Alle inzendingen van metha

Leg jouw vingers op mijn zinnen leer mij elk woord beminnen wees mijn nachtelijke ogen laat geen lijntje onbewogen stil mijn honger, raak mijn vel bevredig iedere hersencel voel mijn rug en vouw mijn randen bespeel de titel met beide handen even wordt oneffen betast wanneer een teken mij verrast geef jouw vingertoppen zicht raak mij aan…

Haar lippen zwijgen letters van nooit gesproken zinnen fluisterend ademt zij namen in de onbeschreven lucht Haar pen, zo ongeduldig schrijft het pad naar het einde traag loopt de gitzwarte inkt op haar allerlaatste benen Het sierlijke handschrift verandert heel langzaam in letters van druk woorden van wanhoop en weemoed vullen de laatste…

Ik volg de leugen op haar tocht zie in de waarheid geen uitweg meer wanneer ik uit dit leven loop wint de puinhoop keer op keer Waarom komt er geen einde aan mijn vriendschap met het leven de vage weg die ik wil gaan ik heb toch genoeg gegeven ? Ik reik de kilte mijn warme hand helpt hij mij dan uit de nood ? Eén enkele stap naar d'overkant…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…

Dwars door het hart van de tijdelijke stad smelten aderen in gelopen straten niet gehinderd door bloedstollende vaten baant hij zich een weg door uitgehold hartegat steeds hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat…

Ik blaas de rimpels van jouw voorhoofd jij kust het kuiltje in mijn kin ik laat jouw kraaienpootjes dansen jij geeft duistere ogen weer zin Ik proef de warmte in ons leven jij raakt mij zachtjes even aan ik vat teder jouw beide handen jij laat mijn vingers zachtjes gaan Ik voel jouw ingehouden passie jij raakt de lijnen in mijn gezicht…

de spiegel van de ziel toont de hel van het leven nochtans hoor en zie ik jouw lach alle dagen opnieuw stelt de kalender talloze vragen gescheurde dagen kunnen nimmer meer geven de uren van de tijd zullen gedachten weven stapvoets, steeds langzamer, eindelijk gedragen om die laatste onbegrensde sprong te wagen wil jij de herwonnen vrijheid…

Beide handen vouw ik open een warm welkom voorbereid jij verkiest door hard te lopen jouw eigen weg in eenzaamheid Ooit zal ik de woorden spreken in de letters van de tijd eens zal ik de draden breken in strakke lijnen van de strijd Beide oren willen horen ied’re klankkleur in jouw stem weer kan ritme mij bekoren ook al zette het mij…

Senryu Duistere nachten verbergen mijn gevoelens verlicht door sterren…

Senryu Bevroren harten ijzige oktober wind snijdt de hartekreet…

Zielsvretend tergend traag knagend aan hart en geest baan jij je terloops een weg door mijn lijf Stap voor stap zoek en vind jij jouw plek verscheurd mijn innerlijk gaat nietsontziend jouw gang een vrije doortocht voor gedachten ...…

Wapperende haren walsen in de wind haar twinkelende ogen dansen puur genot armen lachen stralend, zij weet zich bemind naakt, één met de natuur, waant ze zich kind van God de opkomende zon verwarmt haar gezicht talrijke zandkorrels masseren haar voeten vergezellen haar op weg naar het morgenlicht om samen een nieuwe dag te begroeten herinneringen…

gekuste hartstocht en opzwepende passie voeren mij naar het zachte mos daar nog eenmaal de zonde beleven zonder berouw noch enige spijt in de herfst van het leven weer de bladeren voelen op mijn naakte huid jouw liefde laat mij groeien in kruinen van genot hemelse momenten als fijn versneden dope laten mij heftig…

Ik wandel op het zandpad van marmeren steen naar steen sommige teksten raken gaan écht door merg en been vooral de kindergrafjes met beertjes her en der laten geloof wankelen vertrouwen is dan ver rustig loop ik naar het graf richting het houten kruis vogels vliegen met mij mee naar jouw laatste aardse thuis tussen bloemen en het groen…

Naakte woorden soms zwart soms wit rakend gekleurd tot op het bot groei in lijnen van getekende tijd open jouw hart, ontvang en geef laat liefde elke nieuwe dag kleuren…

Met de laatste rollende golf slaat het bootje op het zand alle kracht kan niet voorkomen dat een weg terug verzopen is eelt op beide handen toont het knokken tegen de stroom in haar huid, inmiddels licht getint, verbergt bont geslagen blauw lippen gebarsten door verbijten en pijnlijk bijtend zout trekken een harde streep in het eens zo…

