Alle inzendingen van koen

Ik ben een kraakvis en ben mijn kraakbeen kwijt, is het mijn constitutie of de onverbiddelijke tijd die thans met scherpe tanden het merg uit mijn botten bijt ? Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum…

Op deze oever wil ik sterven. mijn rug zal gammel zijn en sleets. mijn lasten zal ik afleggen aan de andere kant van de rivier, weg van de stad zal ik kijken, mijn blik gericht op de bomen, bomen met kruinen die van winters weten Geef deze pelgrim een beker wijn en streel hem minzaam door zijn dunne haren, luister welwillend naar zijn bede…

Zo woekerde ik met mijn uren en strooide vergeefse minuten op onze vuile keukenvloeren. En jij, mijn Assepoes met beurse knieën, veegde alles op, je schuine blik onveranderd op morgen gericht. Weet dat mijn gedachten bij je waren wanneer de herfstgriep je eens te meer met zijn vuige poten te grazen nam. Gedachten die als trage oktobervliegen…

Zo ken ik mijn mensen, hun hoeden zullen scheef staan, hun wenkbrauwen zullen fronsen als ze mij weer pijn gaan doen. Ook ik zal niet meer werken op het erf van tante Maggie, want de knechten dragen knuppels en de honden hebben tanden zie ze blikkeren in de late avondzon. Haal doeken, haal zwachtels Zorg voor mercurochroom Want ik ben…

De geuren van de bladeren zijn machtig tertiair, ze doen me naar Bordeaux verlangen. Het middaglicht is magnifiek en herfstig performant, alsof het bang beseft, het wordt al gauw door donkerte vervangen. Ik wandel en neem afstand van besognes en van vragen die ook deze dag belagen. Zo blijf ik uit het drijfzand. Er lopen ganzen…

Wakker worden, wakker liggen .. horen hoe de verwarming tikt. Strompelend lopen naar het venster, er is niemand die de fietsen pikt. Denken nu, aan leuke dingen, zo prent ik mezelf nu in Dat de herfst haar favoriet seizoen was, het kunstig weven van de spin. De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein…

Er zitten eksters op het dak zo van die harteloze krengen die niks als deernis komen brengen voorlopig houden z'hun gemak. Er kruipen mieren op mijn borst, ik vraag me af wat is hun streven waarom dat naarstig jachtig leven van al dat peinzen krijg ik dorst. Er zit een jakhals in mijn hoofd wat wil dat beest wil toch graag ontsnappen…

Ik ben weerbarstig, als een Franse Alpencol, een beer op zachte voeten, ik frequenteer mijn berenhol. Nochtans heb ik geen mens gebeten.. ik mis daarvoor de energie of 'k ben het simpelweg vergeten, ik ben een beer in lethargie. Als ik dan toch mijn hol verlaat omdat ik wilde honing ruik dan is't geheid voor mij te.laat dan sterf ik…

Ik drink niet meer, het is niet goed voor hersenen en lever. Ik wentelde me in overvloed, ik werd een vette bever. De slijter was niet echt verheugd over mijn besliste keuze. Mijn drankgebruik heeft nooit gedeugd, voor z'n kassa was het reuze. Geen avond zonder wijn of gin wat was ik toch een slemper. ik zoek nu naar een diepere…

Nu de wind is gaan liggen en de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug in ledigheid en koester ik de zomertijd. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar geef me coctails met ijs en een plekje aan de vaart. Die gulzig is voor de tijd van het jaar en sixpacks verslindt maar zeldzaam teder is voor wrede meisjes met lang krullend…

Zou ze weten van mijn smachten als ze 's avonds slapen gaat en in mijn morfineuze nachten minzaam,zachtjes met me praat. Ze is mijn muze en mijn baken, ze is mijn wrede koningin. Aan haar blijf ik voor altijd haken, ze blijft zo koel, verroert geen vin. Zou ze weten van mijn hunker, zo heftig en haast animaal. Ik sta bevroren voor haar…

Zo zaten ze daar aan de keukentafel, en keken naar wat achter hen lag, de kopjes koffie die nooit werden geteld, de poezen die ze begroeven in de tuin oud en amechtig of nog tergend jong. En dan hun dochters waarin ze zich spiegelden wat zagen ze toch in hun mooie ogen het voorlezen op bed, de armen en benen verstrengeld in een tedere worsteling…

Vosje, schenk me je vruchten vannacht, vlij je bevallig naast me neer. Je buik en schoot zijn donzig zacht, je lijfje is geurig en teer.. Geef deze krijger, vermoeid en bekaaid voor één keer waar hij naar smacht. Zodat hij niet langer in rondjes draait, verlos hem van het kwade vannacht. De port is oud en maakt me roekeloos toe laat ons…

Bomen zijn genezers ze ruisen door je ziel.. Een boom is vast een engel die ooit naar beneden viel. Bomen zijn behoeders, ze verlossen je van smart, ze jagen op demonen en balsemen je hart. Bomen bergen nesten, ze zijn heerlijk serviel, uit het oosten en het westen vinden vogels er asiel. Bomen dragen vruchten ze zuiveren de lucht…

Waar zou ik nog kunnen gedijen ? warempel in jouw warme schoot. kom laat ons nu heel zachtjes vrijen dan denk ik minder aan de dood. zo streel je teder met je handen en helpt mijn ziel weer uit de nood, je legt mijn somberheid aan banden, je bent mijn honing en mijn brood. En laat ik vaak mijn armen hangen, jij blijft mijn lieflijk, geurig…

