doelloos dwalen sterren
door de nacht
ze missen je ogen
die verlangende blik
tevergeefs zoekt de maan
het geluid van je lach
want je verdween
om voor eeuwig te drijven op de golven
van dromen
die zich verbergen in elke ster
en misschien had je moeten wachten
was je droom reeds dichtbij
maar je wou naar de schommel
om te zweven door de…
ik ween mijn tranen aan de binnenkant
enkel ik zie ze nog huilen
traag volgen ze mijn wangen
(aan de binnenkant)
en ik lach mijn tanden bloot
ik wil wel verder gaan
en ik heb je losgelaten
al blijft gemis en verlangen
leven in mijn verdriet
ik huil niet meer om jou
(toch niet alleen om jou)
ik huil om het gevoel
dat onbereikbaar lijkt…
ik draag jou mee
ik draag jou mee
in veel te grote zakken
van een lentejas die ik nog steeds niet uit kan trekken
ik voel jou in mijn handen
wanneer mijn vingers dwalen
door de leegte van verzamelde herinneringen
van ogen, lippen
en een lach
gevangen in hen beiden
van puurheid en gevoel,
liefde
naakt ontvangen in een ziel
en 'k…
in het uur dat verloren lijkt te lopen
tussen het einde van de nacht
en het aanvangen van de dag
ontwaakt in breekbaar licht
de morgen
het stille van de dageraad
tooit zich met gouden randen
en kleedt de dag weer aan
met oranjerood satijn
snaterend rimpelt het gladde water
op de zondoordrenkte spiegel
waar in eindeloze cirkels
de nacht…
ik ving jouw kushand
met mijn ogen
en beantwoordde jouw zwaaien
met een zonnige lach
maar in mijn blik
leefde reeds de stilte
in de schaduw
van de dood
toen verlangen stierf
in 't weten
mijn hand had voor het laatst
jouw lieve lach
gespiegeld
in het kijken
van mijn ziel…
sterren houden de nacht gevangen
in een zilveren schijnen van maan
en droom
het zwarte wijkt voor het licht
zichtbaar trillend dansend
rond de spiegelende ginsteringen
op het water
stilte houdt de nacht in haar greep
wanneer een uil zacht roept
in stereo
een antwoord echoot het duister
uiteen, hoorbaar stil
als het zachte klotsen van het…
glazen hart
geblazen in de ronding van jouw liefde
als zandkorrels zo talrijk
zijn de scherven waarin het breekt
jouw vuur doofde niet
maar angst verteerde jou
en je ging heen
liet mij achter
met schilfers
vol glazen pijn
elke keer weer
lijmt mijn hart zich met kleuren van de zon
huilt in de regendruppels
de dauw van een nieuwe dageraad…
jij drong binnen in mijn huid
ademde mij slechts door jouw mond
en bewoonde elke porie
tot ik je uit zou zweten
in nevels van vergeten
maar indringend als jouw zijn was in mij
wasemde ik enkel tranen
waarin ik jou niet vergeten kon
en ik liet jou binnendringen
in mijn adem
ik nam met elke levensteug
ook een deel van jou in me op
jij…