Alle inzendingen van maria

De ramen konden niet open en de dag was langer aan het einde van de gang waar zij ligt in een smalle kamer. Ze kan niet lopen maar ze zegt dat er in de glazen jampotten veel bloemen staan. De stelen zijn niet schuin afgesneden want er was geen mes. Wel water dat niet blauw is zoals ik haar maakte De zee is blijven liggen waar zij ligt.…

Zo ver van mijn alles, Gans teder verlangen Naar woorden der liefde, Verheugt mij dit uur. Ik zit aan mijn venster, En tuur op de landweg, Mijn ogen zo moede Dat alles mij schemert. Nu zie ik een briefpost In ieder verschijnsel; Mijn hart klopt reeds sneller, Het ijlt hem al tegen, En - ach het is mis. Ik tel de minuten:…

Nooit wacht er een man op een vrouw. Een man gaat naar zee of hij vecht of hij komt in een afgrond terecht. Mannen gaan altijd weg. Op een balkon speurt een vrouw, de hand aan haar slaap, de horizon af: Komt hij gauw? De wacht zet zich voort op luchthaven, kade, perron en bij de gevangenispoort. Eerlijk, het wachten viel licht als hij…

De jongen vliegt. Zijn armen bootsen vleugels na. Niet van een albatros of adelaar maar van een Messerschmidt. Hij vliegt van A naar B, van kast naar bed. Hij heeft te vroeg de landing ingezet en stort in zee. De Pipercup en Bristol-Blenheim vallen mee, ook raakt de zeemacht bij zijn val betrokken. Brokkenpiloot, over de doodsangst heen…

voor je verjaardag koop ik 42 rozen ik zet ze op mijn altaar neer ik geef ze water en dan laat ik ze drinken en verwelken later nog wacht ik tot de cirkel van verdorde loze blaadjes bruin en knisperend is ik tel hun broze stiltes dat weet je niet je viert het niet je gaat er- van uit dat ik er niet meer ben de waarheid staat er te lezen blad…

Om indruk te maken op de acteur aan mijn tafel zeg ik De mooiste film die ik ooit zag heet Paradise Lost De camera bewoog zich niet en alles was zwartwit vreemd als een paradijs nee vreemder De jongen zegt dat ik Stranger than paradise bedoel Ik concentreer me op het woord 'gereserveerd' tot de letters zwemmen en de wereld een vlek is…

Mensen weten het niet als zij ademen dat ik treed op de thermiek van hun woorden, klimmen kan op hun zin, dat ik mijn bindingen slaak aan de aarde en dans als zij zuchten. Soms voelt een aandachtige mij voorbijgaan, een luchtstroom verraadt mij. Soms is er iemand die bidt. Wij doorkruisen samen de ruimte. Maar meestal weten de mensen…

Voor Gerrit Kouwenaar Ik ging naar Gerrit om het paradijs te zien. Ik dronk er koffie en at er appeltaart met het zicht op dieren en bloemen. Bedaard luisterde ik, en zag. Na een minuut of tien begon buiten een merel luid te zingen. Hij wees me op Adam en Eva in de tuin, hoe rond en zacht haar buik was, roze, bijna bruin gekleurd na zoveel…

Ze houdt het dienblad als rand van een kwijnende wereld vast en stapt langzaam in het licht waar zij met donkervloeiende contouren blijft staan en thee schenkt. Haar lichaam verstilt om het te stromen. Ik kijk. Zij kijkt me aan. Recht in een oog dat zich onmiddellijk terugtrekt. Schaduwen vluchten over het huis dat mij kan onthouden. Boomtoppen…

Twee zusjes zitten voor het raam. Eén leest. De ander luistert. Haar handje schuifelt door het haar. Er is nog even samenhang maar dan ontgaat haar het verhaal. De duim blijft steken tussen mond en kin. De oudste leidt met zachte dwang haar zusje weer het sprookje in. ------------------------------------ uit: 'Een vrouw bezoeken', 1985.…

