Alle inzendingen van metha

Zwart van de regen kleuren de straten stampende passen door donkere plassen laat geen glimlach mijn ogen meer verrassen elke stap maakt een groot spoor van gaten Geplaveide woorden ben ik gaan haten wat ik wil zijn lijkt niet meer te passen simpele scheuren kun jij niet lassen de kracht om te leven heeft mij verlaten tijd en ruimte zullen…

Hoog zijn de bergen, diep zijn de dalen langzaam gaan mijn passen, ik kijk niet op of om geopende handen reiken maar raken niet ik wil vluchten in verloren klanken Jouw sprankelende stem, ooit zo onbereikbaar opent een nieuwe dag en neemt me mee vanuit een gerafeld verlangen gevangen laat jij mij leven door jouw warme lach Donker is jouw…

Letters lachen in de morgen zinnen maken een verhaal woorden, soms té diep verborgen worden wakker met véél kabaal Medeklinkers worden misbruikt klinkers relativeren smuilend als de ochtend ontluikt zullen de kansen weer keren Gesproken en geschreven taal soms waar, soms overbodig kunnen klinken als krakend staal scherp, venijnig, vaak…

In het duister hoor ik alleen de regen geen voetstappen op de grond, geen geluid ik sta op de brug, het water nodigt uit niets, maar dan ook niets lijkt te bewegen handen op mijn schouders houden mij tegen een stem klinkt achter mij, donker doch luid stevige vingers raken mijn naakte huid ik wil, maar kan mij niet meer bewegen elk gebaar…

Jij kijkt mij aan met lege ogen je ziet mij wel maar ook weer niet mijn jeugd komt voorbij gevlogen alle vreugde, maar ook het verdriet De warmte van het ouderlijk huis het gevoel van geborgenheid de gedachte dit is mijn thuis het is er wel, maar ik raak het kwijt Altijd als heel normaal ervaren het was er en is er nog steeds gedachten…

Van jou wilde ik houden vanaf de allereerste dag jouw heldere oogopslag jij, die op mij vertrouwde ik keek je vragend aan zag in een flits jouw leven maar mocht niets geven ik moest je laten gaan nog eenmaal kijk ik om wil jou als beeld houwen geen afgietsel van geluk maar gewoon blind vertrouwen…

Vuur van de nacht verdwijnt in de morgen argusogen openen haar dageraad getinte vleugels verbergen zorgen wanneer zij haar kleuren langzaam openslaat Schoonheid is niet langer meer verborgen verblinden zelfs openlijk getoonde haat hoog in de lucht weet zij zich geborgen al blijft zij immer de vlinder van de straat Eindelijk zwevend in zachtere…

Geopende handen verwelkomen al het groen en gevleugelde der aarde lichtvoetige lijven bewegen zich soms traag, soms iets versnellend naar een thuis in haar beginsel begint hun bestaan Iedere ademtocht begeleidt ons door het wonder van de natuur geschonken eeuwen geleden gaf zij al kleurrijk haar schoonheid aan ons, puur en ongerept zonder…

De weg naar zee wordt wuivend begeleid door zachtgeel duingras en omarmt mijn levenspad waar ooit zandkorrels diep begraven zinnen aan springend tij toevertrouwden, geven golven nooit geborgen wrakken, de tijdloze rust Golven passeren mijn verlangen en slaan stuk op een granieten muur van onbegrip en waan geen storm noch orkaan kan het harde…

Ik hoor de laarzen stampen ik proef het immens verdriet ik zie de holle ogen ook al was ik er niet Ik ruik de lucht van lijken ik voel de wanhoop en pijn ik lees angst in gebaren ook al kon ik er niet zijn Ik hoor de treinen rijden ik proef de onzekerheid ik zie de mensenmassa ook al was het voor mijn tijd Ik ruik de lucht van bommen…

Reik mij jouw hand vecht niet langer geef je over ik neem je mee Kom maar sla me raak me voel me zie me Doelloos zweven van jouw vuisten geven mij hernieuwde kracht Ooit begrijp jij de gedachte wanneer je de liefde niet meer verwacht Kom maar sla jouw hand maar in de mijne raken kun jij mij toch niet meer gevlochten…

Niet meer stoeien in de morgen nooit meer dansen in de nacht elke dag heeft een zwart randje warmte wordt niet meer verwacht Ook de zonnestralen lijden schijnen zacht gebroken licht willen duist're gloed omarmen glans geven aan jouw gezicht 'n Rail van tranen door het leven trekt een wissel op jouw geest zelfs de sporen van de liefde…

De roep van de golven het duister van de nacht verdringen gedachten ik voel een woeste kracht Nietsontziend stamp ik door mijn stappen happen zand zelfs de scherpste schelp ram ik pijnloos aan de kant Het diepe verlangen naar het eindige trekt ontsluit het zilte zeepad laat voeten bodemloos Tranen ebben niet weg stromen als een vloedgolf…

