Alle inzendingen van klaes

het zal allemaal gewoon doorgaan ook na ons leven blijven er nog meer dan genoeg gedichten te schrijven met een goede afloop ik ben niet van plan zorgelijk te doen over poëzie,want er komt geen einde aan deze verslaving woorden zullen als aas door de ruimte zweven op zoek naar hun dichters in lichte en duistere vormen wetende om er iets fatsoenlijks…

mijn kleuterjaren,geplette boterhammen met chocolade op zaterdagmorgen Sjors en Sjimmie ,geschreeuw van spelende buurkinderen klanken van het getingel van een bel, mijn opa op zijn bakfiets,als dorpsomroeper zijn geschreeuw waaide wondermooi naar binnen moeder druk in de weer met de was bij de waterbak vader oefende op zijn orgel…

op de rand van de stilte de laatste momenten ziel zingt in spraak van diep bedroefd de laatste zwarte kaarsen branden ze verorbert het laatste kostelijke vocht ze drinkt en soupeert het op vertrouwd in laatste uren van oorsprong het volle gewicht in het laatste glas tot het valt in scherven zo volmaakt was het nooit…

ik gooi symbolen in haar schoot zij is mijn dwaaltuin zoals zand en strand en land goed samengaan in de stroming van verlangen ik schrijf tekens in haar afrastering zij is mijn groene klimop uit de grond van mijn bestaan zoals huis en tuin goed samengaan in een geboorte van samenhangen. ik trek lijnen in haar hand zij is mijn waarzegster…

als hij als tiener het alfabet leert vindt hij de letters ongrijpbaar hij kijkt naar de bladzijden en opgejaagd duikt hij in de zinnen scherpe woorden zijn gestrikt ik laat hem gaan,maar hij wil niet meer lezen,opgeven dan? zal ik hem op de goede weg helpen? langs de weg een veld van leestaken waar bladzijden zijn omgord waar regels zijn…

kom naderbij,en suggereer dat je me opmerkt zeg dat je vingers me bevatten kunnen je door mijn aanwezigheid de taal bemint die wij eens spraken zonder woorden afgeladen in veinzen en in een heldere expressie o laat ze vrij, de vlinders van je ademhaling want intens smacht ik naar alles wat jij bent dat ik het spoor bijster raakte in mijzelf…

na elk vergaand spreken beelden wij het landschap in nieuwe contouren ik in de vorm waarin wij vertoeven en jij met hoge schouders op gebogen benen in onbegrepen tekens maar in de taal die wij herkenden in de vele morgens die nog komen wachten,worden meegenomen in woorden die steeds verder komen het drijfzand van zinnen..…

de doeleinden waarnaar ik streef liggen plotsklaps verduiveld ver weg omdat ik alléén nog leef tussen geluk en graf en dichter mij begeef bij de hemel en steeds verder van de aarde en wanhopig verlang naar een zwoele tedere mond en alles wat serieus was werd spel in een tijdverdrijf van oneindig groot en bleekjes werd het leven aan de…

alle thema s zijn hier overbodig schrijven is hier een vage manier om leefruimte te geven aan de muze overbodig te zeggen dat ik van haar hou elk vers is hier een verslaving zelfs elk woord is dodelijk Webmaster verzwijg het nu,censureer het verbied het,deporteer het en kijk naar mijn omwegen die ik al heb genomen en om mijn pen heb ik…

jullie hebben mij vernoemd mijn naam die ik voorbij het bestaan draag in de tekens van mijn leven onwennig lag ik in het landschap schepping in zoeken en vinden in louter tedere onbekendheid en in de kluwen van de vriendelijke duisternis en in mijn beeld bewoog ik in een alles bedekkend,wat bekleed moest worden eenmaking wat één moest worden…

het moederland in de steek gelaten,waar in bekoring het leven hermetisch dicht valt er heerst diepe rust de verfraaide kerkjes zijn onbewogen in de late ochtend op de terrassen gonst het goede leven heildronk in strakke voetstappen vreugdevol gelach in het land waar de poëzie aan zijn lot word overgelaten zijn veel dichters die zichzelf…

gedachtes van inzicht ondergedompeld in overdadigheid binnen flinterdunne marges in verwarde beeldtaal als ik beter wist zou ik verstommen waarneembaar in een afgedekt perspectief afdak tegen beter weten in…

de laifde dij zij veur mekoar vuilen is gruit heur leven laank, joar noa joar zij binnen soamen aine worden dat ging nait vanzulf, mor over horden de allergrootste test kwam wel toun heur zaikte kwam in t spel ain zaikte dij nait weer over gaait en altied noast joe staait laifde is staark bleven zij zellen soamen dij zaikte overleven…

