Alle inzendingen van ria

Ik wandel in de tuin van mijn herinnering waar prachtige bloemen bloeien die mijn hart steeds doen gloeien maar waar ik ook het kaf van het koren moet scheiden om mij te verlossen van alle pijn en lijden dat kost tijd tot er een dag aanbreekt er alleen geel goud koren zal zijn en geen spijt…

Lange nacht ik wacht op het bed koffie is gezet een roos voor jou ik blijf je trouw ik laat me kussen jij mag me blussen tot aan het ochtendgloren…

De overweldigende natuur zo mooi en zo puur die ons altijd weer raakt maar ook door velen kapot wordt gemaakt zoals het doden van zeehonden, walvissen en niet te vergeten de ontbossingen die de habitat van dieren verstoort om ook maar te zwijgen van zinloze oorlogen waarin onschuldige mensen worden vermoord en rassenhaat wie is daar…

Ik draai de film af in m'n hoofd van jou te vroege sterven waarvan de beelden op m'n netvlies zijn gebrand die in duizenden scherven als tranen vallen in m'n hand Maar het is de tijd die m'n tranen doen verdwijnen en blijven die beelden over waarop de zon altijd zal schijnen…

Het leven van een mens is soms een woestijn niet meer rimpelloos vage contouren zichtbaar nog maar niet uitgewist...…

Een mens denkt vaak dat goud en rijkdom gelukkig maakt maar dat is slechts schijn het is een vlucht voor ons werkelijke zijn want in de hectiek van ons bestaan raken we steeds meer van ons zelf vandaan we rennen van hot naar her en zoeken ons heil in dure vakanties en dan het liefst heel ver dan grijpt de stress ons naar de keel we willen…

M'n blik is gericht op de azuurblauwe lucht die langzaam verdwijnt in de donkere nacht waar sterren staan te schitteren aan het oneindig firmament in al hun pracht dan pas besef je hoe nietig je eigenlijk bent…

Geniet van de azuurblauwe lucht de vogels in hun vlucht ruisende bomen van liefde dromen een steelse zoen in het gras zo helder en groen rozen die geuren de natuur, met haar wonderschone kleuren een glimlach van een kind de zon, de zee en de wind een wandeling langs strand twee mensen, hand in hand een zachte bries langs je wangen wat…

Met een vanzelfsprekendheid schrijf ik dit gedicht zomaar, voor de aardigheid zonder al te veel gewicht maar, het fascinerende is dat deze woorden onzichtbaar en onhoorbaar ontspruiten uit m'n brein dat altijd functioneert m'n brein wat zou ik zonder zijn...…

Een mens speelt zelf de hoofdrol in het labyrint van zijn bestaan je probeert hem te spelen met verve, maar er valt ook wel eens een traan Koester de fundamenten van je zijn kies voor licht en blijheid niet voor pijn al is dit soms niet te vermijden denk dan toch positief het zal je verblijden houd de deuren niet gesloten in je hoofd gooi…

Bij de eerste zonnestralen die een diffuus licht werpen op m'n pas ontwaakte gezicht en m'n gemoed doordrenkt is in niet te stoppen gevoelens door aanrakingen gevoed kijk ik met een kritische blik naar mezelf wanneer de scherven van het onvolmaakte hun plek krijgen glimlach ik naar m'n spiegelbeeld dan besef ik dat het spel niet…

In het archief van m'n ziel zoek ik naar antwoorden die ik niet meer wist maar nu zie ik de contouren in een helder profiel antwoorden gehuld in uitbundige pracht in m'n hart verankerd met verheffende kracht…

Zwoele nachten stille krachten zachte warme huiden mysterieuze geluiden intens gevoel wat is het doel later, diep in de nacht het slotakkoord in al z'n kracht…

Je zei je had er van genoten niet meer dan dat? je was een strateeg pur sang Je verstand won het van je gevoel om je te binden misschien te bang als je begrijpt wat ik bedoel...…

Woordenstromen klinken als een waterval die verpletterend m'n brein inkomen zinnen, snel zonder doel oppervlakkig geen gevoel onbeteugeld overvleugeld geen luisterend oor het gaat maar door ondoordringbaar we komen niet tot elkaar inlevingsvermogen is het woord dat ik zo mis ach, ik laat het maar zoals het is…