Twee zusjes zitten voor het raam. Een leest. De ander luistert. Haar handje schuifelt door het haar. Er is nog even samenhang maar dan ontgaat haar het verhaal. De duim blijft steken tussen mond en kin. De oudste leidt met zachte dwang haar zusje weer het sprookje in. ------------------------------------ Uit: 'Een vrouw bezoeken', 1985.…

Een duinpan was onze bedding. Daar had het glimmende helm geklapwiegd, ons in slaap gesust. Daar werden wij wakker, wreven het zand uit de ogen, zagen een vogel hoog boven ons bidden, wisten ons prooi van wat dwingt. In de verte morde de donder. Een komen en gaan van krijsende meeuwen. Een hond sloeg aan. De auto's op de snelweg raasden…

Zodra ik ik laat vallen trekt de lucht boven mij samen vergrijst en legt zich neer boven de stad. De stad vernauwt zijn straten kromt de bruggen als tenen in mijn schoenen. Mijn tenen? Mijn schoenen? Ik is een vlag op een maanlandschap waar iemand metaalgaren in stak om het oneindige wapperen te bereiken dat in windstilte iets monumentaals…

Een dag vóór je 50e verjaardag Je hebt het niet gehaald Met lood in mijn schoenen Voorop lopend in de kleine stoet treurende mensen Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels Vergezelde jou in je laatste reis Mijn voeten wilden niet meer verder Maar ik kon je nog niet alleen laten We bereikten jou bestemming Langzaam werd je daar neer gelegd…

Afscheid nemen bestaat niet En toch kunnen wij samen nooit meer lachen Ik kon het niet geloven Zo vredig als je daar lag Mooie en minder mooie herinneringen werden uitgesproken Jou lievelingsmuziek bracht me tranen In gedachten hield ik je stevig vast Terwijl ik een witte roos naast je neer legde Met tegenzin sloot ik je laatste slaapplaats…

Het telefoongeluid wekte me ruw De mededeling was schokkend Mezelf afvragend hoe en waarom? Zo snel als ik kon een lange weg afgelegd naar jou Levensecht maar toch ook weer niet lag je daar Slapend onder witte lakens Overal slangen en meetapparatuur om je heen Een zelf niets vermoedend gevecht Minuten werden uren En jij lag daar maar…

Lief beekje dat daar kronkelt, En zachtjes murm’lend vloeit, Zo aangenaam verdonkerd Door ’t lommer dat hier groeit! Ik zet mij onder de eiken Op ’t zwellend oevermos, Geen zorg kan mij bereiken Hier in dit zalig bos. Ik zie door 't windj' u strelen, Het krult uw oppervlak, 'k Hoor 't in de takjes spelen Van ’t groene schomm’lend…

Ik zie een uitweg, althans dat denk ik. Een uitweg uit het alledaagse. Ik vind de moed, althans dat hoop ik. De moed die nodig is voor een nieuwe start. Ik denk dat ik, maar ik weet niet zeker, het risico zal nemen. Ik geloof dat ik, dat hoop ik echt, herboren kan worden. Nooit meer omkijken naar het verleden.…

Het sonnet voor het nieuwe huis Wanneer ik rondloop, op de cirkel, mij voor- stel dat het de navel van de wereld is, het geboortebewijs maar niet het gemis- te verlangen, begin zonder oorzaak, door- gaan waar het begint, omdat alle woorden mij zeggen dat ik terug moet naar beslissen- de gebaren, niet de paring, maar er is ook een andere…

Nimmer wist iemand meer over sonnetten, rondeel, jambe en trochee Dan U, die vandaag is gaan hemelen, U, hooggewaardeerde Drs. P Moge U aanschuiven aan een weeld’rig welgedekt disje Met schorseneren en prei op ‘n bedje van dat kikkerige visje De troika volgt nu de troostvogel, die zachtjes neer strijkt Nu U na ’n leven vol plezierdichten…