verschaf bestaankans vergeving die het toebehoort dat het regen mag zijn in warmte van zon of een slag in de rondte die recht zet wat scheef stond uit elkaar schopt en wegtrapt een oude schoen zo wegpoetst of trillend lacht in afgetakelde schrijftrant dat zomaar niet weg kon glippen voor nieuwbakken……

verzot het laatste groen uit de verfpot in de droge bladeren wild en flets in de knop van bloei, die licht deinen het blauw niet verdragen, maar van verre spiegelen ze wiegen in een vaag huilen als wilden ze het snel weer kwijt in versleten blauw briefpapier in elk vel zit ook dat geel, en violet, en blauwe krijtjes in weggewassen tinten…

waarom laat ik mijzelf uitgeleide doen en verdwaal in late straten, die verworden is tot een beproeving in iedere ruit staat een vervormd iemand te zoeken naar zijn huis de brievenbus is een roestig verleden ik ben mijzelf verloren in de reflectie van pure regen voortdurend val ik langs mij heen mogelijkerwijs heeft de wind mij veroverd…

in de fantasie ook voor ons aan het eind de zonnebloem met gele dromen bloeien zou is uit,we zijn afgeschreven,opgejaagd grijpen goedgelovig met verkleumde handen met vertragend bloed waarin de nacht weent en bonzen aan de ingekerfde hemel een verre geest roept : er is geen eind zo vliegen we langs de wanhoop de laatste meeuw heeft ons allang…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

de tijd bleef even haperen voor de alledaagse vitrine met de aanblik op dreigend somber en aan de overzijde een helder licht uitnodigend geestdriftig naar een speelse uitstalling versierd met een dynamisch leven waarop hij zichzelf over een andere steven wende en werd meegesleurd door een ontroering van bloeiend geluk verlangend vluchtte…

de sluier van de nacht ontbonden zo zal de morgen zijn beeld uit het zachte duister en oogverblindend zoals het langzaam anders wordt er is geen ontwijken aan roze plaatsen en hoe het daarna egaal trekt in meer feestelijke schepping…

het sierlijkste ben jij niet maar het water waar jij in baadt en spoorloos in weerspiegelt in de rimpeling van huiver en hoe handen ontastbaar afglijden over je huid en hoe een liefkozing als een omstrengeling op jouw lichaam rusten gaat…

in de zomen van steden, kringen van gummi, en mensen die het goed met je menen, met alle monden tegelijk hun maten en gewichtigheid. en aldus alles herhalend, als horige lerend in het gesmoorde vallen van het gelukzalige waarin de liefde werd begraven en in het zwijgen van de verlorene was het de zoete jager die overwon soms is het de adem…

in een aangetast luisteren hoor ik fluisterende stemmen in het voorbij gaan spreken in wanorde en waarheid van herhaling en doodse dingen wat met mij oud zal worden en het verleden zal bedekken zo ons zwijgen, zo ons zeggen. niets werd ons beloofd, alleen het leven dat wij kozen kan ons nemen of verlaten……

het rood van mijn tong speelt op tonen uitslijtend in een stem van uitgeknepen poëzie het zijn de oude woorden klinkend in de kelken van oude wijn sommigen zijn gegaan, gedreven door zinnen en door de golfslag van het bloed…

zoek mij niet meer.. ik ben niet meer dan een gedaante in het donker tussen mijn oren langzaam gedraaid in mijn zintuigen mijn ogen in de nabijheid van een kleine dag als kind van de avond schrijf ik je de dichtstbijzijnde woorden mijn linkerhand ernaast er is meer dan dit het ongeschreven omringd het geschrevene…

vrede torst toekomst op zijn rug in de val van het verleden één stap vooruit twee stappen terug.....…

jouw woorden vinden onderdak binnen kader van het vlak treffend in zwart en wit vindt inkt zijn weg jouw dromen in goed en kwaad verticaal in goddelijk gedrag de plek die je invult in lijn geworden taal…

eerzuchtig groots schrijft de schrijver al nectarzoekend in de nachtelijke jasmijn die zich opent in de verkenning van de geheime mistral in storm van witte bloesem zelf in de pijn van gebroken talen heeft het controle over zijn poëzie als een ongerepte maagd die woorden verliest in druppels van wijnsap van het leven…

hoe beestachtig is het ratelen met wiekende woorden, en dan zweven op taalthermiek naar onbeschreven windstreken waar ogen niet sluiten voor de schitteringvan leegte, maar ons aankijken vanuit hun pauwenstaarten waar het geplette gevederte zinvol hun bestemming pennen tot ronde vormen loskomen in een sleep van waaier…

in de storm van jong breng ik je terug naar het meisje van weleer maak je geen zorgen blikkend in atlas van vroeger beginnen we weer op de eerste bladzijde die tijd wil ik omhelzen waarin ogen wentelden in liefdesvuur - in de onbestendigheid van verlangen over de randen van mijn handen tastend naar het geluk van toen…