Mooie vlinder met je tere vleugels geschakeerd in rood, wit en zwart mooie vlinder met je dansen op de wind mooie vlinder je raakt m'n hart…

Geluiden van de dag verstommen bij het vallen van de avond late zon straalt nog even haar gouden gloed gedachtenstromen ontlokken zich aan m'n gemoed onzichtbare wind wiegt de takken als een moeder met haar pasgeboren kind vogels geven hun laatste lied ten gehore die als een symfonie klinkt in m'n oren de maan schijnt als een glinsterende…

Gevoelens uiten zich in woorden aaneengeklonken in zinnen en vormen gesprekken die leiden tot discussies om te eindigen in strijd zo worden woorden weer gevoelens maar dan van onmacht en spijt…

In jouw aandacht dompel ik me onder in stromende energie nooit gedacht een wonder wat een euforie verlangens zwemmen in hemelse regenbogen niet te temmen overdonderd door jou bedrogen prille liefde niet gehoord maar in de kiem gesmoord…

Gelaten hoort ze het slechte nieuws aan met sereen getoonde kracht een opwellende traan glinstert in haar oog en breekt haar gelaat in ongeloof en diepe onmacht…

Mijn binnenwereld heeft vele deuren waarvan er soms maar eentje open gaat de rest blijft dicht er kan mij niets gebeuren toch laat ik er wel eens een paar open en mag de buitenwereld binnen lopen maar die is vaak schijn dan sluit ik snel m'n deuren en bescherm mij tegen pijn Ik ben in m'n eigen kosmos gevangen in m'n verdriet en is er niemand…

Gebroken gedachten laten mij in verwarring achter als ik zoek naar herinneringen in mijn geest dan weet ik dat er pijn maar ook liefde is geweest alleen nu veel zachter…

Tere zonnestralen ontwaken de winter uit haar diepe winterslaap Lentezon speelt met de silhouetten van ontluikend groen dat afsteekt tegen een azuurblauwe lucht Vogels komen weer terug van hun verre vlucht op zoek naar een nieuwe lentebruid en zingen het hoogste lied met hun lieflijk stemgeluid Bloesem en narcissen verspreiden haar betoverende…

tijd geeft geen weg terug gruis kraakt na tot stof een spinnekopmolen draait snijdt klappend met de wieken kil dwars door de lucht wind fluistert een prevel iets kwelt verbrand doofstommer het koren dagelijks voor het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend…

Als een kortstondig schouwspel in veld, langs berm en poldersloot ontwaken de narcissen En geven haar wondere schoonheid bloot met parmantige kopjes op ranke steel In oogverblindend zonnegeel Dansend op de wind Koesterend in de tere lentezon Als een zondagskind…

na eenentwintig jaren bracht ik hen het bos in geblinddoekt met broodkruimels in hun zak (waarop ik al mijn vogels losliet) en nog keren zij weer. ---------------------------------------------- uit: 'Alleen maar het gevoel van leven', 1977.…

De overschreden grens De botte bijl die hakte dat hoorde bij Van Gogh als Een bijzonder mens Waar anderen stonden Liep hij door Waar anderen hielden Ging hij voor Onder aversie of bewondering Met minachting of roekeloos Al naar hij verkoos Waar anderen doorgaan Werd hij gestopt Waar anderen vervolgen Ging hij heen Onder aversie of…

een net vol pinda's de koolmeesjes zijn er ondersteboven van…

Ik stuur een glimlach naar je toe Speciaal voor jou gemaakt Omdat, wat jou nu overkomt Mij zo ontzettend raakt Ik heb hem uit mijn hart gehaald Verpakt in goud papier Het is er één die altijd straalt En hij is er voor jou……..hier Dus wordt het donker om je heen Met dagen, vol van zorgen Pak dan mijn glimlach uit zodat Je door kunt…

Woorden van troost zijn niet te bedenken Ieder afscheid komt onverwacht Je wilt het tegenhouden en afwenden Maar het is niet in onze macht Geen woord kan het gevoel van verdriet omvatten Alle cliché’s ten spijt Een mens verliest uiteindelijk al zijn schatten Wat rest is een eeuwig obstakel wat ons scheidt Het verdriet, de pijn voelt onwerkelijk…