Lachend snoeit zij verdroogde takken terwijl de herfst oogluikend toekijkt hecht morgen zich in reeds omwoelde grond wanneer de laatste loten buigen klinkt onverhoeds als de halmen waai ik en laat ogen stralen op vlagen van aanstormende wind haar laatste oude adem geeft zacht veerkracht aan een nieuw leven stormenderhand…

Het steegje loopt een beetje krom net als jij huisjes, klein, gerimpeld als oude handen zomaar een steegje doodlopend, keitjes gebroken door de tijd…

Overstelpt door gedachten vliegen woorden langs het duister op zoek naar licht en warmte naar jou, mijn seizoen niet de jas verwarmt zinnen in de tijd, noch handen in de zakken verstoppen het jou in mij, geknepen vuisten verkrampen niet meer de ooit gesloten handen geopend naar het voorjaar vliegen wij voorbij uren vinden…

Ik droom de dagen van de kalender scheur de uren van de nacht blader de woorden naar de ochtend waar het zonlicht stralend wacht ik besta en proef een toekomst voel een samen, nooit verwacht wel verscheurd maar toch behouden wat ons ooit bij elkander bracht ik leef minuten in het heden tel de seconden stil en zacht loop door de paden van…

Het raam beslaat door mijn gedachten ik teken letters op de ruit door vochtig waas zie ik hoe je lachte voel nog jouw lippen op mijn huid ik tel de uren van verwachten kijk de wijzers snel vooruit stil en hoopvol blijf ik wachten ja ooit komen dromen uit…

Ineens zie ik je, onbereikbaar, mijn vingers tekenen je lach in het niets zacht raak ik de lijntjes om jouw mond geloken ogen verstoppen verdriet, stil kijk ik de zon in je gezicht, waar zachte stralen warmte geven aan nooit verwacht later, terwijl ik de wijzers vooruit kijk, open jij je ogen en kijkt me recht aan, nooit was je dichter…

Ik schreef met mijn wijsvinger lichtgroene grassprietjes opzij alleen de letters wilden niet blijven liggen zij veerden terug en het was zoiets als wie kaatst moet de bal verwachten alleen heb ik nooit geleerd om zwijgend woorden te vangen of ik gras kan maaien? ja, dat kan ik wel…

Ik droom je woorden dichterbij verbind jouw letters met mijn zinnen maak de taal obstakelvrij wil je vandaag nog beminnen ik lees de liefde in je ogen voel de warmte van jouw blik raak elke keer weer diep bewogen door die éne intense klik ik voel kleine zonnestralen licht en warm, soms heel dichtbij roep heel zacht, kom mij nu halen ik…

Het beeld wordt gekneed in Liefde vervormd door verkrampte handen gesneden met het mes glijdt klei door vele lagen, dieper dan ooit raken kartels verstrengelde vingers in het zoeken naar elkaar daar waar woorden tekort schieten spreekt het lichaam nimmer gesproken taal…

Een ritmisch kloppen op het raam haalde mijn gedachten even van hun plaats af zwevend verplaatsten zij zich richting venster waar de regen het zachte kloppen begeleidde het was een nacht als ooit die andere nacht lang geleden alleen stond ik toen zelf op zag in het raam dat wat ik nooit meer wilde zien twee lege ogen koud en…

Geland in vleugels van verwachten stroomt onderhuids verdriet bevrijd nooit raken wij het verleden kwijt licht gekleurde dagen verzachten al kost het ons de nodige strijd vergoten tranen in stille nachten verstopt realiteit onze gedachten beschilderd doek tekent eenzaamheid het houden van, op weg begeleid door zinnen die ons nader brachten…

Het voorjaar in de velden de zomeravonden warm en zwoel, de herfst raakt ons beider hart, de winter geeft koude een stoel het ontluiken van de natuur, de lange zomernachten, kleuren wandelen met ons mee, sneeuw en ijs koelen verhitte gedachten ogen stralen warmte uit, gebaren vertalen zinnen, handen geven liefde leven, monden willen…

Regen raakt je trieste gezicht waardoor tranen versmelten schouders zakken langzaam in en passen gaan steeds trager de wanhoop in jouw ogen leest verdriet, pijn en eenzaamheid steeds verder loop jij uit mijn tijd en slentert door de dagen de regensluier verbloemt het silhouet en ik teken je grijs en grauw, al zien mijn ogen alle kleuren…

Ik vouw de woorden zachtjes open leg ze even naast mij neer lees de taal in jouw gebaren hoor verstild de klanken aan zie de waarheid in jouw ogen lippen laten leugens gaan harde letters raken zinnen klinkers doen nog immer zeer smijt de zinnen in een hoekje wil geen houden van nooit meer…