Hoe lang kan een afgezette koning blijven regeren? Op deze vraag geeft men geen antwoord. Als ik vertrek, waarom blijf jij mij dan commanderen? Jij zwijgt en kijkt, schuw uit je ogen, op mij neer. Diep van binnen weet ik waarom. Omdat jij het zo gewend bent, Omdat jij het mij en jezelf hebt aangeleerd, Omdat ik het schijnbaar toe moet laten…

Weilanden en huizen verglijden in mijn ooghoek terwijl ik me probeer te concentreren op het meisje dat tegenover me zit. Er past veel in een ooghoek. Een huis dat ik herken een sloot een koe en zelfs het grazen en verloren turen van het dier dat de nek strekt gespannen van een onbekend geluid. Of wacht het strammer op een teken? Dieren vermenigvuldigen…

Hoeveel houdt u van een gedachte? Meer dan van een levend mens? Hoeveel eert u een waanbeeld? Meer dan alle prestaties van alle personen om u heen? Hoelang blijf ik voor u een schim? Hoelang blijf u mij nou negeren? Hoelang moet ik blijven bidden, tot dat u mij ook zal eren?…

Vechten moet ik, vechten zal ik Strevend naar een onhaalbaar ideaal Spreken moet ik, spreken zal ik Ik hoop om gehoord te worden Hopen blijf ik Mijn daden spreken voor zich Zij vloeien uit mijn doel, zij vloeien uit mijn geweten Rechten heb ik, plichten heb ik Zolang ik leef, ik zweer bij God Ik zal vechten totdat er vrede komt…

Mijn ziel is gevangen in een duistere grot In het labyrint zoek ik een uitweg Maar ik dol maar rond Ik zie het licht en voel de warmte Een innerlijke stem wijst mij de weg Maar ik wil niets zien, ik wil niet luisteren En ik blijf maar dwalen In die koude, eenzame, donkere grot…

Ik wacht op iets nieuws, wacht op iets anders, iets beters Ik wacht, weet niet hoelang ik al wacht, weet niet hoelang ik nog moet wachten Mijn gedachten wisselen af, verlangens vervagen, veranderen, verdwijnen en worden vervangen Ik wacht, maar ik weet niet waarop ik wacht Ik wacht, maar ik weet niet op wie ik wacht…

Haastig raast een trein voorbij. Over het dak vliegen straaljagers en bommenwerpers. Hele dorpen worden verwoest. In de dorpen waar nog mensen leven, Grijpt het Kwaad de macht. Vrouwen en meisjes worden verminkt en verkracht. Kinderen gekruisigd en mannen onthoofd of levend verbrand. Er vinden openbare lijfstraffen en executies plaats.…

Ik ken geen plek, waar ik kan schuilen Ik weet niet waar ik veilig ben Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen Ik weet niet of ik mag zijn wie ik ben De mens wilt orde, de mens wilt tucht. De staat wilt gelijkheid onder zijn burgers. Massa en uniformiteit De burger, echter, wilt iets anders. Hij streeft naar individualisme en zeggenschap…

Een trein raast met grote snelheid het landschap voorbij Achter het raam staart een meisje In gedachten verzonken Op de achtergrond klinken stemmen en het gerinkel van mobiele telefoons Het is niet meer wat het was, Het zal nooit meer terugkomen De stad is een machine Onpersoonlijk en dynamisch Men weet één ding zeker: 'We leven…

Als kind liep ik door de straten van de oude stad En bezocht ik De tempel van het verleden Ik herinner me dat Oude mensen naar het altaar stapten Om hun schepper te eren, zij baden, smeekten en dankten in vreemde talen die ik toen nog niet verstond. Nu begrijp ik wat ze wilden, Nu versta ik de vreemde talen Nu loop ik door die oude…