Alle inzendingen van ria

Vrede, een prachtig woord, waar de "rede" inzit maar die is ver te zoeken op dit moment delen van de wereld worden geteisterd door armoede, aanslagen, landjepik, macht en geweld dat z'n weerga niet kent waar onschuldigen de dupe van zijn Er is veel onrecht en on-vrede verdriet en pijn Vrede, een prachtig woord maar waar blijft de "rede"…

De avond is gevallen wolken spelen nog even met de zon die langzaam ondergaat en haar rode gloed aan de horizon achterlaat verliest de onzichtbare wind haar kracht en het groene kleed van de bomen roerloos laat hangen als bevroren watervallen vogels nog zingen vertederend zacht en ons nog een moment tot luisteren dwingen dan wordt het…

De natuur is voor iedereen een onuitputtelijke bron van inspiratie zo ook voor de schilder die zijn penselen doopt in alle kleuren van de regenboog en haar schoonheid vastlegt op het witte doek maar het geldt ook voor de dichter die z'n potlood slijpt en ons met de mooiste gedichten verrijkt zo laten zij alle facetten zien van de natuur…

Lente: een groene ademtocht in overtreffende trap…

Een leven lang horen we de echo van het refrein van onze jeugd…

Die eerste avond zeiden we niet veel. Ik liep verlegen naast je, zat wat onwennig bij je in het restaurant. Maar later, op het donkere stille strand, sloeg jij je jasje om me heen. Ik wist, ik ben niet meer alleen. * * * * * *…

Jouw sterke handen op het stuur. Onder mijn hoofd het zacht bewegen van je dijen. Ik had mijn hoofd daar neergevlijd. Toen kon dat nog, er was nog geen versnelling die ons scheidde. O hoe het was. Hoe het was toen het maar net begon. Jij stuurde, ik was veilig.…

De lente is als een schone jonkvrouw zij tovert zonnestralen, ontluikend groen en bloemenpracht uit haar elegante mouw…

De tragiek van een slecht huwelijk die eindigt in een scheiding kan voor de ouders wellicht een bevrijding zijn maar de kinderen betalen levenslang de rekening waar weinig rekening mee wordt gehouden en veroorzaakt verdriet en pijn…

Ze schuifelen als verdwaalde zielen door de gangen van het verpleeghuis de meeste slecht ter been met rollator en gekromde rug niet wetend waarheen hier vullen ze hun laatste dagen geen prikkels geen verlangen hun geest verstomd dit is de laatste halte waar ze wachten op de verlossing die niet komt en worden ze begeleidt door een verpleegkundige…

In je kortstondige bestaan verrijk je met je schoonheid menige tuin, park en laan O, bloesem wat ben je mooi met je uitbundige trossen in zachtroze bloementooi…

De glimlach van de lente doet ieder mens stralen als ze haar kleed weeft met bloemenweelde en alle tinten groen want de schoonheid van dit bijzondere seizoen is door geen enkele schilder uit te beelden en te evenaren…

Nog even dan wordt het hooglied met zachte fluistering bezongen in een nieuw seizoen waarin ze haar schoonheid zal geven met zonnelicht blauwe hemel bloemengroet en alle tinten groen…

Op de vleugels van de wind ben je meegenomen naar de andere kant van de horizon waar je licht en liefde vindt in de moederschoot van de hemel terug naar de bron waar je in eeuwigheid verder zal dromen.…

De zomer van 2013 ligt nog vers in het geheugen waarvan we hebben genoten met volle teugen dat de wereld groener was dan groen met haar zonnelicht de hemel zo blauw haar bloemenpracht en de vreugde die ze bracht en nu... genieten we van de mooie herfst dat prachtige seizoen…

Vloeiend over de zwart-witte toetsen met sterke, bewegende vingers, soepel in de polsen baant de pianiste zich een weg door prachtige partituren van Bach tot Chopin en ik de klanken laat doordringen aan de horizon van mijn gemoed omdat ik het pianospel zo bemin…

Poezie is als het eten van een uitgebalanceerd hemels gerecht die je smaakpapillen strelen maar dan in aangename woorden voor de ziel…

Ik weet niet of ik van de zomer hou. Ik krijg het altijd zo benauwd van al die zon en al die mensen. Ik kan me betere dingen wensen dan volle wegen, steden, strand. En al het jongs dat hand in hand of anderszins hun pril geluk wil tonen. Het is of zomer, zon en zij mij honen: ‘Voorbij, voorgoed voorbij voor jou!’ Ik weet niet of ik…

We staan er eigenlijk nooit bij stil Ademen, we doen het gewoon, onbewust buiten onze wil Alleen bij paniek of angst wordt je de adem benomen maar... ook als je wordt gekust…

Wolken grijs en grauw dwarsbomen de zon in het hemelse blauw regen en wind is de trend wanneer worden we nu eens met een ouderwetse zomer verwend?…

Vrij zijn de vogels zo begrensd is de mens, maar niet in fantasie…

Er zijn mensen die hun vermogen goed beheren, maar... de wijze heeft zichzelf in beheer…

Een symfonie in kleuren en geuren bloemen, bloesem en lentegroen blauwe lucht witte wolkenpracht zonnelicht en onzichtbare wind streelt het hart en onze wangen teder en zacht dit alles valt ons ten deel het lenteseizoen in schoonheid gevangen, een adembenemend juweel…

Herdenken deed je niet alleen de vierde mei maar telkens als je op een warme zomerdag het kruis voorbij reed op de fiets. Van oorlog wist je niets, maar het pad dat door de duinen sneed gaf stijgend, dalend uitzicht op de dood. Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf. Je wist, ze stierven niet alleen voor ’t vaderland…

De eerste lentezon op mijn gezicht! Ik knoop mijn bloes wat verder open en knijp verrukt mijn ogen dicht. Want o, die strakke blauwe lucht! Die zucht naar avontuur die tintelt in mijn bloed, die maakt dat ik wel kijken moét naar elke mooie knaap of heer, die maakt dat ik ze stuk voor stuk begeer. Maar als een jongen mij passeert, wat spottend…

O, ’t naderen van de nieuwe lente. Hoe zij zich op haar komen voorbereidt! Met steeds meer lieve, kleine tekens heeft zij een glasgordijn van groen over de struiken uitgespreid. En knoppen barsten juichend open aan de bomen. Ik wou wel dat het net zo juichen kon in mij. Maar ik verloor mijn lentedromen. Ontluiken werd steeds meer ontluistering…

Lente zal zich verkleden in een glanzend groen gewaad Smetteloos als in de hof van Eden alsof ze ter bruiloft gaat Weerkaatst ze in felgekleurde zonnepracht een betovering op het land Geen enkele parel bracht zo'n puurheid en schoonheid ooit tot stand…

De winter heeft het stokje doorgegeven aan het lenteseizoen dat haar kleed in schoonheid zal dragen met bloemenweelde en lentegroen…

De lente heeft ons de das weer omgedaan!…

In gekleurde tonen schrijft de lente haar symfonie met bloemenpracht en tere tinten groen en ontvouwt ze haar schoonheid met perfectie en in harmonie dit wonderlijke seizoen…