Alle inzendingen van paul

het masker van de angst dat het virus ons boezemt willen wij nu gaan sluieren met voor de neus en mond een bedekkend lapje stof dat nog niet zo lang geleden reden was voor het ontslag van een eigenwijze jongen die bij dirk van den broek slechts de schappen vulde het masker van de angst dat corona ons bezorgt willen wij nu gaan verhullen…

ijdel eigenwijs openbaart hij de blond gekuifde president van de verzamelde staten als in de meest slechte film het niet bestaande bewijs dat het virus wat ons dreigt geen natuurlijke afwijking is maar met opzet ons gemaakt door vreemde mogendheden die macht veroveren willen door onzichtbaar op de radar wereldwijd verderf te zaaien uit…

proberend de momenten te vergeten waarop wij dichtbij het einde zien moedigen wij onszelf met elkaar aan het gaat voorbij en we gaan verder opdat wij later niet ontdekken moeten dat wij deze tijd alleen maar overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement…

de wereld daarbuiten vertellen ze is gevaarlijk giftig en besmettelijk dus blijf ik veilig binnen schuilen waar mij de muren zo benauwen dat iets de angst verleiden moet voor buiten het onzichtbare boze dat mij alle dagen verlangen doet naar het ieder bevrijdend bericht dat er niet meer doden weer zijn doch verdere hoop op de genezing die…

op de dag dat ik alles wensen mag wens ik alle mensen groot en klein eindeloos vol vreugde mooie dagen die vol geluk en echte vrijheid zijn dat wij elkaar aankijken kunnen met een lach in plaats van verwijt over niet passend genomen afstand die ons bang maakt en vrezen doet dagen vol van wederkerig de liefde die even kleurrijk als lentebloemen…

de vlaggen en oranje wimpels wapperen van de eerste dageraad tot het avondrood voor de koning natuurlijk en voor elkaar waarna de klokken de verbinding luiden als een brug tussen vreugde en verdriet niet veel later jubelt een koninklijk orkest door openstaande deuren of vanaf balkons de nationale aubade met muzikanten thuis als door het…

alleen op zijn kamer zittend waar hij zo graag samen was met de liefde van zijn leven staart hij wat buiten passeert de tijd met denken dodend aan wat tussen hen gebeurde tot zij op een dag vertelde dat zij hem verlaten moest na een avond vol van drank zei zij alleen te willen zijn nu haar hart gebroken was door zijn dronken bekentenis…

helderblauw en wit gevleugeld als vogels met een lange hals staan zij in poldergrond genageld met de vleugels lamgeslagen stil zwijgend de boodschap te getuigen van een op apegapen liggend land kortwiekt geketend waggelen zij in het moeras van winst en verlies dat hen langzaam verzwelgen zal als niet diepe zakken en rijk gevuld van het…

toen wij voor het eerst hoorden over de vernietigende kracht van het onzichtbare virus was het duidelijk te laat al om het de rug toe te keren tot het ons de vrijheid benam alle wegen te gaan en te staan namen wij er slechts kennis van als een voetnoot bij het nieuws dat ons niet verontrusten kon allesbepalend is het geworden voor…

na iedere donkere nacht komt een lichte dag maar de onrust blijft zoals ook nieuwsgierigheid naar het gewenste einde terwijl de zorgen doorgaan om nieuwe besmettingen de strijd tegen het virus is als zandkastelen bouwen terwijl magere hein beukt als zware storm op strand die met getijden stromend steeds weer de gaten slaat die jij…

Hoe zo’n twist ontstaat weet niemand. Zij weet het niet, Marguerite, En ik ook, ik weet het niet. Plots voel je zijn bestaan en zonder weerstand Word je meegevoerd. Om welke reden Zo’n twist ontstaat, kan niemand weten. Enkel is hij daar, Tussen mij en haar, Als ’n metselaar, Die plots een muur begint te bouwen In een tuin, waar elke kleur…

blauw keer ik terug naar jou schalt de radio op twee de muziek waarop wij dansen terwijl de wereld buiten zich langzaam opmaakt voor een nieuwe start als wij onze deuren openen om de warmte te proeven van het elkaar ontmoeten dat ontsnapt aan het virus de zo gehoopte toegift is met opgeheven vuisten zwaaiend naar het monster omarmen…

op de loer liggend met giftige harpoenen als druipende tanden die ons bijten moeten luistert lachend virus de stuurlui aan de wal die altijd ongeduldig het beter weten claimen voor opgehokt de mensen die toch beloond moeten voor het geoefend geduld als meeuwen schreeuwend vertroebelen zij drammend de dreunende boodschap die met wijsheid…

dat wij van morgen kunnen blijven zingen om toekomst te geven aan het nieuwe leven door wat wij nu doen gedragen door elkaar bronnen wij de vindtocht naar het nieuwe gewoon in ruil voor het ontwijken in de omgang met elkaar kunnen wij samen mijden wat ons nu vermijden doet zo rijm en ritme vindend op de anderhalve meter zullen…

