de pijn, steeds wreder en meer de duisternis grijnst naar een grote stilte de enige uitweg in een wereld die zwijgt dromen zoeken een onsterflijke geboorte van letters in je koortsige stem ik wil jou wel mijn…

woorden wachten in een doolhof van donker zinkende gerechtigheid het roesten van je gelaat tekent het zwerven langs smalle kieren en verbannen hoeken je aders beitelen al zo lang de stilte in de morgen en in je zwart-witte ogen sterft de dichter een verborgen dood nu je leven later wordt en je alle woorden vergeet stroomt…

's avonds raast de wind langs krimpende daken kaarsen weren duisternis en ver open ramen ik dompel me onder in onzegbare woorden verzamel letters en assen en oude paragrafen ik veer op uit de sluimer het tikken sterft weg herinneringen en liefde ooit samen oprecht de kamer blijft rustig, verwonderd kijk ik rond maar zelfs…

je doet me denken aan een verdwaalde avond waar melancholische papierprinsessen dansen op lippen in een verlangende vlucht naar uitgestrekte armen je doet me denken aan het stille geluid van platte steentjes die dromen keilen door eenzame nevels tussen smalle sloten van herinneringen rakelings langs het wateroppervlak je doet…

waar cirkels zich vermeerderen in een eeuwig zoeken blijft het stil in de palm van mijn hand ik begeef me vaak naar binnen droom daar de laatste wolken niet groter dan de woorden het houden van ik sluit de vloedlijn op mijn huid loop over 't schuim van leven en dood in het daglicht dat de nacht nog meer verstoort volg…

de toekomst schampert naar het verleden lacht om dood gijzelt m'n blik het huis verhaalt oud gekromde levens kamers ontvluchten een verbeten geur herinneringen spreiden schrijven volle muren krijten angst door onzichtbare kreten de vloer is doordrenkt muren zijn vochtig woede buit driftig de bloedende pijn tranen vreten demonen…

mag ik je regel zijn woorden tussen komma en punt waar het onderwerp staat niet rechts of links maar gewoon er middenin wil je me niet in het verleden zetten maar me vormen naar de toekomst gericht waar je nabij vertegenwoordigt door het delen van een woord mag ik meewerken aan het voegen en het tekenen van een vraag zodat…

ik leg witte bloemen op je schouders kijk met ogen die nooit hebben liefgehad zoveel moet ik nog leren over het prille fluister van sterrenbogen het teder voelen van een dromer je geeft me nachten in feeënblauw ademt mijn adem in wolkendauw je spreekt me over verloren tover en ruikers vol rozen over het nevellied…

met voorbedachte rade heeft de dood het schaduwnaakt van uitgebraakt bloed op de grond geworpen longen spuwen gal en gif op haar lijf haar minnaar breekt haar tong, ze is de schaamte voorbij hij snijdt het spreken uit haar mond martelt de woorden in haar schoot waar ze zwijgt in de kelder ontkleed en beroofd ik schreeuw barsten…

op zwarte schouders zwelt de stilte tot een ongekende zwaarte ik kus je houten lippen en laat je koude handen nog een keer rusten in mijn ogen vol vragen in bronnen van woorden vind ik marmeren zinnen die ik beitel in de aders van je aardse graf ik leg me neer naast glazen vogels en de geur van wierook op het witte grint waar…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…

morgen zal zijn als wind stampvoetend tegen licht en zomer immer koel fluitend op vingers als een scherpe noordenwind snijdend door tranen koude lucht zal me plooien naar het graf van dode mensen met zachte beelden in mijn hand ver weg en dicht bij mijn ogen waar ik onafgebroken regen plant morgen zal zijn als wind een laatste…

morgen zal slechts uit papier bestaan papier waarin ik je glimlach vouw samen met het laatste licht jij laat me alleen en gaat me voor naar een dag nog stiller dan vandaag wanneer ik in mijn lichaam ween dieprode woorden en de lucht grijs staar door het breken van je ogen vang ik je stem in lege wolken want morgen zal zijn…

ik graaf de stilte op schep ze tot wolken en tengere draadjes weef ze in een bruidssluier vlak voor het altaar ontkomen aan het licht adem jij vage beloftes sleep ik mijn naam tot in je schaduw ontrouw en dode woorden rukken de nacht uit elkaar alleen het gangpad blijft over en schijnt door een bleek wit gelaat niemand zal zich…

ja duizendmaal ja laat je dromen achter meer dan alleen maar het sneeuwen morgen zal nooit verder komen wanneer ik verwonderd naar je adem staar en druppels lik van het schreeuwen wat jij stamelt jarenlang kan ik niet dragen want duizend maal laat je me achter vandaag ja het wintert in mij…

dat de maan haar stralen beweegt is omdat ik in jouw hoofd woorden leg zonder zou ik niet komen je blaast ze liever zoet verzint namen in overvloed gaandeweg zonder zou jij niet komen dat de wolken heel laag hangen haast doorzichtig is omdat verlangen zo leeg is door je honger naar pijn mijn pijn ik vraag niet…

jij verbrijzelt de sterren in mijn ogen blikt handgeslagen wangenwoorden waar vingers afdrukken laten in het rode stromen van mijn bloed elke morgen breekt het brood op mijn ongebeiteld graf wachtend tot de kille nacht haar geheimen verbergt onder welig tierend onkruid letter na letter kerf je leven en dood tussen hel en aarde…

hoe kan ik je uitleggen zelfs met ogen van vertrouwen welke vorm ik geef aan mijn onvatbare wolken ik wil ze letter na letter neerleggen in een speelse lijn voor je tekenen zelfs de kleuren verzamelen waarin ze verbonden kunnen dansen ik schrijf en schrijf de vlinders op mijn huid streel wind in zomerzinnen dicht vergeten rozen dichter…

jouw lucht geeft ruimte, ademt het blauwe in een zielsgebonden - blik…

ik schreeuw naar de zomer wil bloemblaadjes rapen jouw wang doen rusten in mijn hand onder de maan leg ik een spiegel wil sterren voor je raken maar de hemel valt in stukken wanneer een rimpel beweegt mijn vingers scheuren langzaam de rand van de lente, rozen zijn nog onooglijk klein ik sleep het zomerlicht tot in mijn buik, streel…

Hoog kijk omhoog naar mijn lange ademstroom ik til nevels op uit alle kieren laat bloemen achter op blanco blaadjes vouw vlinders tot een glimlach in ontwakend zomerblauw ach kijk maar niet omhoog het is enkel de wind in mijn toekomstdroom…