Nu er niets meer uit mijn handen komt en jij je hult in ongenoegen, kus ik vanavond eens te meer de schaamte van je lippen. Als vanouds stuit ik op distantie en strategie, de poortwachters van je ranke lijf. Je zegt weer niets maar in je ogen zie ik hem.. je man van mos die je ook deze nacht met bekwame spoed het riet in sturen zal.…

Zat ik maar weer in mijn boek verscholen voor de wereld, gekluisterd in een hoek. Of liever aan een zwembad, aan de Mediterranee waar Zweedse meisjes zwemmen in de Middellandse Zee. Wat zou ik lekker lezen op het warme, mulle zand, op het ritme van die Zweedsen die flaneren op het strand. Hun Uppsalaans is kruidig, hun blikken familiair…

Wat is er toch in mij gevaren dat ik zo moeilijk leven kan.. Mijn schip vaart steeds op hoge baren, ik ben een droevig man. Stond het in de sterren geschreven of zat het in de moedermelk ? Dat ik ondanks mijn stoere streven vaak als een broze bloem verwelk. Wat is er toch in mij gevaren dat ik mijn nooit geborgen weet. Het wordt niet…

Wat vocht hij fel en snedig met zijn demonenschaar, vannacht, want deze ochtend sprak er onrust uit zijn haar. zijn beddengoed, een bende lag uit zijn ledikant, door wanhoop en ellende voelde hij zich overmand Ze weten hem wel wonen maar zijn verzet is schriel. Zijn nachtelijke demonen bijten stukjes van zijn ziel. Wat baat een…

Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn. Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen. Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen. Wat dan gezegd over je achterlanden die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen. Je warme ademt zuivert mijn wonden, als balsem, als wierook..…

Kwart voor vijf vanmorgen, een matineus concert. Een merel uit zijn zorgen, zijn snavel wijd gesperd. Wakker liggen in je bed, de maan beschijnt het duister... De wekker hoeft niet meer gezet, vooruit vogel ik luister.…

Nadat ze mij had gedefenestreerd schonk ze me zeven zieke schapen. Hoe wreed voelde ik me gedeclasseerd tot eter van uien en rapen. Ik werd aldus door het raam gegooid, wat een wonderlijk privilege. Mijn lusten heb ik weer opgeplooid toch bleef je me meer dan genegen. Na zeven jaar leven in een dorre woestijn kwam ik je tegen vol van…

Zuster moet je kijken, mijn dijken breken door, de varens en de distels overwoekeren het spoor. Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan, er is geen ander baken dan het schijnen van de maan. Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken. Is er dan geen afgrond hier, waar…

Hoe zou jij.. Hoe zou jij dan gevonden willen worden als je eindelijk de bodem hebt bereikt, met haren klevend op je voorhoofd en een blik zo troebel en verongelijkt. En al dat grootse denken, dat gepieker tot het ochtendlicht had het je ooit iets anders kunnen schenken, iets dat het kwellen had verlicht ? Ach zij, gegijzeld door haar…

ze is lankmoedig, ze steekt het mes niet dieper in mijn wonden. En word ik overmoedig, ze houdt me bij de les, ze kan zo goed doorgronden.. Maak ik haar steeds weer aan het blozen dan maakt ze nooit een keer bezwaar. ze is heerlijk, ik zit bij haar op rozen Ze zegt "dat roze matcht zo bij mijn rode haar"..…

Foto te Bodrum, Turkije (2 september 2015) De zee duwt een kind haar lichaam uit. Zij is een arm geamputeerd. En een been, koude krassen in vel en vlees. Bebloede ribben tot aan een hart van drie. Vader, dat ik u van tranen tot tranen schrijven moet. Moet. Deze vluchtweg is oeverloos verminkt. Etter op etter. De laatste vluchthaven braakt…

Wat was ze mooi en soeverein, wat kon ze me bekoren. Zij was als sprankelende zomerwijn, ze was mijn ochtendgloren. Ik huppelde met flukse tred, werd gek van exaltatie. zij stelde toen een harde wet, ik viel snel uit haar gratie. Ze kreeg een ander in de mot, een knaap met blonde lokken. Voorwaar een echte liefdesgod, nu zit ik hier te…

Heeft u het graf van mereld gezien ? Die is gisteren plots overleden. Hij speelde een spel met de kat van de buur ach wat heeft dat beestje geleden. Een kat is een jager dat weet elk kind er valt hem niet veel te verwijten al heb ik toch liever dat hij zachtjes spint dan een merelborst open te rijten. De nachten in mei zijn mild voor de…

Nu ik ze buiten mijn bereik weet, mijn vosje rood als de schuchtere ochtendschemering, lees ik de oude Russen en trek ik me terug knus in mijn compartiment van oud verdriet en verse wonden, oh zie me toch verlangen.... naar Pünktlichkeit en Pruisische routine, naar koude baden in de Rijn naar alcohol en uren van morfine totdat ze eindelijk…

Bespiegeling Ze jaagt me nog de dood in en raakt me nooit meer aan, 't is gek te zien hoe wij soms roerloos naast elkaar gaan staan. En als we dan eens praten lijkt alles voorgekauwd ik speel mijn rol, zij blijft vaak stom wat heb ik mij berouwd... dat ik destijds zo domweg met haar ben meegegaan, de kinderen kijken ons nu met hun droeve…