Zijn verleden is zijn meesterwerk: kalken lagen vormen wenteltrappen, waaiers, slagen. Hijzelf, een paar gram snot zonder gehoor of gezicht, bewerkt zijn tombe: geen dier van groot gewicht. Hard het lot van de heremiet in zijn vochtige toren. Gekookt wordt hij verkocht bij myriaden. Zijn levenswerk is afval, een broze hoorn. Strandwandelend…

nu thuis te moeten zijn is de onbegrepen kunst van wie zwerven moet om in de vitale menigte zich telkens vol te lopen aan het losbandig leven de volle vrijheid geniet hij eenzaam maar niet alleen in het stil luisterend kijken naar de immer bonte stoet die de vele maskers draagt van mensen in maskerade alles wat hen bezigt ziet hij van…

ik weet het allesomvattend is het maar weet je het gaat voorbij als wij volhouden om niet te vergeten dat wij er zijn om elkaar te steunen ik kijk ernaar uit weer vrij te zijn in het gaan en staan de ontdekking koesterend van werkelijke waarde die wij vergeten leken omdat zij niet vanzelf voor zichzelf spreekt ik vertrouw morgen…

natuurlijk blijf ik jou altijd bij mij dragen nu de tijd van leven voor jou ten einde is afscheid neem ik van het lieve lijf dat ik minnen mocht maar de geest blijft waar vogels fluiten in bomen en struiken hoor ik in elke toon jouw passie vlammen als langs mijn wang een vlinder fladdert is dat mij een groet van mij de allerliefste…

onzichtbaar reist sneller dan razendsnel wat ieder infecteren kan tot ademloos de longen ons het leven laten laten grommend wild spugend met wilde de holle ogen vreet met ontblote tanden het beest zich in ons leven dat het gierig van ons neemt het gekroonde virus slaat de wereld in en om het hart met angstige achterdocht voor dicht…

in vage ochtendmist dool ik rond op de altijd stille akker van de dood een buitenplaats vol marmersteen met daarin toegenegen gegrafeerd de namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag…

de harmonieuze ideeën over samenzijn wat is ons daarvan vandaag nog over nu ik teruggeworpen ben op mijzelf mis ik harder toch het terloops contact naast het ravotten met de kleinkinderen de maaltijd samen met het hele gezin de grappen grollen en irritaties ook op afstand werken gaat prima hoor maar de persoonlijke verbinding mis ik zoals…

in het tijdperk dat afstand vraagt kan toorn snelle vuren stoken met de boosheid van mensen die met ellenbogen schreeuwend de veiligheid van anderen roven het vertrouwen grof misbruikend dat niet het recht van de sterkste op de zwakkeren voorrang heeft is beslist de betere gouden gids de koninklijke kalmte en overgave als leidraad voor het…

als het dekbed voor een mooie zomer door de lente weer wordt klaargelegd waaien als windmolens de gedachten van ergernis via berusting naar hoop mij door het hoofd en het gemoed waar het nieuwe leven vrolijk dartelt als de pasgeboren lammetjes in de wei braken immers gestadig ons de media de berichten die ons bang benauwen van de levens die…

veranderd in een oogwenk is de hele wereld om ons heen alles wat ons lief en dierbaar is weigeren wij stellig het bijzijn we leven op afstand van elkaar om zo de belager te overtreffen de ons heimelijk verholen vijand ontziet niets- en niemand meer de mensen die ons er toe doen raken wij dag na dag nog kwijt door het gebrek aan…

een eeuwenoud verhaal in moderne jas gezongen boodschapt ons hoop want door alle tijden heen is dat wat ons verontrust ons altijd samenbrengend het simpele van het weten dat de angst gedeeld mag zoals de hoop en de liefde dat weten en voelen mogen deed mij traantjes pinken van ontroerend dat geluk…

liggend op de afdeling voor al die lieve mensen die als bij heldere hemel het virus ongezien trof zag ik jou stil daar liggen vluchtig kennis gemaakt vroeg ik jou hoe het ging waarop jij graag vertelde van hoe mooi het leven lief als jouw kinderen was uitgebreid verhaalde jij over jouw dierbare vrouw die jij niet lang hiervoor zelf…

een privéleven en privésfeer is naast recht een voorrecht dat wij verwachten mogen maar ook respecteren moeten van en voor de medemens maar waar ligt de grens wie en wat mag eraan knagen wanneer ook en waarom dan mogen wij de mantel nemen van wat wij doen en laten omdat het aan ons eigen is maar waar ligt de grens moet het zonder voorwaarden…

alsjeblieft als ik vragen mag behang mij niet met slingers geef me liever geen applaus bespaar me de erkenning met een excuus voor het falen prijs en bewierook mij niet als deze ziekte verslagen is ik wil gewoon als het over is iedereen weer omarmen kunnen hen ruiken voelen en proeven eindelijk weer bij familie zijn de kinderen ook en…

terwijl ik in het kleinste kamertje deels ontbloot de troon bestijg spoken in geest en gedachten over het leven de vele vragen waar ik mij over bezinnen moet de grote net als de kleine dingen die ons in het leven zorgen baren wat bijvoorbeeld is de allerbeste de mooiste uitvinding ooit gedaan was dat de gloeilamp als lichtbron of eerder…

als stille aanwezigheid nodig is zijn zij er kalm beslist en zorgend in de strijd om behoud van leven zien zij stil begrijpend op ons toe om hier het verschil te maken opdat niet het onverklaarbare ons de adem en het leven neemt met scherpe geest en snelle voet redden zij wat er te redden valt met liefdevol een zachte aanraking of woorden…