Richting horizon
Hoog zijn de bergen, diep zijn de dalen
langzaam gaan mijn passen, ik kijk niet op of om
geopende handen reiken maar raken niet
ik wil vluchten in verloren klanken
Jouw sprankelende stem, ooit zo onbereikbaar
opent een nieuwe dag en neemt me mee
vanuit een gerafeld verlangen gevangen
laat jij mij leven door jouw warme lach
Donker is jouw huid, naakt en onbevreesd kijk jij
mij mooi, nog steeds kan ik jouw voetsporen niet gaan
Als ik mij in verdwaalde geesten dreig te verliezen
halen jouw zinnen mij in en lopen mijn pad
naar het heden en de toekomst langs geleefd
verleden, warm en teder richting horizon
Geplaatst in de categorie: emoties