In mijn handen draag ik jouw erfenis van ons leven samen Zij kijkt met helderblauwe ogen in mijn verdriet Nog kan ik je horen terwijl jij mijn naam fluistert jouw glimlach kan ik bijna zien ik voel nog steeds de warmte van jouw omhelzing Nooit gedacht dat deze dag zo snel zou komen Zonder afscheid draait de wereld door mij…

Jij buigt klanken om tot woorden raakt het laagste in onze taal Zelfs de tongval is gespleten en geslepen tot een triest verhaal Nog steeds strelen letters mijn lust junk ik nog een woord spuit hunker in Wanneer woorden niet meer scoren dan kan ik zeggen ik ben een ex hero-in…

Zes plankjes vormen een kist bekleed met paarse zijde gouden knoppen om te dragen naar het eindig aardse lijden Ik lig daar en overzie de omgewoelde aarde laat ongelijke wortels zien van intens geleefde jaren De zon lacht een warme straal de laatste wolk regent dag een windvlaag waait een woeste groet ik voel het duister trekken wanneer…

De wandelstok schuifelt met hem mee rubber voor rubber door de lange gang de rollator haar houvast, volgt wieltje voor wieltje zijn slepende pas lang is de gang langzaam hun passen de weg naast elkaar is gelopen tijd nu zwijgend achter elkaar terwijl ooit hun voeten gelijk liepen met de Liefde…

Een straaltje zon raakt haar wang de glimlach verdiept en bereikt haar ogen Handen bewegen gedachteloos door schitterende haren plots rustend in haar nek Gezicht geheven richting horizon gedachten onpeilbaar niet in licht te vangen…

In het zwartste git van de nacht raken gesproken zinnen zoek ijlend wil ik dromen ontsluiten nogmaals in een roes verdrinken Jouw ogen zet ik uit mijn hoofd vlij ze voor even naast mij neer smoor jouw blikken met mijn kussen sloop immer voortrazende hoop De angst om wéér te verliezen verdringt elke rede van denken het licht van de opkomende…

De paarse moet van jouw zin beukt tegenzin in mijn ziel Tranen druipen door duister naar duivelse herinnering Vuige knuisten rammen ruig schuim op mijn smoel waar huiver huist…

Oogverblindend mooi lach naar mij raak mij aan zie mij zie mij zandkorrels kom neem mij mee naar het zilte nat waar golven rollen…

Heb jij er ooit over nagedacht dat ik, als jouw beste vriendin misschien, heel misschien diep van binnen van jou zou kunnen houden zonder onze vriendschap te verliezen Ik wil er tegen strijden maar voel mij weerloos in jouw nabijheid Nooit heb ik laten blijken wat ik voor jou voel nooit heb ik geprobeerd jouw hart te raken maar heb…

Ik zie je jouw schaduw drukt een ets in mijn geheugen de gloed van koper geeft niet de warmte die ik zoek ik tast in lucht lijnen lijken samen te stromen maar mijn horizon zal jou nooit bereiken…

De zon straalde zijn ogen hij wrijft eens met twee knuistjes voelt de warmte op zijn bol maar bevroren gedachten kunnen woorden niet smelten Nog hoorde hij de stemmen traplopend naar zijn kamer boze klanken klonken hol het voorgelezen sprookje werd wéér geen werkelijkheid Slechts het dons van zijn kussen werkt nog troostend in deze vroege…

Regen en wind verwaaien woorden als grauwe druppels naar de zinloze uitgang van een sprekend verhaal Niet elke ingang kan vertellen, noch welke taal van spreken kan verwoorden hoe de weg wordt gelezen Toch wordt elk hoofdstuk begrepen en uiteindelijk komen we allemaal thuis…

Ik wil hier niet meer zijn moe van het onderdrukken van al mijn kinderlijke angsten Jouw aanwezigheid hangt hier nog steeds rond en laat mij nog altijd niet alleen De wonden zullen niet genezen deze pijn is veel te echt zelfs tijd kan het niet wissen Wanneer jij huilde veegde ik al jouw tranen weg wanneer jij gilde vocht ik voor jouw…

Woorden slaan weer wonden het vallen van de tong kletst knap gespleten verborgen verlangen Helder groeit het besef onvertaalde zinnen kloppen hart en hersens ineens in één ritme Ogentaal geloken zonder zicht op reden is alle rede zoek verbijsterd verloren…

De dood kwam even om het hoekje kijken en beroerde mij sloop duister langszij Zij lachte mij toe lonkte met haar ogen diepe gedachten ontkrachten haar kracht Verward doch vechtend zoog de zwarte blik leven uit mijn lijf de kracht uit mijn geest Ik zette mij schrap negeerde de lokroep gesloten ogen grendelen het licht De dood…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

Jouw handen willen vangen verscheuren geleefde tijd zij vlechten stil verlangen vingers verstrengeld in strijd Mijn handen gebaren zacht raken jou heel even aan jij schrikt terug, onverwacht verkrampt door herleefde waan Onze handen vouwen verward ontsluiten nog te leven tijd vereelt geraakt tot in het hart verzachten gestreden strijd…