Alle inzendingen van mobar

Nu droeve ogen onder maanlicht schitteren heeft U deze naam in gedachten het is de naam uit het verhaal de deur naar vrolijke danszalen bruiloftflirt naast de fruitschaal en toekomst langs een dun riviertje verzamel alleen de belangrijkste woorden om bewustzijn te betoveren in een keurig passend jasje gemaakt met eerbied spoedig afgestaan…

De indianenbomen uit een vergeten jeugd wringen, grilliger takken, dan weemoed de zomer kwam, in puur en liefdesrood zwijmelde razend, heftig in een ontvangen schoot door dichtersklank en geest voorgoed genezen vriendschap, door en door, in ziel, totale wezen verliezen herfstbomen, blad, na blad, tot spijt een dramatisch silhouet van dreigende…

In zang van de nachtegaal bevlogen geen woord, mijn hart, nog nooit gelogen het strand, de zee, mijn ziel veroverd de vingers aan mijn geest getoverd muziek, een lied, vrolijke noten een droom in groot geluk gegoten van liefde die niet over gaat omdat mij, alleen maar jij, bestaat.…

Mocht ik me ongelukkig uitdrukken vergeef me, ik ben een oude toon ik heb het al die tijd geheim gehouden maar ik rook de herfst in Amsterdam en het rilde in mijn dorstig lijf als een bondgenoot, een mooier lichaam mocht ik iets verkeerds zeggen vergeef me, ik heb een lage toon ik wil geen geheimen meer verbergen want ik ruik de herfst in…

De stadse parkrand dampt het risico drinkt uit de oude sloot vochtlevende dieren verschrikken verbazing onder boze wolken, zou het God zijn die moet huilen, of alleen maar ongeluk dat niet kan schuilen, bomen buigen zichtbaar onder regen met de voeten van de wind alsof jij een nachtvlinder bent, je ademt tussen mistig dromen, huilende…

En je weet, donderwolk we horen jouw stem nog tijdens nagelbijten van tijd die jou geen dode ziel verwijt trouw strelen trillende snaren dragen tussen benen geen beelden of onder zwijgzame metaforen tillen handen doorzichtig zand een nooit vergeten tastbaar ooit in het afleiden, heen dragen van herinneren de zee vragen, tijdens het bos…

En op de spiegelgladde duistervijver schaatsdansen de schuldeloze zwervers dakloos dronken onder een onverlicht bestaan rondjes, leger, van bijna dood naar heftig leven wanend, verlangend, maar steeds geen maan geen hemelplaneet of uitzicht uit het bordeelraam de halfgesloten gordijnen, erg ver van liefde vandaan achter het schimmenrijk van…

Een nachtegaal zingt groen minnend dansend, wolken duisteren maan dromend de weg terug zonder aarzeling begonnen, stille sterren en alle daargelaten zaken van het hart voel ik zo langzaam, vallen in de nacht, van wuivende gebaren, en jij daar in de verte weet van mijn dromen, buigt in stilte naar het zand dat wij ooit, zeldzaam, in…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen afdroegen we naderen het einde van het verhaal en komen hier nooit meer op terug…

In droeve stilte spreek ik jouw naam onzichtbaar in herfstmist trek ik een deftig pak aan zie ik een heftige zak staan met hete kolen voor de spoken ik twijfel en ik spreek jouw naam achterstevoren uit maar er daalt weer een stilte neer.…

Ach zeer, nog steeds jouw zachte woordgeluiden het lachen van jouw daad in zilte pracht verbruiden kom proef, weer steeds jouw trillend zaad verlangen tijdens het driftig najaarsdruilen het mond op mond verliefde pruilen van alle sombere onweersdagen jouw glimlach steeds paraat, maar tussen de muren, denkende gluren blijven de uren voor…

Ik voel me soms het vijfde wiel van de stilte van mijn mensenziel ik droom vaak in de stille nacht een stilte die reeds op me wacht die stiller is dan zwijgen alleen die duistert als een droeve macht ik lijk wel in de goot beland door de stilte hier in Nederland die stiller is dan zwijgen alleen veel droever dan de duisterkracht die…

De wereld draait daar aan zee in het vierkante huisje onder donker wolkenbehang streept zij haar zinnen weg van het verleden uitroepend naar het heden zo dikwijls overspannen legt zij het laken over de ronde tafel schikt daarop de bloemen steekt ze in een bonte vaas en fluistert zachtjes met haar hese stem slaap je al…

Onze huid is gewild bij papieren tijgers hongerige weduwen spelende kinderen en masturberende ambtenaren we zitten niet stil maar verdwalen in het nachtwoud waar je steeds zegt dat het regent in het nieuwe verhaal achter gesloten lentegordijnen waar ons hart ligt voor consumptie en de maan schijnt met jaren van heimwee in de binnenwereld…

Chrysanten dan maar roestbruin of sappige vruchten wil ik met jouw zachte liefde op mijn wangen staat geschreven door dit leven boze woorden verre oorden door het noodlot niet vergeten Chrysanten dan maar okergeel zoveel geweten of zoete dromen wil ik met jouw zachte liefde op mijn tenen staat geschreven door dit leven vergeten…

Een herfstmaan scheen over de landsgrenzen daar in de bergen had ik geen liefde aan je kunnen geven maar er weigerde een inzicht en ik had geen broek aan de woorden vooraf kwamen me onbekend voor alsof ik ze zelf niet had geschreven mijn eigen zienswijze was gebleven kon zich niet ontwikkelen de geestelijke achtergronden van mijn bestaan…

Ik las, eenzaam verwilderd verliefd de mooiste woorden van de huwbare dichtdanseres verbleef een kille nacht in droeve eigen stilte tikte de tijd terug in mei mijn hand reikte naar de dunne horizon maar werd in drastisch tasten afgehakt en meegenomen in eb en vloed door zielsverwanten ik kon kiezen tussen de dood en gezelschap…

Ooit ben ik groot wild geweest nagejaagd door boze dromen en ik had het zo goed met mijn kinderlijke vrijheid overal waar ik kwam kreeg ik overtuigend mijn gelijk tussen bittere tranen en mijn verwarde ziel een grote leegte zonder een geheugen bleef er over van mijn dromen.…

Kruip tenslotte, uit jouw geboortenaam mijn kracht, geriefelijke verzenman van mijn ziel in het stille woorden duister sla die oevers maar te samen maak van die oerkreet een optelsom knijp nogmaals in die tepels laat haar rok op de stenen vloer vallen en voel haar heupen voel haar heupen.…

In de bekoring slaapt de zon altijd tussen een glimlach in het uithangen van de was op het grote stadse balkon groeien de dagen uitéén in elkanders verlegen brieven omdat je juist hem niet in het ademen kunt laten vergeten dooft de herfst de zonkracht. de laatste hemden zijn versleten schrijven handen woorden rijgen…

In Amsterdam waar God nog naast zijn schoenen loopt in de oude stad waar een maagd nog op de liefde hoopt ben ik ooit verwekt en geboren heb ik het geluk gevonden en verloren. En wat te zeggen over stille grachten rijm ze niet uit mijn gedachten. Ik droom vaak over een rondvaartboot die mij rond blijft varen tot aan mijn…