Alle inzendingen van marije hendrikx

wezenloos staar ik in de dag de mensen en de duizend dingen door de tijd voortgestuwd eenrichtingsverkeer altijd maar weer duizenden voetstappen en niets of niemand die zomaar tegen de stroom in omkeert en ziet en liefheeft zomaar een kus in de vroege ochtend…

zoals wij daar voorzichtig haar heuvels beklimmen tot het topje van haar tepel vanwaar wij uitzien over wijdste welvingen tot aan het rieten schaamhaar en het zachte mos aan de oever van haar zwanenmeer zoals wij daar hand in hand luisterend naar haar vruchtbare diepte heiligheid ervaren zoals wij daar zijn ademloos woordeloos samen…

Ik wil de voeten in het zand steken  het warme zoute water van de zee in golven over me heen laten spoelen fietsen wil ik door de duinen met de neus in de wind  of in een bootje dobberen  en dan dronken zijn van Liefde en alles vergeten behalve nu. Ik wil vuurrood en een beetje paars vliegen hoog boven alle dingen die groot van moeten…

wij moeten weer zoeken naar het zilveren lijntje van oorsprong en oneindig het al en het ene alles en niets verbinden moeten wij ons met de navelstreng aan de buik van het onuitputtelijke om weer te kunnen huilen als een ezel om liefde in liefs in schoonheid en kleur in vervoering van Bach's hemelse klanken die verhalen van eeuwigheid…

wat is de kleur van jouw dag, vroeg jij ik keek en zag oranje rood warm als onstuimig verlangen zich badend in een zonnig vleugje geel hongerig naar lijf en liefde wat is de kleur van mijn dag vraag ik vandaag aan mij terwijl in late schemering een leisteengrijs vermoeden opdoemt langs de vloedlijn van voorbij…

in sint maarten laat ik mij vervoeren door jouw ogen en de regenboog langs polders van je vlakke land kijk ik naar scherp belijnde velden waar kleurrijke tulpen zich overvloedig laten gelden transparante maagdelijkheid danst op witte bomen langs de dijken en gaat de appels voor zo uitgelaten lente fris lachen wij golvende duinen door…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

de stilte van de nacht belijnt blauw grijze dromen tegen zwarte achtergrond transformeert duistere angsten naar indigo blauw toont plooiend en stippelend golvend en draaiend de zee uit verscholen diepte haar kwetsbare kracht…

heel zachtjes kus ik mijn gedachten schilder ik jou in alle kleuren tegelijk lopen wij samen over zeeën bedwingen wij bergen zo hoog als eerder nooit gezien vrijen we tot aan het ochtendgloren vliegen wij vogels naar de zon…

stil loop ik over glibberige half bevroren paden wanhopige schouders keren stijf naar binnen en houden mij vast statig nadert de zwaan koud koningsblauw water volgt golvend haar gang tot zij me ziet en hoopvol naar de kade zwemt niets heb ik te bieden zwaan dan wanhopige schouders en gebalde vuisten die mij gevangen houden sierlijk…

er is een witte engel voor mijn raam geland om mij te leren vliegen haar vleugels wijd gespreid houdt zij mij bij de hand In oogverblindend vurig licht groeit zij door mij naar buiten als universum strekt zij zich uit waar van wortel tot oneindig liefde het enige is dat telt…

terwijl de zon haar eerste stralen haast door gesloten wimpers werpt dringt bij het ochtendgloren een vrolijk kip-gekakel door nog afwezige trommelvliezen en in mijn sluimerend bestaan voel ik jouw ogen zacht en teder dwalen over glooiend lijflandschap je elleboog stevig in het matras geplant rust je hoofd op je hand wat ben je mooi zeg…

Als eenzaamheid een geur zou hebben Dan zou het naar vervuilde lakens ruiken naar lege flessen en oud brood naar angst en leven en naar dood mijn bed is troostrijk onderkomen om tijdelijk de herinnering koesterend te herhalen in zoete pijn waar zilte tranen niet toereikend zijn…

vandaag sta ik aan zee en zie hoe golven doen alsof de wereld niet veranderd is nu ik door mij en jou verlaten ben blijf toch... smeek ik de zee die zachtjes uitwaaiert over het strand waar krullend schuim gelaarsde voeten streelt naar terugtrekkend water strek ik mijn handen uit tot de verbinding is verbroken en voetsporen zijn uitgewist…

geworteld in de tuin der liefde zo dicht bij elkaar dat zij de hartslag kunnen horen die ritme geeft aan al wat leeft in liefderijk gebaar hun blikken naar het zonnevuur dansen zij het leven verenigd met hun schaduw in dans die vleugels geeft hebben zij elkaar verheven…

