Alle inzendingen van remco ekkers

De stilte voor de storm, vlak voor de omslag, waar de veerkracht is afgenomen, waar je snakt naar verandering, nu of nooit. Keer mij om, woel mijn grond los met je kouter aan de voorkant van je ploegboom, snij met je schaar de zode van onderen los en keer met gebogen ijzeren ritser mijn zode. Laat mij vruchtbaar zijn, muze zodat mijn woorden…

De oude sjaal die al zo lang dienst deed, maar de hals open. Zo koud is het niet in de kamer. En toch de sjaal die ze niet meer ziet, die ze onnadenkend pakt 's morgens na het wassen. De sjaal die meegedragen wordt die alle vergaderingen heeft overleefd de reizen naar Londen en Moskou. De sjaal is nu altijd thuis rustend op haar nek…

Hoe het begint en hoe het eindigt de rode lucht en daarvóór in zwart de lijnen van zijn hand: het probeert een tekening te maken van zijn werkelijkheid, die de onze wordt maar die we maar niet kunnen begrijpen in het licht van de dag. Het is de schilder van brekende kleuren en wij zijn zijn ogen, sprakeloos zien wij alles groeien en verdwijnen…

Als ik stilsta van binnen of heel langzaam beweeg en per dagdeel de vaas met tulpen waarneem, zie ik ze uit elkaar gaan, zie ik hoe de bloemen opengaan, het bloemblad vallen in doorschijnende kleur langs de vaas zoals jij van me wegdrijft naar een vreemde wereld die ik niet ken.…

Je schreeuwt zonder stem terwijl je naar me glimlacht en je zuigt me naar je toe als en gat vol licht. Suis heen, laat me gaan. Nee, blijf staan, ik wil luisteren naar je stilte zien hoe het uitdooft.…

Als een massa zwaar lijkt, zegt Verlinde komt dat doordat het universum zich verzet tegen het optillen ervan. Toch wordt de tafel opgetild, meer leeg dan vol en komt weer op zijn pootjes terecht, licht wankelend. Wat is het probleem als iets altijd heeft bestaan? Drijven de sterren als schuim op de golven van een donkere zee? Zijn wij gekomen…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten…

Alle mensen die hebben bestaan zijn vergeten op enkelen na. Ik vraag me af waarom ze hebben geleefd en of het van belang was voor henzelf dat ze hebben geleefd maar dan toch om het leven zelf voort te duwen tot meer bewustzijn. Er zijn plaatsen op de wereld waar de namen van de gestorvenen zijn gegraveerd, in steen gehakt om ze te kunnen…

Waarheid is een vermoeden een besluit met rode ogen welke tegendruk niet uitsluit maar atomen samenperst tot bleke kernen die passen in een gedeelde levensvorm wij zijn twee knikkers wij kunnen niet dichter bij elkaar dan tegen elkaar aan, de grondstof voor een botsende fysica van aantrekkingskracht tot afstoting waarbinnen een waarheid…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…

Waar de zwaan zwemt met vier jongen over het kleine kratermeer Monticchio zweven de blauwe libellen Calopterix Virgo. Waar de vader zwaan de jongen bedreigt die aan komt rennen om te vissen vliegen rusteloos de blauwe libellen. Waar de vader van de jongen zijn zoon redt - angstig staat de jongen te wachten tot de hand op zijn schouder hem…

Vannacht kwam je na lang wachten naar me toe en je mond raakte de mijne. Je zei: ik ben terug, stofzilver stijgend In de lucht. Wat strooit dit uit? Dansend in brede vlagen. Was je daar ook? De hemel werd vol fakkels, maar langzaam Verdween je licht, sneller dan een komeet Boven de ijskoude bergen. Je blijft Mijn verlangen voeden, zo lang…

De hand die op de schouder ligt is mijn hand en ik vraag me af hoe lang hij daar al ligt en waarom. Als ik hem weghaal, herinner ik de man van de schouder aan mijn hand en hij zal vragen wat die daar deed. Als ik hem laat liggen, zal hij denken dat ik dat wil en misschien nog meer. Als de hand weg is denkt de man aan zijn aanwezigheid en…

Uit het duister schrijf ik je een brief, gesloten in mijn huis, mijn hand in het licht, peinzend over hoe het papier in jouw hand komt. Ik zie geen letters meer jouw beeld in mijn hoofd. Het geeft niet of je dit hoe lang je ernaar kijkt. Je hoeft niet te komen. Je bent er als adres.…

Zie, ik sta als een trillende snaar voor u Raak mij aan, kalmeer mijn beven. Bent u mijn god, ben ik uw schepsel Of ben ik de vrouw voor haar man De dichter voor zijn lezer? Is dit de bestemming, het doel van mijn zingen? Wij groeien apart samen in bewustzijn.…

Hoe zij verstilt tot glanzend water tussen randen groen na de reis onder bomen. Dood als persoonlijke vijand, vrouw als rivaal. Wat gaat hem de lente aan bij het lied van de aarde? Hij gaat neer in de ring nadat hij voor haar zong. Nu klinkt de stilte. Spiegel, omfloerste trom.…

Onder mijn biezen stoel praten ze de vriendinnen uit het verleden. Ik zit rechtop, mijn rug gesteund mijn arm op een leuning bij de schoorsteen, waarop de klok en spiegel: ik kijk voor me uit in mijn rechterhand een kelkje. Het is drie minuten over tien. het glaasje is al leeg de gaskachel brandt zachtjes. De stemmen suizen onder mijn stoel…

Twee paarden stonden tegenover elkaar. Het was lente en zomer tegelijk. Tegenover en naast elkaar lente en zomer tegelijk. Twee paarden met het hoofd tegen de hals van de ander. Verloren in de warmte van het andere lijf kijkend naar de horizon. Zo staan en het gras vergeten. ----------------------------------- uit: 'Haringen in de…

Er liep een meisje met een dooie hond aan een riem door het museum, zij sleepte hem de trap af langs de schilderijen over zijn wollen poten tilde hem soms op streelde zijn oren. Haar meedravende zus besteedde niet de minste aandacht aan de hond. ----------------------------------- uit: 'Van muis tot minaret', 1989.…

Twee paarden stonden tegenover elkaar. Het was lente en zomer tegelijk. Tegenover en naast elkaar lente en zomer tegelijk. Twee paarden met het hoofd tegen de hals van de ander. Verloren in de warmte van het andere lijf kijkend naar de horizon. Zo staan en het gras vergeten. ------------------- uit: 'Memo', Plint.…

Hoe ziet hij er uit? Strak. Hoe is-ie? Stoer, maar ook lief. Wat voor kleren draagt hij? Stoer, maar wel netjes. Hij heeft een strakke trui. Laatst belde hij. 'Hallo met Anjo.' 'Waarom bel je?' 'Zomaar, ik wou weten hoe het met mijn grote zus is.' Lief hé? Ik wil wat vaker bellen. Dat is toch wel belangrijk. Is hij al eens bij je…

Dat was goed van jou! Wat was goed van mij? Nou, wat je gedaan hebt! Wat heb ik dan gedaan? Ik heb het water afgezet Ik heb het gas onder de ketel Dichtgedraaid: was dat goed van mij? Is dat het enige wat mijn vader kan zeggen? Is dat het enige wat ik goed kan doen? Een knop omdraaien.…