Alle inzendingen van metha

Gevangen web van woorden op het ritme van jouw stem weven draden een spinsel tranen ogen naar het licht de dolgedraaide klinkers gooien letters op het vuur zelfs vechten in het duister neemt mijn nacht van werklijkheid schud mij en maak mij lichter neem onbevreesd mijn adem wis gedachten in mijn geest laat de pijn mijn waarheid zijn…

Heel langzaam verdrinken onder schuim bedolven zandbanken geven geen kram terwijl vaste grond wijkt Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk…

Gracieus slingerend langs statige gebouwen door mijn geboortegrond geflankeerd door wijze heren stroomt zij water Mijn Vecht gevangen in vocht haar grillige oevers zacht kreunend van vurig verlangen Konden zij verhalen over het laven der zinne op gries groene grond waar toekomstige herinneringen werden ervaren zij vonden de woorden…

Zwart van de regen kleuren de straten stampende passen door donkere plassen laat geen glimlach mijn ogen meer verrassen elke stap maakt een groot spoor van gaten Geplaveide woorden ben ik gaan haten wat ik wil zijn lijkt niet meer te passen simpele scheuren kun jij niet lassen de kracht om te leven heeft mij verlaten tijd en ruimte zullen…

Bijtend in een onsje geluk terwijl ogen haken langs vertrouwde lippen verbergt zijn grijns diepe treurnis de stoel, ditmaal om op te zitten, houdt het wankele lichaam niet meer in balans twee benen zoeken steun daar waar de geest hem heeft laten vallen loopt nu ook zijn lichaam van hem weg en steelt als laatste de kleine sleutel,…

Hoog zijn de bergen, diep zijn de dalen langzaam gaan mijn passen, ik kijk niet op of om geopende handen reiken maar raken niet ik wil vluchten in verloren klanken Jouw sprankelende stem, ooit zo onbereikbaar opent een nieuwe dag en neemt me mee vanuit een gerafeld verlangen gevangen laat jij mij leven door jouw warme lach Donker is jouw…

In stilte huil ik binnentranen zij sijpelen één voor één door de aders van mijn leven tot aan de aorta-steen Een zakdoekje is niet voorhanden dan maar een grote witte envelop opvangen wil ik ze en verzenden met een pokerface als postzegel erop Niemand zit echter te wachten op mijn tranen noch mijn verdriet dan maar adresseren aan mijzelf…

Het raam beslaat door mijn gedachten ik teken letters op de ruit door vochtig waas zie ik hoe je lachte voel nog jouw lippen op mijn huid ik tel de uren van verwachten kijk de wijzers snel vooruit stil en hoopvol blijf ik wachten ja ooit komen dromen uit…

Ineens zie ik je, onbereikbaar, mijn vingers tekenen je lach in het niets zacht raak ik de lijntjes om jouw mond geloken ogen verstoppen verdriet, stil kijk ik de zon in je gezicht, waar zachte stralen warmte geven aan nooit verwacht later, terwijl ik de wijzers vooruit kijk, open jij je ogen en kijkt me recht aan, nooit was je dichter…

Ik schreef met mijn wijsvinger lichtgroene grassprietjes opzij alleen de letters wilden niet blijven liggen zij veerden terug en het was zoiets als wie kaatst moet de bal verwachten alleen heb ik nooit geleerd om zwijgend woorden te vangen of ik gras kan maaien? ja, dat kan ik wel…

Ik droom je woorden dichterbij verbind jouw letters met mijn zinnen maak de taal obstakelvrij wil je vandaag nog beminnen ik lees de liefde in je ogen voel de warmte van jouw blik raak elke keer weer diep bewogen door die éne intense klik ik voel kleine zonnestralen licht en warm, soms heel dichtbij roep heel zacht, kom mij nu halen ik…

Het beeld wordt gekneed in Liefde vervormd door verkrampte handen gesneden met het mes glijdt klei door vele lagen, dieper dan ooit raken kartels verstrengelde vingers in het zoeken naar elkaar daar waar woorden tekort schieten spreekt het lichaam nimmer gesproken taal…

Een ritmisch kloppen op het raam haalde mijn gedachten even van hun plaats af zwevend verplaatsten zij zich richting venster waar de regen het zachte kloppen begeleidde het was een nacht als ooit die andere nacht lang geleden alleen stond ik toen zelf op zag in het raam dat wat ik nooit meer wilde zien twee lege ogen koud en…

Geland in vleugels van verwachten stroomt onderhuids verdriet bevrijd nooit raken wij het verleden kwijt licht gekleurde dagen verzachten al kost het ons de nodige strijd vergoten tranen in stille nachten verstopt realiteit onze gedachten beschilderd doek tekent eenzaamheid het houden van, op weg begeleid door zinnen die ons nader brachten…