zacht dein ik op vruchtwater van oranje gele warmte in de schoot van de oneindigheid als ik door lichte drang gedreven langs haar…

in verscholen verte wacht gekreukeld teerblauwe vlinder in veilig cocon onder grijs-grauwe zwaarte sluip- slurpen dorstige dreig-rode vurige vlammen nabij vleugellam geslagen krinkelt vlinder osmotisch blauwe lucht-gedachtjes terwijl ver buiten haar bereik in groen en gele pracht het universum lonkt schildert zij haar vliegangst…

in mijn spiegel kom ik je tegen in vlijmscherp schorpioenen vuur herken ik mijzelf en ik besef zo ver en zo nabij was jij al meer dan honderd jaar mijn alter ego en ik denk jouw gedachten terwijl in schaduwspel ieder zich in eigen dans synchroon en vloeiend voortbeweegt zijn vragen overbodig…

vissen zwemmen niet tegen de stroom in ze zijn wijzer geen enkel golfje zie je bij vloed anders dan de rest zich bedenken omkeren…

klotsend beuken grijzige golven op grauw betonnen pier die ongenaakbaar ongeroerd volhardend wortels slaat doorheen het water en het zand in wetenschap dat het tij wel weer zal keren lijkt hij de enige vandaag…

onvoorwaardelijke allesomvattende onuitputtelijke lieve liefde hoe onvermoeibaar heb ik je gezocht noord en zuid oost en west in diepste diepten en in verste verte hemel en aarde heb ik bewogen water en vuur uitgeput en moedeloos op mijn schreden teruggekeerd en thuis gekomen poets ik mijn spiegel schoon na zoveel lange…

waar naakte waarheid zich aan mij vertoont kus ik jouw onschuld weer in gretige kinderogen kleed ik je koude lijfje met omarming streel ik je schoonheid met mijn blik bewonder hartstocht en verlangen laat ik je nooit meer gaan.…

ontwaak - doornroosje - ontwaak wrijf de slaap uit je dorstige ogen sper ze wijd- wijd open en zuig naar leven met volle teugen er is geen prins die je zacht wakker kust je hoeft geen honderd jaar te slapen als je de moed hebt kun je nu ontwaken leg hem maar af die dichte doornen droom verjaag de moeheid uit je bange handen geef je over…

waarom ik zo ineens zo diep bedroefd in het donker van een koude avond in dikke deken ingerold verwarming gloeiend hoog toch maar niet warm kan worden een vraag die-in mijzelf gekeerd en uit het lood geslagen omhoog borrelt in sombere gedachten waar onmiskenbare waarheid te groot om te bevatten zich nestelt in spelonken van mijn ziel…

ga maar kind beweeg mee met de winden de noordenwind de oostenwind als je meebeweegt dan breek je niet buigen is beter dan barsten ga maar mee met de seizoenen dans in de regen en baadt in de zon draag haar zacht over sneeuw en ijs als je warm ben dan bevries je niet ga maar kind ga maar mee met eb en vloed kabbel in zacht golvende zee…

de zachtgouden kleur van de maan draagt verlangen naar hoger sferen voorbij het onbestemde en ver voorbij de stilte tot aan de hoogste hoogte daar waar ontluikende liefde woont in blijde verwachting van een zonnekus…

In stormend oorverdovend leven koerst zij naar stilte op vleugels van hoop in tomeloze overvloed zoekt zij leegte op vleugels van vertrouwen in ongebreidelde hebzucht toont zij het niets op vleugels van geloof in volledige overgave op vleugels van liefde schenkt zij VREDE…

oranje rode winden omarmen bomen in vurig minnespel transformeren bladeren in gloedvolle kleuren warm oranje bruin en purperrood laten zij in volle overgave het oude los terwijl in takken het nieuwe groen in kern aanwezig is richten zich kale kruinen hoopvol omhoog naar de hemel waar een waterige zon achter loodgrijze wolken indigo…

weemoed kleurt de lucht grauw grijs snijdt littekens in mijn ziel maar hoog boven winden spreidt meeuw haar vleugels hoger steeds hoger draagt zij de pijn ver boven ruimte en tijd geen stilte geen lawaai niets is alles - alles is niets haar klagelijk gehuil verdwijnt in nevelen op vleugels gedragen offert zij zich aan de zon terwijl tussen…

de spiraal van eeuwig leven tekent het centrum van mijn groei in elke cel van mijn bestaan en in de adem van geschiedenis zoals de opgerolde slang de conisch gevormde schelp hemelse galaxieen draaikolken en wervelwind voert mijn adem mij terug naar de kern van mijn cyclisch bestaan waar hemel en aarde elkaar ontmoeten in verheffende…