Het voorjaar in de velden de zomeravonden warm en zwoel, de herfst raakt ons beider hart, de winter geeft koude een stoel het ontluiken van de natuur, de lange zomernachten, kleuren wandelen met ons mee, sneeuw en ijs koelen verhitte gedachten ogen stralen warmte uit, gebaren vertalen zinnen, handen geven liefde leven, monden willen…

Regen raakt je trieste gezicht waardoor tranen versmelten schouders zakken langzaam in en passen gaan steeds trager de wanhoop in jouw ogen leest verdriet, pijn en eenzaamheid steeds verder loop jij uit mijn tijd en slentert door de dagen de regensluier verbloemt het silhouet en ik teken je grijs en grauw, al zien mijn ogen alle kleuren…

Ik vouw de woorden zachtjes open leg ze even naast mij neer lees de taal in jouw gebaren hoor verstild de klanken aan zie de waarheid in jouw ogen lippen laten leugens gaan harde letters raken zinnen klinkers doen nog immer zeer smijt de zinnen in een hoekje wil geen houden van nooit meer…

Juist die laatste lach tekent nog een lijn in sombere gedachten ik schrijf het daar waar het hoort op de kalender met een cirkel om de datum vlakbij morgen maar dichter bij eergisteren alleen jouw gezicht schrijft vandaag…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

Het is stil in mij knarsende tanden slijpen briljante woorden…

De waarheid haalt de leugen binnen geeft glanzend leven een zwarte gloed wanneer de avond de nacht begroet hoor ik weer die oprechte zinnen nu razen letters door mijn bloed onze taal wil ik blindelings beminnen weten van warm gevoel laten winnen het verkracht mijn laatste restje moed mooie woorden ooit ontvangen door alle gevlochten…

Laat mij vrij dan kies ik voor jou stel eisen en ik verdwijn voor jou ik zoek geen controle maar tegengas bewijs me het tegendeel en ik verkondig het voortaan leer mij dingen laat me zweten geef mij vocht dan zal ik groeien maar geef mij niet de controle want ik dender over je heen laat mij zuurstof geef mij adem maar leef niet mijn…

Verzwijgt de mist de taal der handen tot elk gebaar verzwelgt in het dichten van half geloken ogen wordt zelfs het horen niet meer gehoord waar klanken nooit de juiste hoogte bereiken luister en ontvang woorden in nevel, versta de stilte en voel verborgen taal…

Ik lees de letters van je lippen proef het puntje van jouw tong wil een beetje liefde nippen ben het zuurstof in jouw long ik zie de lach spontaan verschijnen zij wint een liefdevolle strijd tekent nog te leven lijnen in de glimlach van de tijd ik pluk voor jou de regenbogen zacht en teder verdrijf jij kou ik lees de liefde in…

kijk maar ik wil jouw ogen vangen praat ik fluister woorden naar binnen en droom jouw lippen op de mijne voel je armen waarin ik wil schuilen mijn handen willen jou strelen dichterbij dichter bij mij…

Waar twee monden dezelfde taal spreken schrijft de ene hand een ander verhaal ik noem de liefde niet langs die ene snelweg waar ooit die zacht rose zalm werd achtergelaten in de hoop dat zij gevonden werd door tedere mannenhanden sprak de hoop niet ik geloof in gedichten berust in het niet mystieke lees langs treurnis…

Verwijder de taal welke schuilt onder angstige zinnen en ontloop de kans op menselijk falen oprecht alleen is de pijn geschreven achter de naam op het lijstje tussen koffie, snijkoek, en oh ja ook nog tabak kus, mooi mens, adieu ik ga boodschappen doen lopend ...…

Ik vang de druppels met mijn handen laat ze los in ledige lucht wil de woorden toch behouden tijdens deze nachtelijke vlucht veeg de rimpels langs het kussen laat de sombere lijnen met rust vang de lach weer in mijn ogen wanneer de zon mij wakker kust ook al zullen dagen duister, lang en misschien eenzaam…

Ik teken lijnen in verleden raak het heden even aan wil jou voelen met mijn zinnen zo maar even naast je staan wil de wegen weer bewandelen met steentjes liefde en tederheid zonder kuilen en obstakels na intens beleefde strijd niet de handen in de zakken gebald tot vuisten vol verdriet naar royaal geopende armen met een samen…

Zandkorrels verwaaien en verstuiven verhalen van een gelopen seizoen stormen weg met de wind naar het zuiden, de laatste wolk kijkt lachend achterom ziet hoe genagelde planken gekoesterd en ingepakt worden, terwijl dromen verdwijnen in het schuimen der golven en uren rollen langs cirkels in het zand het ruime sop is gekozen om…